Zet vrijdag 10 april 2026 alvast in je agenda voor de 10e editie van Museumnacht Maastricht, waarbij diverse locaties in de stad hun deuren tot laat openen.
Zoals elk jaar zal Marres met een gevarieerd programma deelnemen aan Museumnacht. We kijken er naar uit!
De foto’s van de fantastische nacht op 11 april 2025, vind je via onderstaande button.
Throwback naar Museumnacht Maastricht 2025
De performance vindt plaats tijdens het afbreken van de tentoonstelling Vultures & Fireflies van de Mexicaanse kunstenaar Alejandro Galván. Bezoekers ontmoeten de performers in een huis waar nog stukken van de tentoonstelling te zien zijn, sporen van de afbouw en ook lege ruimtes.
Spelend met deze context en de thematiek van de tentoonstelling stelt González Sola de vraag: hoe dichtbij moet iets gebeuren voordat we een verbinding voelen of een gevoel van verantwoordelijkheid ervaren? De performance ontstaat uit het groeiende gevoel van afstand in een wereld waarin verschrikkelijke gebeurtenissen voortdurend via de media op ons netvlies worden geprojecteerd, een eindeloze stroom van beelden, die zich in hoog tempo aandient en ontdaan is van context, waardoor ons vermogen om te voelen lijkt te bevriezen.
Door zich te richten op kleine gebaren, nodigt het werk ons uit om de dynamiek van blik, afstand en nabijheid opnieuw te overwegen, terwijl we reflecteren op wat het betekent om getuige te zijn. Aan het einde van de dag nodigen de performers bezoekers uit in een van de kamers van het huis waar zij hen uit nodigen voor een intieme presentatie.
Volg onze socials voor aankondigingen en details.
10 sept t/m 5 oktober 2025
Tijdens While Taking Shape is Marres geopend van woensdag t/m zondag.
Doorlopende performance tussen 12:00—17:00
Op de vrijdagavonden is Marres geopend tot 20:00. Op die avonden en op verschillende momenten van de week geeft González Sola workshops waar bezoekers worden uitgenodigd om deelgenoot te worden van haar onderzoek.
Marres, Huis voor Hedendaagse Cultuur
Capucijnenstraat 98, Maastricht
Het werk van Amparo González Sola (1984, Mendoza, Argentinië) (zij/haar) beweegt zich tussen dans, choreografie en participatieve projecten en wordt sterk beïnvloed door feministisch activisme en haar ervaring met migratie. Eerdere werken zijn onder andere The Conspiracy of Forms (2023) en If Every Rock is a Hole (2022), gepresenteerd op het SPRING Performing Arts Festival, evenals het participatieve project Exploring Reciprocity (2019-2023). Zij is associate artist bij Dansateliers (2025-2028).
Concept en regie: Amparo González Sola
Performance en onderzoek: Leandro de Souza en Amparo González Sola
Geluid: Nahuel Cano
Licht: Vinny Jones
Dramaturgisch advies: Bek Berger
Productie: Dansateliers
Coproductie: Dansateliers, SPRING Performing Arts Festival, Frascati Producties.
Ondersteuning: BAU AIR (NL), Greenhouse (NL), Rooms Performance Festival (NL), workspacebrussels (BE), Tanzhaus Zürich (CH), CAMPUS Paulo Cunha e Silva (PT).
Het tweeluik over ‘performance of gestures’ van Amparo Gonzalez Sola en Ingrid Berger Myhre is een vervolg in de lange Marres-traditie van de taal van het lichaam. Ook The Floor is Lava (2019) van de kunstenaars Sander Breure en Witte van Hulzen en Museum Motus Mori (2019) van de choreografe Katja Heitmann, waren hieraan gewijd.
Voor persverzoeken, beeldmateriaal en interviewaanvragen kun je contact opnemen met communicatie@marres.org.
Dansateliers, SPRING Performing Arts Festival, Frascati Producties, BAU AIR (NL), Greenhouse (NL), Rooms Performance Festival (NL), workspacebrussels (BE), Tanzhaus Zürich (CH), CAMPUS Paulo Cunha e Silva (PT)
Marres ontvangt structurele steun van het ministerie van Onderwijs, Cultuur en Wetenschap, de Provincie Limburg en de Gemeente Maastricht.
Eind november start Alejandro Galván in Marres met het schilderen van een kroniek van Mexico vanuit het perspectief van de arbeiderswijk Neza in de staat Mexico. Het werk, getiteld Vultures & Fireflies, zal het hele huis vullen en ziet zijn feestelijke opening op 15 maart 2025. In de maanden ervoor zijn er een reeks sneak previews en evenementen rondom het werk.
Als primeur geven we je op vrijdag 13 december de bijzondere gelegenheid om de kunstenaar te ontmoeten en kennis te nemen van zijn artistieke proces. Op deze avond is Alejandro zelf aan het woord en is er de mogelijkheid om hem persoonlijk vragen te stellen over zijn werk in Marres. Dit is tevens hét moment om de opbouw van de tentoonstelling vanaf het begin mee te maken, om vervolgens op een van de latere sneak previews de voortgang te komen bekijken. Dit kan elke zaterdag, beginnend op 1 februari.
RSVP hier voor de artist talk en houd voor het volledige programma rondom Vultures & Fireflies graag onze website en socials in de gaten! De artist talk is geheel gratis bij de wonen, maar aanmelding via een RSVP waarderen we zeer.
Datum:
Vrijdagavond 13 december 2024
Tijd:
19:00-20:30u
Locatie:
Marres, Maastricht
Taal:
LET OP: Spaans – Engels
In juni 2025 zal er een tweede artist talk plaatsvinden, die aangeboden wordt in Spaans en Nederlands.
De tentoonstelling loopt van 13 mrt t/m 31 aug 2025.
Lees meer over Alejandro Galváns Vultures & Fireflies
Wat beweegt de mens? In Motus Mori RELIQUIEM ervaar je andermans beweegredenen op de meest directe en indringende manier mogelijk: via jouw lichaam. Je verplaatst jezelf in de vele donateurs van het archief en voel je je persoonlijke bewegings-vocabulaire. Heitmann noemt dit ‘kinetische empathie’.
In het meerjarige kunstproject Motus Mori verzamelt en bewaart Katja Heitmann de menselijke beweging. Inmiddels hebben al meer dan 1900 mensen hun persoonlijke beweging gedoneerd aan dit belichaamde archief, op basis waarvan de choreografe telkens nieuwe kunstwerken maakt. Ook mensen uit Maastricht doneerden hun beweging aan het Motus Mori. Dit najaar keert de choreografe terug met RELIQUIEM.
Katja Heitmann is gefascineerd door de voortdurende pogingen van de mens om aan haar eigen sterfelijkheid te ontsnappen. Deze paradox is de muze van het bewegingsarchief Motus Mori. Zoals beweging gaat én vergaat, is de mens tegelijkertijd epi-centrale meester van het eigen leven én slechts een schilfertje in de eeuwigheid.
Met RELIQUIEM zet Katja Heitmann de volgende stap binnen haar archiefonderzoek; het creëren van collectief gedeeld bewegingserfgoed om het veilig te stellen voor de toekomst. Het archief wordt overgedragen aan ‘iedereen’. Immers: wil niet ieder mens blijven voortbewegen, tot in eeuwigheid?
5 & 6 oktober 2024: 10:30, 12:00, 14:30 en 16:00u
7, 8, 9 en 10 oktober 2024: 13:00 en 19:00u
Bureau Europa
Boschstraat 9
6211 AS Maastricht
bureau-europa.nl
Katja Heitmann is al een aantal jaren bezig met het scheppen van een archief voor de menselijke beweging. De ambitie is al vaker geformuleerd in de dans, aangezien de discipline geen gestandaardiseerde notatie kent. Het lichaam van de danser, wordt vaak gezegd, is het archief van de dans. Maar Heitmann betrekt de vraag ook op de wereld buiten de dans. In onze archieven en musea verzamelen we portretten, objecten en geschriften van belangrijke gebeurtenissen en personen. En ook thuis bewaren we brieven, objecten en foto’s van onze geliefden. Maar de houdingen, bewegingen en reflexen waaraan we onze meest dierbaren direct herkennen, raken we kwijt. Katja Heitmann en haar team maken dat gemis voelbaar door menselijke bewegingen te verzamelen en bewaren.
In 2019 presenteerde de Heitmann in Marres haar project Museum Motus Mori. In dit project maakte ze met tien dansers een museum van de uitstervende lichamelijke beweging. Zes weken lang, vijf uur per dag, stelden de dansers en de choreografe zichzelf voor de bijzondere opdracht om de kleine menselijke motoriek in patronen te ontrafelen, om bezoekers gevoelig te maken voor de diepe menselijkheid die in het lichaam schuilt. Er ontstond een choreografie voor het sleutelbeen, een dans van navel, buikvet en ribbenkast, een frase voor hartslag en kniespier.
Als bron gebruikte de choreografe bewegingsinterviews. Iedere dag werden mensen uitgenodigd voor deze interviews waarin ze vertelden hoe ze stonden, zaten of sliepen, of ze eigenschappen deelden met familieleden, of ze wel eens een blessure of een ongeluk hadden gehad die hun fysiek of bewegingen had veranderd. De dansers analyseerden deze eigenschappen en leerden ze te belichamen. Heitmann richtte zich vooral op het vastleggen van onwillekeurige menselijke gedragingen. Ze raakte gefascineerd door onbewuste, soms overgedragen bewegingen, die heel onhandig zijn of het leven zwaar of moeilijk maken, maar tegelijk een diep inzicht geven in de menselijke identiteit. Het publiek dat getuige was van dit levende archief, zag een langdurige opvoering van menselijke bewegingen, waaronder die van henzelf en van hun naasten.
Katja Heitmann (1987, DE) opereert op de grens van dans, beeldende kunst, performance en installatie. Ze onderzoekt in haar beeldend-choreografisch werk wat de mens beweegt in het huidige tijdsgewricht. Ze vraagt zich daarbij steeds af wat het betekent om een lichaam te hebben, vaak in relatie tot de snel voortschrijdende techniek. In Homo Avatar (2016) werd zij geïnspireerd door de talloze digitale alter ego’s die op het internet zwerven. In Siri Loves Me (2017), een werk dat ze maakte met 50 jonge dansers, vroeg zij zich af of de technologische vooruitgang en de surveillance die daarmee gepaard gaat de vrije beweging ging belemmeren. In Pandora’s DropBox (2018) presenteerde ze een verontrustend beeld van de perfecte mens in een perfecte wereld. Vanaf 2019 werkte Heitmann aan verschillende vormen van haar omvangrijke Motus Mori project, een ode aan de vergeten en zelfs uitgestorven beweging. In 2016 won zij de Prijs van de Nederlandse Dansdagen, in 2020 werd zij onderscheiden met de Gieskes-Strijbis Podiumprijs, de grootste podiumkunstprijs van Nederland.
Voor persverzoeken, beeldmateriaal en interviewaanvragen kun je contact opnemen met communicatie@marres.org.
Motus Mori RELIQUIEM wordt in Maastricht gepresenteerd door Marres, Bureau Europa en de Nederlandse Dansdagen.
Marres ontvangt structurele steun van het ministerie van Onderwijs, Cultuur en Wetenschap, de Provincie Limburg en de Gemeente Maastricht.
Rooms 2025 zat boordevol fris theater, schurende dans, een culinaire performance, kinetisch textiel, intiem activisme en nog veel meer. Een dagpas gaf je toegang tot een hele dag met zes performances.
Line-up:
Partners:
Marres, Via Zuid, de Brakke Grond, Dansateliers, FASHIONCLASH en MU
Als bezoeker van Rooms kreeg je bovendien de allereerste preview van Vultures & Fireflies, die in de lente officiëel zal openen. Een huisvullende tentoonstelling vanuit het perspectief van de uitgestrekte arbeiderswijk Nezahualcóyotl, een voorstad van Mexico-Stad, door de kunstenaar Alejandro Galván.
Datum: 25 & 26 januari 2025
Tijd: 12:30-17:30u, deuren openen om 12:00u
Locatie: Marres, Maastricht
In deze extatische paaldanstrip wordt de paal een heilig object, een poort naar een andere wereld waar aloude wijsheden verscholen liggen. Het onbeweeglijke stuk staal wordt tot leven gewekt en krijgt rituele eigenschappen toegekend, terwijl het speelt met de clichés van paaldansen en de verwachtingen van het publiek. Een futu-feministische reis die vragen oproept over onze verbondenheid met technologie en de relatie onderzoekt tussen controle en intuïtie.
Sofie Kramer (1990, Nederland) is theatermaker, performer, schrijver en paaldanseres. Ze liep stage bij Orkater, volgde dansworkshops bij Nicole Beutler en Peeping Tom en werkte onder andere samen met choreografen als Guilherme Miotto en Jens van Daele. Sinds dit jaar wordt ze ondersteund door ViaZuid en Podium Bloos.
In het project Zero Encounters bracht Ahmed 24 uur in volledige stilte door met zes verschillende vreemden. Elke vreemdeling bepaalde hoe ze de dag zouden doorbrengen, terwijl Ahmed hen zwijgend volgde, waarbij hun relatie zich ontwikkelde door nabijheid en tijd in plaats van woorden. i feel you like the moon feels the earth geeft deze intieme ervaring weer uit herinnering, van simpelweg samen zijn en de ruimte delen als één geheel.
Ahmed El Gendy (1987, Caïro) (die/hij) is een Egyptisch-Nederlandse kunstenaar die thema’s als autonomie, saamhorigheid en verstrengeling verkent. Hun werk, dat zich uitstrekt over video, tekst en performance, werd eerder gepresenteerd op de Mediterranea Biënnale (Italië) en op het Festifreak International Festival for Independent Cinema (Argentinië).
Door in te gaan op de complexiteit van empathie en gedeelde ervaring, stelt Distances de vraag hoe we echt kunnen aanvoelen wat anderen doormaken, zelfs als we gescheiden zijn door grote afstanden, zowel fysiek als emotioneel. Met choreografie creëert de voorstelling ruimte tussen de dansers en het publiek, waardoor de verborgen lasten die iedereen draagt, zichtbaar worden. Door zich te richten op gebaren, nodigt het werk ons uit om de dynamiek van een blik, afstand en nabijheid opnieuw te overdenken en over wat het betekent om getuige te zijn.
Het werk van Amparo González Sola (1984, Argentinië) (zij/haar) omvat dans, choreografie en participatieve projecten, en is beïnvloed door feministisch activisme en haar ervaring met migratie. Eerdere werken zijn onder andere The conspiracy of forms (2023) en If every rock is a hole (2022), gepresenteerd op het SPRING Performing Arts Festival, en het participatieve project Exploring Reciprocity (2019-2023). Vanaf 2025 is ze artist in residence bij Dansateliers.
Distances is onderdeel van het werk While taking shape, dat in mei 2025 in première zal gaan op het SPRING Performing Arts Festival.
Sinds hun veertiende leeft Tabor met een rugkromming van 42 graden, ontstaan vanuit een periode waarin veel spanning zich in diens lichaam heeft opgeslagen. In Backspace onderzoekt hen de manieren waarop men trauma’s kan verdragen en graaft hen in het verleden hopende het heden te helen. Wat gebeurt er als er ruimte wordt gegeven aan de spanningen uit het verleden? Welke verborgen oude pijn komt naar boven? Het lichaam luistert en blijft openstaan voor alles wat het lange tijd heeft gedragen.
Tabor Idema (1999, Nederland) (die, hen) maakt persoonlijke, provocerende performances vanuit een integere zoektocht naar onbevangenheid. Diens simpele maar scherpe beeldtaal vormt zich naar de architectuur van de ruimtes waarin hen speelt. Zo worden locaties medespelers waarmee hen samen poëtische slapstick creëert.
Terwijl we getuige zijn van het gewelddadige verdwijnen van enkele van de oudste culturen ter wereld, stelt Samah de vraag: Welke gemeenschappen van planten en andere wezens verdwijnen er, naast het verlies op menselijk niveau? Welke banden en tradities gaan verloren, en welke verhalen uit het verleden kunnen we nog doorgeven aan de toekomst?
Samah Hijawi is een multimedia-kunstenaar die momenteel oude en hedendaagse voedselkosmologieën onderzoekt. Op basis van haar onderzoek naar landbouwpraktijken oude kosmologieën verkent ze wat we uit het verleden kunnen leren om een toekomst vol verbonden relaties vorm te geven. Samah nodigt ons uit om olijven te proeven en daarbij de energie van Saturnus te voelen, terwijl we de steeds veranderende gezichten van de Goden om ons heen volgen.
AIR 1 is een performatieve installatie van Jasmine Karimova en Johannes Offerhaus. In de debuutsamenwerking van dit duo vloeien hun respectieve disciplines samen tot één geheel. Het werk onderzoekt de letterlijke eindigheid van lucht. Lucht die wordt gedeeld en uitgewisseld tussen het publiek, de performers, de ruimte en het orgel. Een voorstelling waarin het verlangen van de toeschouwers om te luisteren, te ervaren en zich in te zetten, hen uiteindelijk zal brengen tot een bewuste, ingrijpende beslissing…
Jasmine Karimova (1998) is een Tajik-Australische componist en performer, gevestigd in Nederland, waar zij de master Compositie volgt aan het Conservatorium van Amsterdam. Als organist verkent haar werk de dualiteit van kracht en kwetsbaarheid, door de combinatie van stem en instrument. Ze opende drie jaar op rij het International Organ Symposium in Amsterdam. Karimova trad op in venues zoals het Muziekgebouw en het Olympisch Stadion in Moskou, en werkte samen met ensembles zoals het Nederlands Kamerorkest. Recente interdisciplinaire projecten zijn de korte film FIFU, het kinderstuk Mia en de Leeuw en de multimediale creatie The Whale.
ZELT is een designstudio opgericht door Johannes Offerhaus (1993, the Netherlands). De studio bedenkt, ontwerpt en bouwt kinetische textiele ruimtes en structuren die zich ontvouwen tot paviljoens, tenten en architectonische vormen. Hun creaties omvatten zowel intieme ruimtes in het dagelijks leven als scenografie voor theater en film. ZELT heeft ook uitgebreid samengewerkt binnen de podiumkunsten, waarbij er decors en kostuums zijn ontworpen voor producties zoals Papillon (Philharmonie Luxembourg) en de dansfilm La Nostra Terra. Offerhaus begon zijn carrière in de mode en richtte zich aanvankelijk op kinetische couturestukken, voordat hij overstapte naar grotere kinetische installaties. Zijn autonome werk leverde hem de Frans Molenaar Couture Award en een Dutch Design Award op.
Voor persverzoeken, beeldmateriaal en interviewaanvragen kun je contact opnemen met communicatie@marres.org.
Partners Rooms 2025:
Marres, Huis voor Hedendaagse Cultuur
Dansateliers
De Brakke Grond
Via Zuid
FASHIONCLASH
MU
Met dank aan:
Ruben Kieftenbelt
Ralf Nevels
Sanne Peper
Nicole Pul
Bas de Weerd
Hout Video
De teams van Marres, Via Zuid, de Brakke Grond, Dansateliers, FASHIONCLASH & MU voor alle hulp en samenwerking.
Nationaal Muziekinstrumenten Fonds
Gieskes-Strijbis Fonds
Marres ontvangt structurele steun van het ministerie van Onderwijs, Cultuur en Wetenschap, de Provincie Limburg en de Gemeente Maastricht.
In november 2024 startte de kunstenaar Alejandro Galván (1990, Nezahualcóyotl, Mexico) met een geschilderde kroniek van Mexico vanuit het perspectief van een van de grootste arbeiderswijken die het land kent. De kunstenaar woont in Nezahualcóyotl, een buitenwijk van Mexico-Stad, een plek waar politieke verwaarlozing en geweldsproblematiek het sociale panorama hebben gevormd. Zijn vaak zeer gedetailleerde schilderingen vermengen realisme met mythologie en gaan over zijn ervaring met het opgroeien in deze omgeving en de corruptie van de Mexicaanse staat en politie. Zijn bronnen zijn comics, televisie en heavy metal; bronnen die hem overigens ook apart houden van de heersende, meer minimalistische en conceptuele stijl in de Mexicaanse hedendaagse kunst.
De kunstenaar, die de Mexicaanse politiek en corruptie verantwoordelijk houdt voor het vele geweld en onrecht in de samenleving, zal het hele huis van Marres komen schilderen in een poging, zoals hij zelf schrijft, een heldere droom van de Mexicaanse samenleving te schetsen. Daarbij stelt hij de volgende vragen: Hoe kunnen we de meest unieke hoofdstukken uit onze geschiedenis opnemen in een wereldwijd verhaal? Hoe kunnen we beseffen dat onze trauma’s en lijden gemeenschappelijk zijn, en dat misschien het oplossen en overwinnen van wereldproblematiek ook een pad is dat gezamenlijk moet worden bewandeld? Alejandro Galván wil met zijn werk aantonen dat hij en zijn medebewoners van Nezahualcóyotl niet ‘gemarginaliseerd’ zijn of ‘vergeten’, maar enkel behoren tot een groep mensen met een ongehoord verhaal. Een verhaal dat fundamentele raakvlakken kent met de verhalen van mensen uit andere landen, steden, dorpen of zelfs tijden. De reden waarom Galván schildert, is omdat hij geen enkel verhaal verloren wil laten gaan.
Vultures & Fireflies is te zien van 13 mrt t/m 31 aug 2025. Om hem deze monumentale tentoonstelling te laten maken, nodigt Marres de kunstenaar al in november 2024 uit om te beginnen met werken. In aanloop naar de feestelijke opening op 15 maart zullen er verschillende evenementen plaatsvinden waarbij bezoekers een inkijk krijgen in de voortgang van het maakproces. De tentoonstelling zal in juni 2025 helemaal af zijn. Dat wordt gevierd met een tweede opening op 28 juni 2025.
Tonatiuh López, Laura Martinez
Hou deze website en onze socials in de gaten voor updates omtrent het monumentale project Alejandro Galván bij Marres. Volg @marres_maastricht
De tentoonstelling loopt van 13 mrt t/m 31 aug 2025, maar voor een sneak preview in het artistieke proces is Marres vanaf februari elke zaterdag al open.
Vanaf 13 maart 2025 is Marres weer geopend volgens de gebruikelijke openingstijden: dinsdag t/m zondag, 12:00—17:00u
Wees de eerste die het monumentale work in progress van Alejandro Galván komt bekijken. De begane grond van Marres zal er elke week anders uitzien. Je kunt betalen via het pay what you can-principe.
Data: 1 febr – 8 febr – 15 febr – 22 febr – 1 maart – 8 maart 2025
Tijd: 12:00-17:00u
Locatie: Marres, Maastricht
Op Valentijnsavond is Marres gratis open voor lovers, friends, en (solo) daters! Je beleeft een speciaal programma waarin kunst en wetenschap samenkomen en krijg een exclusieve preview de tentoonstelling Vultures & Fireflies.
In samenwerking met HeAart Ma’at, MUMC+, CARIM en Pulseday.
Datum: vrijdag 14 februari 2025
Tijd: 17:00-20:00u
Locatie: Marres, Maastricht
Gratis toegang!
We nodigen je graag uit voor de opening van Vultures & Fireflies. De opening is gratis te bezoeken, je hoeft geen ticket te reserveren.
Datum: zaterdag 15 maart
Tijd: 17:00u
Locatie: Marres, Maastricht
Gratis toegang!
Met het verhalende werk van Alejandro Galván in gedachten nodigen we jou uit om samen te komen rond een kampvuur in de intieme stadstuin van Marres en je eigen verhaal te delen—verhalen die niet verloren mogen gaan. Feit of fictie, het maakt niet uit, zolang ze bijdragen aan het verbinden van mensen door middel van mondelinge geschiedenissen. De verhalen mogen zelfs in verschillende talen worden verteld, als een viering van de rijkdom aan diverse stemmen en perspectieven.
Datum: dinsdag 25 maart
Tijd: 19:00 – 21:00u
Locatie: Marres, Maastricht
Gratis toegang!
Fiesta de México – Dompel je onder in Mexicaanse sferen! Marres zal zoals elk jaar één van de verschillende locaties in de stad zijn waarbij de deuren tot laat open zijn. Kom kijken naar de tentoonstelling Vultures & Fireflies, geniet van Mexicaanse snacks en drankjes en doe mee aan een workshop van onze jongerenafdeling Extended.
Datum: zaterdag 11 april
Tijd: 20:00 – 0:00u
Locatie: Marres, Maastricht
Bestel je tickets via museumnacht.nl
Marres is vanaf 21 maart elke vrijdagavond langer geopend! Van 17:00 tot 20:00u kun je binnenlopen met gratis toegang. Bekijk de huidige tentoonstelling en neem je vrienden, familie of date mee voor een cultureel begin van je avondje uit.
Datum: elke vrijdagavond t/m 29 augustus 2025
Tijd: 17:00 – 20:00u (geopend vanaf 12:00u)
Locatie: Marres, Maastricht
Gratis toegang vanaf 17:00u
We nodigen je graag uit voor de tweede opening van de volledig voltooide tentoonstelling Vultures & Fireflies.
Datum: zaterdag 28 juni
Tijd: 17:00u
Locatie: Marres, Maastricht
Gratis toegang!
In deze korte film vertelt kunstenaar Alejandro Galván over zijn werk bij Marres, zijn woonplaats Nezahualcóyotl, politieke verwaarlozing, de corruptie van de Mexicaanse staat en het vertellen van ongehoorde verhalen.
Video: Hout Video
Alejandro Galván (Mexico, 1990) studeerde af aan de Nationale School voor Schilderkunst, Beeldhouwkunst en Grafiek (ENPEG) La Esmeralda. Zijn tekeningen en schilderijen tonen landschappen van desolatie, verval en verwaarlozing aan de rand van Mexico-Stad en andere perifere gebieden. Hij combineert hiervoor fragmenten uit misdaadnieuws, portretten van familie en buren, geesten opgeroepen uit barokke jachtschilderijen, middeleeuwse bestiaria, Amerikaanse realistische kunst, katholieke beeldtaal, manga en strips. Door deze elementen te versmelten, schept hij een indringend visueel universum dat het falen van deze wereld weerspiegelt en tegelijkertijd een apocalyptisch verlangen toont naar een nieuwe wereld.
Galván nam deel aan een reeks groepstentoonstellingen. Hij maakte deel uit van het FONCA Young Creators-programma (2020-2021) en werd geselecteerd voor de Young Mexican Prize 2020, gepromoot door de UK Mexican Art Society in Londen, Engeland. In 2021 werd hij door No Man’s Art Gallery uitgenodigd voor een residentie in Amsterdam, die hij afrondde met zijn eerste solotentoonstelling Lejano de todas partes (Ver van overal) tijdens de Amsterdam Art Week 2022. Galván nam ook deel aan verschillende kunstbeurzen, waaronder Contemporary Istanbul, Salón ACME 2022, Zona Maco 2023 en Zona Maco 2024, waarbij hij in de laatste werd erkend als een van de beste jonge voorstellen volgens ARTNews. In oktober 2023 hield hij zijn eerste solotentoonstelling in Mexico-Stad, Megapolisomancia, met Galería Furiosa. Recentelijk nam hij deel aan het residentieprogramma van Tan-Tan in Guadalajara, Jalisco, dat hij afsloot met de tentoonstelling Lugar donde los escombros tienen dientes (Een plek waar het puin tanden heeft).
Galván woont en werkt in Ciudad Nezahualcóyotl in de staat Mexico, waar hij regelmatig kunstworkshops organiseert voor kwetsbare jongeren.
Laura Martínez (1991, Nezahualcóyotl, Mexico) studeerde Decorontwerp aan de Nationale School voor Theatrale Kunst (ENAT) en zette haar opleiding voort aan het San Carlos Nationaal Museum. Sinds 2013 werkt ze voornamelijk als kostuumontwerpster, met regisseurs zoals Gilberto Guerrero, David Olguín en José Alberto Gallardo. Ze nam deel aan de 39e editie van het Spaans Gouden Eeuw Theaterfestival in Chamizal, Texas. Daarnaast heeft ze meegewerkt aan programma’s die teken-, schilder- en podiumkunsten onderwijzen aan kwetsbare kinderen in de deelstaat Mexico, gecoördineerd door SEDATU en SEDESOL. In 2017 begon ze zich te specialiseren in rekwisieten en artistieke leiding binnen audiovisuele media, en werkte ze met merken als Bayer, Webmex, Sedalmerck, Bissú en Cinemex, evenals voor tv-zenders als ESPN Mexico, Telemundo en Amazon Prime Video.
Tonatiuh López (1989, Ecatepec, Mexico) heeft kunstgeschiedenis gestudeerd aan de Ibero-Amerikaanse Universiteit in Mexico-Stad. Die is freelance curator, schrijver en onderzoeker, en is lid van de collectieven van het Ecatepec Museum voor Hedendaagse Kunst (MArCE) en Circo Crico. Hun werk richt zich op thema’s in genderstudies en queertheorie en op mogelijkheden om kunst en samenleving effectief met elkaar te verbinden. Die gebruikt hedendaagse kunst om campagne te voeren voor seksuele en liefdevolle vrijheid van de LGBT+, mensen met bijvoorbeeld ADHD of autisme, en mensen die drugs gebruiken. Sinds 2019 werkt López samen met Inspira Cambio A.C., waar die peer-to-peer ondersteuningsprogramma’s organiseert voor mensen met een middelengebruik en bewustwording creëert in instellingen en gemeenschapsruimtes. López ontwierp en implementeerde de cursus Artivisme tegen Ongelijkheid en Geweld als pilot voor het nationale systeem voor middelbaar en hoger onderwijs van het Nationaal Instituut voor Schone Kunsten en Literatuur (INBAL). Op dit moment werkt die als contentcoördinator voor de Raad voor Hedendaagse Kunst (PAC) en woont en werkt in Mexico-Stad.
Op 13 december 2024 vond er een artist talk plaats met Alejandro Galván bij Marres.
In juni 2025 zal er een tweede artist talk plaatsvinden, die aangeboden wordt in Spaans en Nederlands.
Voor persverzoeken, beeldmateriaal en interviewaanvragen kun je contact opnemen met communicatie@marres.org.
Eline Willaert is naast woordkunstenaar ook theatermaker en acteur. Willaert vertelt over het werk Pantitlan paradero van de Mexicaanse kunstenaar Alejandro Galván. Vanaf 13 maart tot 31 augustus 2025 is Galváns monumentale tentoonstelling Vultures & Fireflies te zien bij Marres in Maastricht. Het verhaal van Eline Willaert verhaal is ook in het Engels beschikbaar.
De Onzichtbare Collectie richt zich op verhalen van mensen over hun favoriete kunstwerk. Het is een online kunstcollectie die je niet kan zien, maar wel kunt horen. Marres oogst verhalen waarin mensen van alle leeftijden en achtergronden hun kunstervaring delen.
Luister ook naar de podcast Sensing Art, Training the Body op Spotify of Apple Podcasts.
Dank aan No Man’s Art Gallery, Amsterdam
Tonatiuh López, Emmelie Koster, Lih-Lan Wong, Patricia Serna, Héctor Madó, Israel Villalobos, Erandi López, Luis Urbina, Adelina Jiménez, Justo López, Nacho y Luna, Eugenia Hernández, María Solis, Carlos Galván, Jocelyn Solís, Alberto Gutiérrez Chong, José Luis Sánchez Rull, Vicente Razo, Sander Claes, Museo Universitario del Chopo, Didianne Leusink, Ralf Nevels en Bas de Weerd.
Marres ontvangt structurele steun van het ministerie van Onderwijs, Cultuur en Wetenschap, de Provincie Limburg en de Gemeente Maastricht.
Waar leren we een taal als haar woorden, beelden en vormen niet alleen onze overlevingsverhalen dragen, maar ons ook bewegen tot overleven? Deze taal is niet altijd terug te vinden in de retoriek van onderwijssystemen, maar eerder in een rolmodel of een andere student, in familieleden – zowel biologische als gekozen. In onze favoriete band, in de schaduw van het nachtleven, in de armen van een geliefde of in een schilderij. Ze komt voort uit personen en ruimtes waar zelfexpressie niet ophoudt bij gebaren, maar een manier van leven wordt. Onze talen brengen ons vooruit.
In deze editie van Currents – The Turn of Many Suns brengen de kunstenaars culturele, maatschappelijke en politieke relaties met zich mee die een regio en regionaal onderwijs definiëren, onderzoeken, uitbreiden en soms uitwissen. Het beeld van meerdere zonnen plaatst hun werken in een collectief verhaal met tientallen hoofdrolspelers. Het duidt het moment aan waarop het leren de instelling ontgroeit en een manier wordt om de wereld vorm te geven.
Nura Afnan-Samandari, Awa Gaye, Cynthia Carballo, Jiyoon Chung, Stefan Kruse, Dorothy In Hell, Kadia Doumbouya, Newt Contrino, Lize Crauwels, Dakota Magdalena Mokhammad, Kiko Reitsma, Javkhlan Ariunbold en Shoaib Zaheer.
Grafisch ontwerp: Liv Lismonde
H M Baker, Nadim Choufi, Michał Grzegorzek en Lucas Odahara.
Currents is een terugkerende groepstentoonstelling waarin werk van recent afgestudeerde kunstenaars wordt samengebracht door een team van opkomende curatoren. De tentoonstelling is ingebed in een breder begeleidingstraject voor de participanten, waarin trainingen, netwerken en professionalisering centraal staan.
Marres (Maastricht, NL) en Jester (Genk, BE) hebben Harriet Middleton Baker, Michał Grzegorzek, Nadim Choufi en Lucas Odahara gekozen als curatorenteam voor de groepstentoonstelling Currents 11: The Turn of Many Suns. De tentoonstelling zal werk tonen van recent afgestudeerde kunstenaars van academies in Zuid-Nederland, België en Noordrijn-Westfalen.
De curatoren voor deze editie Currents hebben elkaar ontmoet op de Jan van Eyck Academie. Ze zijn afkomstig uit Berlijn, London, Beirut, en Warschau, en hebben uiteenlopende werkvelden. Lucas Odahara, Harriet Middleton Baker en Nadim Choufi zijn beeldend kunstenaars. In hun werk leggen ze een gedeelde belangstelling aan de dag voor het onderzoeken van historische machtsstructuren en alternatieve toekomsten. De schrijver en curator Michał Grzegorzek richt zich op queer theory in de beeldende- en performancekunsten.
Het team werd geselecteerd via een open call.
Jester en Marres danken iedereen die aanwezig was op de feestelijke opening van de elfde editie van Currents.
Zaterdag 21 september 2024
17:00u
Marres
Capucijnenstraat 98, Maastricht
De toegang voor elke opening is gratis en iedereen is welkom. Het is niet nodig om van tevoren te reserveren of om een ticket te kopen.
Op vrijdag 20 september vonden de Artist Presentations plaats, waarbij alle deelnemers van Currents 11 hun werk presenteerden bij de Jan van Eyck Academie.
Locatie
Jan van Eyck Academie
Academieplein 1
6211 KM Maastricht
Tijd
17:00 tot 19:30u
Voor persverzoeken, beeldmateriaal en interviewaanvragen kun je contact opnemen met communicatie@marres.org.
Marres ontvangt structurele steun van het ministerie Onderwijs, Cultuur en Wetenschap, de provincie Limburg en de gemeente Maastricht. Jester ontvangt structurele steun van de Vlaamse overheid en de gemeente Genk.
Volgend op het enorme succes van de vorige twee edities, plaatsten Marres en Odapark in februari van dit jaar een open call voor de derde Limburg Biënnale. 1.400 makers reageerden; samen stuurden zij meer dan 3.000 werken in.
Van 19 februari t/m 10 maart 2024 konden geïnteresseerden, jong en oud, gevestigd en onbekend, van individu tot collectief, zich met een maximum van drie bestaande kunstwerken inschrijven. Dit mocht elk type kunstwerk zijn: schilderij, video, sculptuur, audio, performance etc.
Het jury- en curatorenteam van 18 professionele kunstenaars beoordeelde de inzendingen, zonder te weten wie de ingezonden kunstwerken maakten. Vervolgens richten zij met hun selectie een ruimte in bij Marres of Odapark, waar ze ook eigen werk tonen. De jury telt leden uit Limburg en daarbuiten.
De juryleden van de Limburg Biënnale zijn: Karina Beumer, Eugenie Boon, Katrein Breukers, Anne Büscher, Bonno van Doorn, Pablo Hannon, Jan Hoek, Birthe Leemeijer, Paul Kooiker, Maartje Korstanje, Marijn van Kreij, Anouk Kruithof, Fleur Pierets, Jan Rothuizen, Sanne Vaassen, Wessel Verrijt, Marenne Welten en Han van Wetering
Karina Beumer (Peize, 1988) heeft een interactieve artistieke praktijk die wordt gevormd door dialogen met – of geboeid te worden door – iets of iemand anders. Dit resulteert in video’s, installaties, en publicaties die ontstaan uit tekeningen van observaties en onaangekondigde performances. Beumer zoekt naar een absurde en surreële relatie tussen het innerlijke (gedachten, miscommunicatie) en de fysieke wereld (taal, netwerken). In een droomachtig universum verbindt ze banale kwesties met persoonlijke fantasieën door gebruik te maken van strategieën van bestaande structuren zoals popsongs, blockbusters en live action rollenspellen. Haar film genaamd (…) is te zien op 2doc.nl en op dit moment is Beumer op zoek naar een vervanger voor zichzelf.
Eugenie Boon (Willemstad, 1995) is een Curaçaose beeldend kunstenaar gevestigd in Den Haag. Ze studeerde cum laude af aan de HKU in 2020 en won de prijs voor Artistic Achievement. In haar praktijk combineert ze storytelling en commentaar, en vertaalt dit in haar performances, schilderijen en installaties. Haar werk is opgenomen in verschillende collecties, onder meer in het Stedelijk Museum Schiedam, en in de collectie van de Vrije Universiteit Amsterdam, AMC.
Katrein Breukers (Tilburg, 1991) woont en werkt in Rotterdam. Ze studeerde af aan de FHK in Tilburg en deed een masteropleiding Beeldende Kunst aan de AKV St. Joost in ‘s-Hertogenbosch. Projectmatig werken kenmerkt haar praktijk, waarin ze ruimte maakt voor samenwerking en improvisatie, en waarin ze een persoonlijke aanpak hanteert. In haar installaties implementeert Beukers verschillende technieken en materialen, met name keramiek en textiel. Ze herwaardeert praktijken van decoratief vakmanschap die historisch gezien niet als hogere kunstvormen worden beschouwd. Een voorbeeld van dit streven is het gebruik van de quilt in haar recente werken. Breukers’ werk was te zien in galeries en kunstruimtes, waaronder bij TENT in Rotterdam Gallery Vriend van Bavink in Amsterdam en Hotel Maria Kapel in Hoorn. Ze ontving verschillende stipendia en in 2017 won zij de AG-Kunstprijs.
Anne Büscher (Stuttgart, 1991) verbindt kunst, design en wetenschap door middel van artistieke experimenten, waarin ze de gebruikelijke functies en identiteit van bekende materialen zoals glas, steen, fotopapier, lucht, licht en elektriciteit in vraag stelt en verruimt. Haar werken nemen de vorm aan van arrangementen, artistieke documentatie en objecten die pas hun volledige potentieel bereiken wanneer ze geactiveerd of gebruikt worden. Büscher’s creaties komen voort uit haar scherpe bewustzijn van de inherente gevoeligheid van objecten en spelen met de relatie tussen authenticiteit en verbeelding. Ze heeft deelgenomen aan verschillende internationale residenties en haar werk is tentoongesteld op diverse locaties, waaronder PAD Paris, TOKAS Tokyo, Miriam Gallery New York en Ludwig Forum Aachen.
Bonno van Doorn (Amsterdam, 1977) studeerde af aan de Gerrit Rietveld Academie in 2008, waarna bekend werd door zijn schilderijen en sculpturen die hij verwerkt in uitgebreide installaties. Zijn werk was op een reeks locaties te zien, onder meer bij C&H Galerie (Amsterdam), Greylight Projects in (Brussel), Supermarket Art Fair (Stockholm) en bij Marres in Maastricht. Van Doorn gaf tevens les aan de Hogeschool voor de Kunsten in Utrecht en de Gerrit Rietveld Academie in Amsterdam. Hij is ook medeoprichter van ART BAR KIPPY.
Pablo Hannon (Santiago, 1973) verkent verschillende expressies in zijn artistieke praktijk. Vanuit zijn activistische roots in Mapuche (Chili) en bewustzijn van onrechtvaardigheid elders in de wereld, richtte hij The School op; een fluïde, autonome ruimte en methodologie waarmee hij toegankelijke, interdisciplinaire samenwerkingen met lokale en internationale participanten mogelijk maakt. Hannons’ eigen artistieke experimenten berusten op tekenkunst en vormgeving en spelen in op de geïmproviseerde en performatieve interactie met het publiek. Hij deelt zijn kennis, vaardigheden en speelsheid op verschillende kunstacademies, onder andere Hogeschool Zuyd.
Jan Hoek (1984) voelt zich aangetrokken tot de schoonheid van buitenstaanders en werkt graag wereldwijd samen met mensen die normaal gesproken over het hoofd worden gezien. In Hoek’s universum zijn ‘normale’ mensen vreemden en heersen de ‘outsiders’. Zo heeft Hoek een wereld van supersterren gefotografeerd, zoals de taxichauffeurs van Nairobi, heeft hij psychedelische zines gemaakt over sekstoerismehoofdstad Pattaya (Thailand), en heeft hij een serie gemaakt over de Maasai (Kenia & Tanzania) om hun stereotyperende imago te doorbreken. Hij heeft werken gepresenteerd in Foam (Amsterdam), Unseen Festival (Amsterdam), Photoville (New York), Fomu (Antwerpen) en Lagos Photo (Lagos).
patricia kaersenhout (we/us) (Den Helder, 1966) is een Afro-Nederlandse beeldend kunstenaar en denker. In haar werk onderzoekt ze de nog altijd actuele erfenis van slavernij en kolonialisme in de Nederlandse context en daarbuiten. kaersenhout heeft een kritische en radicale betrokkenheid bij kwesties rond ras, seksualiteit en gender, en geniet erkenning om haar tomeloze inzet voor artistieke en activistische projecten.
Ze staat bekend om haar veelzijdige projecten in en met de samenleving, waarin ze haar publiek vraagt na te denken over hoe zijzelf mogelijk betrokken zijn bij de Nederlandse en Europese koloniale geschiedenis en haar hedendaagse erfenis. kersenhout’s werk omvat een monument ter nagedachtenis aan de Trans Atlantische slavernij, Monument van Vlucht en Verzet, dat in opdracht van de gemeente Utrecht werd gemaakt, (H)erkennen herbouwen; De wonderkamers van het Rotterdams Verleden in opdracht van de Kunsthal en museum Boijmans van Beuningen in Rotterdam, en haar monografie Open-Ended Visons of Possibilities dat werd uitgegeven door Japsam publishers en werd gelanceerd in 2023.
Paul Kooiker (Rotterdam, 1964) studeerde aan de Koninklijke Academie van Beeldende Kunsten in Den Haag en aan de Rijksakademie in Amsterdam (1990-1992). Kooiker werd in 1996 bekroond met de Prix-de-Rome Fotografie en in 2009 met de A. Roland Holst Award voor zijn oeuvre. Het werk van Kooiker is in tal van solo- en groepstentoonstellingen in binnen- en buitenland te zien geweest, waaronder in Museum Folkwang, Essen (2021/22, DE); Museum Voorlinden, Wassenaar (2020, NL); Centraal Museum, Utrecht (2020, NL); FOMU Fotomuseum, Antwerpen (2018, BE); Fotomuseum Den Haag (2014, NL) en Museum Boijmans Van Beuningen, Rotterdam (2009, NL). Zijn werk bevindt zich in tal van internationale openbare en particuliere collecties.
De kunstenaarspraktijk van Maartje Korstanje (Goes, 1982) wordt gedreven door een sterk besef van de eindigheid van het leven en de omgang met dit besef. Zij richt zich op de spanning tussen groei en verval, zowel in de natuurlijke als in de kunstmatige wereld, maar voornamelijk in het grensgebied waar beide werelden elkaar ontmoeten. Intuïtie en verbeelding zijn belangrijke drijfveren in dit scheppend oeuvre en hoewel Korstanje met uiteenlopende materialen werkt is karton een vaste basis, waarbij constant nieuwe mogelijkheden worden onderzocht.
Korstanje studeerde aan de Akademie voor Kunst en Vormgeving St. Joost (Breda) en het Sandberg Instituut (Amsterdam). Ze was één van de winnaars van de Prix de Rome in 2007 en werd in 2014 genomineerd voor de Volkskrant Beeldende Kunstprijs. Ook deed zij mee aan verschillende residentie programma’s en werd haar werk onder meer gepresenteerd in Kunstmuseum Den Haag, ISCP New York en Gyeonggi Museum of Contemporary Ceramic Art in Korea.
Marijn van Kreij (Middelrode, 1978) maakt tekeningen, collages en mobiles die hij samenbrengt in zorgvuldig gecomponeerde tentoonstellingen. In zijn werk combineert hij kunsthistorische referenties met illustraties uit kinderboeken, verpakkingen van etenswaar of gevonden dichtregels. Het hergebruik van beeld en taal, het werken met herhaling, en een focus op de handeling van het tekenen en schilderen zélf vormen de kern van zijn veelzijdige praktijk. In 2024 is zijn solotentoonstelling How to Look at a Spiral, te zien in De Pont, Tilburg. Marijn van Kreij is als docent verbonden aan de Gerrit Rietveld Academie en werkt samen met andere makers uit de kunst- en theaterwereld binnen het collectief it is part of an ensemble.
Anouk Kruithof (Dordrecht, 1981) is transdisciplinair kunstenaar en houdt zich bezig met verschillende digitale en analoge praktijken. Haar werk verbeeldt de vergankelijkheid en chaos van deze wereld door urgente maatschappelijke vraagstukken aan te kaarten en deze vanuit persoonlijke ervaring te benaderen. Kruithof wil hiermee de gevoeligheden van de huidige tijdsgeest blootleggen. Kruithof had eerder solotentoonstellingen in Foam Amsterdam, Centro de la Imagen Mexico City en Stedelijk Museum Amsterdam. Haar werk is ook opgenomen in de collecties van SFMoMA (San Francisco), Museum Folkwang (Essen) en Museum Voorlinden (Wassenaar). Kruithof werd geselecteerd voor de Eregalerij van de Nederlandse fotografie in het Nederlands Fotomuseum in 2021 en haar meest gerenommeerde project Universal Tongue werd internationaal in verschillende musea tentoongesteld.
Birthe Leemeijer (Amsterdam, 1972) woont in Heemstede en volgde behalve een opleiding aan de Rietveldacademie en het Sandberg instituut ook een hoveniersopleiding. Voor haar is het werken in de open ruimte de ideale conditie om de betekenis van de kunst en haar plaats in de wereld te bevragen. Om dat te realiseren gaat zij een samenwerking aan met steeds andere partijen en betrokkenen die zich mede inzetten om het project inhoud en vorm te geven. Daarbij speelt de al dan niet aanwezigheid van andere levensvormen (planten, dieren) en de waarde die we daaraan toekennen een steeds belangrijkere rol. Werken die Leemeijer onder andere heeft gerealiseerd zijn een Reservaat voor Eenzaamheid in Almere, de IJsfontein in Dokkum, en L’Essence de Mastenbroek. Dit laatste werk is een parfum, het resultaat van een zoektocht naar de essentie van de polder Mastenbroek. De geur, een vloeibaar landschap, vindt via een geheim leidingstelsel zijn weg naar allerlei tentoonstellingen in de wereld, zoals een installatie in het Nederlands paviljoen op de wereldtentoonstelling in Dubai in 2021 en binnenkort in het Museum Krona in Uden. Ook won ze in 1996 de basisprijs Prix de Rome, kunst in de publieke ruimte.
Fleur Pierets (Zelzate, 1973) is een Belgische performancekunstenaar, bestselling schrijver en LGBTQ+ activist. Samen met haar vrouw Julian P. Boom richtte ze Et Alors? Magazine op en lanceerde ze in 2017 22-The Project, een performance kunstwerk waarin het stel van plan was te trouwen in elk land dat destijds het homohuwelijk legaliseerde. Ze trouwden in vier landen voordat Boom vroegtijdig kwam te overlijden. Dit leidde in 2018 tot Pierets’ schijversdebuut met haar memoire Julian, welke momenteel verfilmd wordt door het productiehuis van Lukas Dhont. Pierets’ schreef vervolgens het tweedelige kinderboek Love Around the World (2019) en Love is Love (2020), en een nieuwe roman Heerlijk Monster (2024). Daarnaast presenteert ze wereldwijd op consulaten, ambassades en bij bedrijven zoals Google over het belang van LHBTQ+ rechten. Momenteel werkt ze aan een opera, een nieuwe roman en een performance kunstwerk dat in oktober 2024 in première gaat.
Jan Rothuizen (Amsterdam, 1968) is een hedendaags beeldend kunstenaar die verschillende publicaties geeft uitgebracht. Sommige hiervan zijn vertaald naar het Engels, Spaans en Chinees. Zijn werk staat maandelijks in de Volkskrant en is internationaal tentoongesteld bij verschillende gerenommeerde instituten, zoals het Museum of Modern Art in New York, Stedelijk Museum in Amsterdam en op de Internationale Architectuur Tentoonstelling van La Biennale di Venezia. Dit najaar verschijnt een nieuwe editie van zijn boek ‘De zachte atlas van Amsterdam’. Hij was eerder jurylid voor de AFK Amsterdam Prijs (2022) en zit in verschillende nationale kunstcommissies.
Sanne Vaassen (Heerlen, 1991) onderzoekt binnen haar artistieke praktijk de vloeiende transitie van materie en fenomenen zoals de cyclus van water, de transformatie van bomen gedurende de seizoenen en de evolutie van taal. Centrale thema’s binnen haar uiteenlopende werken zijn dan ook tijd en processen van verandering. Hiermee deelt Vaassen’s werk een raakvlak met andere disciplines zoals ecologie, geografie, geschiedenis en antropologie. Haar werk was eerder te zien in verschillende groeps- en solotentoonstellingen in binnen en buitenland, waaronder in het Bonnefantenmuseum (Maastricht), SALTS (Basel), Unit 1 Gallery (Londen), en 601Artspace (New York). Ook was ze was resident aan de Jan Van Eyck Academie in 2014-2015.
Wessel Verrijt (Lierop, 1992) maakt sculpturen, architecturale voertuigen, tactiele mobiles en levendige personages. Deze zijn zowel robuust als fragiel, chaotisch en ordelijk. Het lijken levende wezens en suggereren een ritueel of een processie die tot stilstand is gekomen. Als zodanig verkent Verrijt het idee van ‘levende materie’; wanneer lichaam en materie samensmelten en materie menselijke trekken en emoties aanneemt. Dit is een manier om de sculpturen te vermengen met het fysieke lichaam in zogenaamde ‘hybride entiteiten’. Materialen die worden beschouwd als vergeten en achtergelaten, gedreven door consumentisme en industrialisme, bevinden zich in de dode hoeken van onze ecosystemen. In het werk van Verrijt ontwaken ze als een rebellie tegen hun kort geplande leven. Verrijt heeft recent tentoongesteld bij Cinedans, Eye Museum (Amsterdam), H3H Biënnale (Oosterhout), CODA Museum (Apeldoorn), Paltz Biënnale (Soest), Museum Jan Cunen (Oss), Das Leben am Haverkamp (Den Haag), AADK (Blanca, Spanje) & Heerz Tooya (Veliko Tarnovo, Bulgarije).
Marenne Welten (Valburg, 1959) woont en werkt in Middelburg. Ze onderzoekt in haar werk de manier waarop emoties, associaties, en herinneringen onze perceptie en betekenisgeving vormen. Ze studeerde af aan de Academie voor Beeldende Kunsten St. Joost in Breda waarna ze een paar jaar in Antwerpen woonde en werkte. Sindsdien zijn haar schilderijen en collages tentoongesteld in verschillende groeps- en solotentoonstellingen in binnen en buitenland, waaronder op verschillende plekken in New York, in Stedelijk Museum Breda, Albada Jelgersma Gallery Amsterdam en Kunsthalle Lingen. Haar werk wordt momenteel vertegenwoordigd door galeries Harkawik (New York) en Tegenbosch van Vreden (Amsterdam), en wordt ondersteund door het Mondriaan Fonds.
Han van Wetering (Maastricht, 1948) is beeldend kunstenaar en staat onder andere bekend om zijn sculpturen die permanent gevestigd zijn in het centrum van Maastricht. Zo is zijn kleurrijke ensemble van carnavalslieden ’t Zaat hermenieke (1993) te zien op het Vrijthof. Eerder werden zijn werken getoond bij verschillende galeries in en buiten Limburg. Van Wetering werkt vaak met brons en keramiek, maar is als doorgewinterd kunstenaar en gerenommeerd ‘dwarsligger’ ook vaardig in andere materialen.
Foto: © Fotomeulenhof
Corine Aalvanger, Ad van Aart, Agil Abdullayev, Eliot Allsop, Mario Sergio Alvarez Gonzalez, Dani Andres Ordoñez Muñoz & Lieve van den Bijgaart, Eric Arnal, Sarah Atzori De Bruin, Rob van Avesaath, Rachel Bacon, Stanislav Bagdia, Daria Baiocchi, Enny Beerden, Elise Berenstein, Mariëlle van den Bergh, Liesje van den Berk, Maya Berkhof, Ireen Bessems, Karina Beumer, Alex Bex, Adam Bialek, Rachel de Bie, Paula Biesmans & Klaas Kloosterhuis, Else Bijnens, Sjors Bindels, Florentijn de Boer, Annemie Bogaerts, Adriana Bogdanova, Noor Boiten, Eugenie Boon, Jaimary Boon, Boosten, Sabine Borgerhoff, Katia Borghesi, Melanie Bosboom, Geertje Brandenburg, Brénine Brénine, Katrein Breukers, Petra ten Brinke, Monique Broekman, Freija Broeren, Renée Bus, Anne Büscher, Jacqueline Caris, Omar Castillo Alfaro, Senna Castro, Bertrand Cavalier, Chantal CHALEM, Pao Chutijirawong, Rien Claessen, Jop Claessens, Livia Claesson, Ines Claus, COLETTE CLEEREN, Deniece Sami Juliana Clermonts, Adrienne Coenegracht, Monique Coppieters, Lennart Creutzburg, Amber Croonen, Yuxuan Cui, Nousjka Daniëls, De Boer, Boris Deben, Tine Deboelpaep, Benjamin Deffner, Bram Dehouck, Nele Demeulemeester, Timo Demollin, Anne Devue, Caroline Diemel, Caroline Diepstraten, Mike Dings, Ridho Maulana Dirgantara, Nico Djavanshir, Erin C. Doherty, Bonno van Doorn, Dovski, Sindy Driessen, Jeroen Duijf, Femmie Duiven, duo Wonder, Veerle van Esser, Larissa Esvelt, Jeroen Evertz, Jordan Faber, Maxime Fauconnier, Diana Fedoriaka, Jean-Luc Feixa, Fenner, Sterre Fermin, Maartje Folkeringa, Pui Yan Fong, Jan Franssen, Janina Frye, Arianne van der Gaag, Raquel Gandra, Yannick Ganseman, Barbara Gasparini di Gaetano, Truus Gelissen, Joost van Gennip, Loet Gescher, Johannes Gierlinger, Elena Giolo, Goldiie, Sebastián González de Gortari, Safae Gounane, Timo van Grinsven, Sarah Rose Guitian Nederlof, Carlos Guzman, Annemiek de Haan, Harrie Habets, Henk Haest, Sophie Hana, Pablo Hannon, Jacqueline Hanssen, Lotte Hauben, Atelier Haven, Katarina Head, Charmaine de Heij, Esther van der Heijden, Trees Heil, Johan Helder, Frank Helsloot, Marly Hendricks, Justine Hendrikx, Michel van Henten, Gaspard Emma Hers, Paul Heusinkveld, Diewke van den Heuvel, Kaan Hicyilmaz, Jan Hoek, Paulina Hoffmann, Lotte Holterman, Arielle Holtz, Mara Hop, Iris Houkes, Clara van den Hout, Niekie Houwen, Shanna Huijbregts, Audrey Huis, Teresa Hunyadi, Tycho Hupperets, Silvana Hurtado Dianderas, Angelo Iaia, Otto Iriks, Toon Jans, Petra C.T. de Jong, Conny Jongmans, Tamara Jungnickel, Hyungee Kang, Nikolay Karabinovych, Thalia Karpouzi, Corina Karstenberg, Wianda Keizer, Jaane Kentrop, Koen Kievits, Roona YJ Kim, Judith Maria Kleintjes, Maria Kley, Jenetta de Konink, Jelmer Konjo, Ina Kooper, Maartje Korstanje, Paula M Kowalski, Marijn van Kreij, Mirjam Kruisselbrink, Anouk Kruithof, Jelle van Kuilenburg, Polly Kunst, Zwaantje Kurpershoek, Mathias Kuypers, Henriëtte van der Laan, Mirte van Laarhoven,
Marjolein Labeeû, Ilse Lambrichts, Roderick Laperdrix & Caz Egelie & Jesse Strikwerda, Henny Laumen, Camie Laure, Chantal Le Doux, Birthe Leemeijer, Flora Lemmens, Marian Lesage, Didianne Leusink, Lichtelijk Creatief Design, Sarah Linde, Louis van der Linden, Aagje Linssen, Zhiyi Liu, Don Londi, Willy Looyen, Luciana Lopez Schütz, Los DQ, Chiel Lubbers, Wietske Lycklama à Nijeholt, erik van maarschalkerwaard, Roland Maas, MABA, Sandra Mackus, Linda Maissan, Aleksejs Mališevs, Keetje Mans, Eline Martin, Nacho Martín Encinas, Jochem Mestriner, Renieke Meyfroot, Jelle Annie Michiels, Hilde van Mileghem, Eline Mollema, Mike Moonen, Pleun Moons, Wim Moorman, Valantina Moraitaki, Yvonne Mostard, Indigo Musa, Nausikaä, Ava Nebulas, Anneke Nene, Remy Neumann, Darcy Neven, Joni van Niekerken, Femke Nijs, Kyra Nijskens, Elowyn Nikolov, NOMER, Anna Nunes, Oana Clitan, Ilse Oosterkamp, jo Op de Beeck, Melanie Ouwehand, Monica Overdijk, Anna-Bella Papp, Charles Park, Jean-Philippe Paumier, Madeleine Elisabeth Peccoux, Nikki Pelaez, Fleur Pierets, Lore Pilzecker, Ger Pirson, Nele Plessers, Engel Pluck, Urša Prek, Lilian Ptacek, Paula Punkstina, Fengdan Qin, Aran ra’dparsa, Roos Rademaker, Han Rameckers, Bastiaan Reijnen, Kim Rekkers, René Reynders, Niko Riedinger, Carlette Rijcken, Anja van Rijen, Maartje van Ringen, Roos Roberts, Rein Rodemeier, Hannes van Roosmalen, Jan Rothuizen, Amber Roucourt, Timia Rugenbrink, Ruimtevaarder, Atieh Salari, Geoff Salmon, Ria Sandbrink, Inderjeet Sandhu, Junya Sato, Carmen Schabracq, Stefanie Schaut, Andreas Schlesinger, Julie van de Schoor, Teun Schouren, Henk Schut, Ies Schute, Maarten Schuurman, Ehecatl Sevilla, Milo Sharafeddine, Gina Siliquini, Ruud Simons, Agata Siwek, Ian Skirvin, Bregje Sliepenbeek, Lisanne Sloots, Krista Smulders & Michiel Ubels, Paweł Sobczak, Joran van Soest, Olena Solodiannykova, Tonni van Sommeren, Ana Sous, Francisco Speicher, Saskia Spitz, Yip Stals, Hanna Steenbergen-Cockerton, Mai Stevens, Jelle Stiphout, Lonneke Stomphorst, Karlijn Surminski, Flore Tanghe, Frans van Tartwijk, Nele Tas, Fienke Teeken, André Terlingen, Sophie Teunissen, sjoerd tim, Jan Timmers, Su Tomesen, Sam Tromp, Katya Tsareva, Rexy Tseng, Ferren Uerlings, Ellen Urselmann, Sanne Vaassen, Niels Vaes, Joris Vaessen, Celine Vahsen, Filiz Van der Velpen, van Win, Inge van der Ven, Fee Veraghtert, Ans Verdijk, Marie Verdurmen, Louisa Vergozisi, Sep Verhoeven, Elisa Verkoelen, Wessel Verrijt, Katrijn Verstegen, Bram Verstraeten, Aline Verstraten, Martijn Verzijl, Dina Vos, Iris de Vries, Karin Vyncke, Rosalie Wammes, Jeroen de Wandel, Yuqi Wang, Shirley Welten, Marenne Welten, Esra Westerburgen, Han van Wetering, Heleen Wiemer, Esmée Willemsen, Katja Windau, Ruben Wit, Niek Wittebrood, Vincent Wolff, Kamila Wolszczak, WONNE, Sigrid van Woudenberg, Pippilotta Yerna, Yinzk, Yuliya Zadorozhnyuk, Jun Zhang, Zhao Zhou, Noa Zuidervaart
Op zondag 25 augustus, tijdens de finissage van de Limburg Biënnale, werd de laatste dag van deze drukbezochte groepstentoonstelling gevierd, maar ook de kick-off van een reeks festiviteiten rondom het 25-jarig bestaan van Marres.
Met gratis toegang, taart, bubbels en pizza’s van Marres Kitchen.
Geopend van 12:00-17:00u.
Om 12:30 proostten we samen op het verleden en de toekomst, gevolgd door rondleidingen waarin kunstenaars van de Limburg Biënnale iets over hun werk vertelden.
Volgend op de finissage zal er op de 25e van elke maand iets speciaals plaatsvinden bij Marres. Hou onze website en socials in de gaten!
De ophaaldagen van de Limburg Biënnale vinden plaats op 30 en 31 augustus tussen 11:00-16:00u bij Marres en op 6 en 7 september tussen 11:00-16:00u bij Odapark.
De inleverdagen vonden plaats op 31 mei en 1 juni bij Odapark en op 7 & 8 juni bij Marres.
De feestelijke opening van de Limburg Biënnale vond plaats op 29 juni bij zowel Odapark als Marres.
Voor persverzoeken, beeldmateriaal en interviewaanvragen voor deelnemende curatoren en kunstenaars kun je contact opnemen met communicatie@marres.org.
Marres X Kasteel Wijlre
Het tentoonstellingsproject Dit is de grens van Martin Brandsma (1972, Wolvega) gaat over samenwerking, gedrag en grenzen op en rond buitenplaats Kasteel Wijlre. Dit is de grens bestaat uit een tentoonstelling in het Koetshuis, waarin nieuw en bestaand werk van de kunstenaar wordt gepresenteerd, en een reeks interventies op plekken rond de buitenplaats en in de Zuid-Limburgse regio, waaronder de openbare stadstuin van Marres.
Deels actief als gedragsbioloog, bestudeerde Brandsma de afgelopen 12 jaar de klapekster: een mysterieuze zangvogel met roofvogel-trekjes. Zo is de kunstenaar van verschillende materialen stok-sculpturen gaan maken, die hij ‘I’ noemt en in de natuurlijke omgeving van de klapekster plaatst, en die door de vogels onder andere in gebruik werden genomen als uitkijkpost. Daarnaast plaatste Brandsma de afgelopen jaren zijn stok-sculpturen in publieke ruimtes zoals kunstmusea – waar ze zich (soms onuitgenodigd) verhouden tot de getoonde kunst.
I-58 ,I-74, I-49 zullen bij Marres te zien zijn tot minimaal 3 december 2023. De stadstuin is vrij toegankelijk op dinsdag t/m zondag, vanaf 12:00u
Als paralelle interventie is het werk ‘There’s No Place Called Home (Maastricht)’ van kunstenaar James Webb niet alleen te horen in de tuin van Marres, maar ook in die van Kasteel Wijlre. Het zachte gezang van een Peruaanse veldleeuwerik is een eigenaardig geluid om buiten het westen van Zuid-Amerika tegen te komen.
De Venezolaanse toneelschrijver Cabrujas vergeleek ooit de natie met een hotel, een tijdelijke plek die geen eigendom is van de bewoners en daarom niet opgeknapt hoeft te worden. De staat speelt de rol van beheerder van dit hotel, maar faalt erin om zijn gasten een basisniveau van comfort te bieden.
De Peruaanse kunstenaar Arturo Kameya heeft het huis van Marres omgebouwd tot een hotel waar de geesten van de mislukte staat Peru hun intrek hebben genomen. De gevel toont enorme schilderijen met moderne messianistische beelden. Binnen vinden bezoekers allerlei scènes, waaronder een betegeld badhuis dat zich voordoet als restaurant, een meerarmige bierfontein en een grote bovenkamer met mechanische vissen. Het interieur is een allegorie van de Peruaanse staat. Het weerspiegelt een schijnwereld waarin de waarheid minder belangrijk is dan wat uit pure noodzaak wordt opgeroepen.
De kunstenaar maakte de tentoonstelling in samenwerking met Claudia Martínez Garay.
19 april 2024
Marres is elk jaar één van de 14 verschillende locaties in de stad waarbij tijdens Museumnacht de deuren tot laat geopend zijn.
Tijdens de zeer drukbezochte Museumnacht konden bezoekers zich laten verrassen door de intrigerende tentoonstelling Opaque Spirits van de Peruaanse kunstenaar Arturo Kameya.
De multidisciplinaire werken van Arturo Kameya (Peru, 1984) verbinden uiteenlopende verhalen, populaire mythen en historische gebeurtenissen en verbeelden de dagelijkse omstandigheden en tegenstrijdigheden van zijn geboorteland Peru. Hij woont en werkt in Amsterdam.
Kameya studeerde aan de Pontifical Catholic University of Peru in Lima (PE) en was resident aan de Rijksakademie van Beeldende Kunsten in Amsterdam (NL) van 2019 tot 2021. Zijn werk werd gepresenteerd op Memory is an Editing Station, de 22e Biënnale Sesc_Videobrasil in São Paulo (BR) in 2023; We, on the Rising Wave, de Busan Biennale (SK) in 2022; en Soft Water Hard Stone, de vijfde New Museum Triënnale in New York (VS) in 2021.
Zijn solotentoonstellingen zijn onder andere Los Ovnis, GRIMM, New York, NY (US); En esa pulga se mezcla nuestra sangre / In that flea, our blood mixes, GRIMM, New York, NY (US); Drylands, Dordrechts Museum, Dordrecht (NL); Grandma’s Cooking Recipes, GRIMM, Amsterdam (NL); Depósito de Sombras, Alliance Française, Lima (PE); Allá en el Caserío, Acá en el Matorral (met Claudia Martínez Garay) Ginsberg Galeria, Lima (PE); Ghosts Don’t Care if You Believe in them, Hotel Maria Kapel, Hoorn (NL); Ghost Stories, Alliance Française, Lima (PE); Ciencia Ficción, Wu Gallery, Lima (PE); en Land at the End of the Sea (met Claudia Martínez Garay), Galería del Centro Cultural Británico de San Juan de Lurigancho, Lima (PE).
Kameya’s werk is opgenomen in vele collecties, waaronder de Beth Rudin DeWoody Collection (VS) en de ING Collection (NL), en de collecties van the Institute of Contemporary Art, Miami (VS), Museo de Arte de Lima, MALI (PE) en de Saastamoinen Foundation (FI).
Arturo Kameya wordt vertegenwoordigd door GRIMM, Amsterdam | Londen | New York.
De schilderijen, video’s en installaties van Claudia Martínez Garay (Peru, 1983) verwijzen naar de geschiedenis en sociaal-politieke herinneringen van Peru. In haar werk onderzoekt zij verschillende Andes-culturen aan de hand van hun tastbare en immateriële overblijfselen, zoals documenten, artefacten, muziek en getuigenissen. Martínez Garay studeerde grafische kunst aan de PUCP (PE) en was resident aan de Rijksakademie van Beeldende Kunsten in Amsterdam in 2016 en 2017. Ze woont en werkt in Amsterdam.
Recente solotentoonstellingen zijn onder andere Ghost Kingdom, GRIMM, New York, NY (VS) in 2022; Ten Thousand Things, Sifang Art Museum, Nanjing (CN) in 2020. Geselecteerde groepstentoonstellingen zijn Echoes of Our Stories, Quinta do Quetzal, Vidigueira (PT); Who Tells a Tale Adds a Tail: Latin America and Contemporary Art, Denver Art Museum, CO (VS); No Linear Fucking Time, B.A.K., basis voor actuele kunst, Utrecht (NL); Plural Domains, Harn Museum of Art, Gainesville, FL (VS); 1 Million Roses for Angela Davis, Kunsthalle im Lipsiusbau, Dresden (DE); The Faculty of Sensing: Anton Wilhelm Amo, Kunstverein, Braunschweig en SAVVY Contemporary (DE); de 21e Hedendaagse Kunst Biënnale Sesc_Videobrasil, São Paulo (BR); de 16e Istanbul Biënnale, Istanbul (TR); de 5e Oeral Industriële Biënnale van Hedendaagse Kunst, Ekaterinburg (RU); de Aichi Triënnale, Aichi (JP); de 12e Shanghai Biënnale; en de New Museum Triënnale, New York (VS).
Haar werk is te vinden in de collecties van het Denver Art Museum, CO (VS); Museum Arnhem (NL); Sifang Art Museum, Nanjing (CN); KADIST Collection, Parijs (FR) en San Francisco, CA (VS); Museo de Arte de Lima, MALI (PE); AkzoNobel Art Foundation, Amsterdam (NL); AMC Art Collection, Amsterdam (NL); Fundación Studie e Richerche Benetton, Treviso (IT); Central Reserve Bank of Peru, Lima (PE); Cisneros Fontanals Art Foundation, Miami, FL (VS); THE EKARD COLLECTION; KPMG Art Collection, Amsterdam (NL); LAM museum, Lisse (NL); LOOP Collection, MACBA Museu d’Art Contemporani, Barcelona (ES); Micromuseo al fondo hay sitio, Lima (PE); Museu Olho Latino, Atibaia (BR) en andere.
Claudia Martínez Garay wordt vertegenwoordigd door GRIMM, Amsterdam | Londen | New York.
In de aanloop van een nieuwe tentoonstelling bij Marres, Huis voor Hedendaagse Cultuur in Maastricht, interviewt directeur Valentijn Byvanck de deelnemende kunstenaars, performers en curatoren.
Voor de tentoonstelling Opaque Spirits gaat hij in gesprek met de Peruaanse kunstenaars Arturo Kameya en Claudia Martínez Garay.
Het interview is Engelstalig.
Voor persverzoeken, beeldmateriaal en interviewaanvragen kun je contact opnemen met communicatie@marres.org.
Marres ontvangt structurele steun van het ministerie van Onderwijs, Cultuur en Wetenschap, de Provincie Limburg en de Gemeente Maastricht.
Met dank aan GRIMM, Amsterdam | London | New York
Marres, VIA ZUID, de Brakke Grond, Dansateliers en FASHIONCLASH presenteren het performance festival Rooms.
Jonge makers en gevestigde talenten brachten performance, theater, beeldende kunst, dans, mode en muziek. Een weekend waarin fragiele jurken kleurrijk glas in lood tot leven brachten, waar de lichamen van dirigenten in levende partituren veranderden, manuscripten werden gedicteerd en een schoenenboer je meenam in absurdistische machtsverhoudingen.
Line up:
buren
Merette van Hijfte & Pleuni Veen
Kinga Jaczewska
Mauricio Limon
David Maroto
Genevieve Murphy
Ika Schwander ism Fran Hayes
27 & 28 januari 2024
13:00-18:00u
Locatie: Marres, Maastricht
Regulier: € 40,00
Student: € 20,00
Dagpassen zijn niet meer beschikbaar
De volgende editie van Rooms staat gepland op 25 en 26 januari 2025, we hopen je dan weer te zien!
Het programma van Rooms is hetzelfde op zaterdag en zondag, met uitzondering van de performance van David Maroto, deze zal plaatsvinden op zaterdag. Een dagpas geeft volledige toegang tot alle performances op één dag. Het restaurant Marres Kitchen is tot 18u open voor heerlijke hapjes en drankjes.
buren presenteert de prelude van het werk shoe/farm dat in februari 2024 in première gaat. Vanuit de werelden waarin Melissa Mabesoone en Oshin Albrecht opgroeiden, een boerderij in Zeeuws- Vlaanderen en een schoenenwinkel langs de Belgische kust, versmelten ze de werelden van ‘farm’ en ‘shoe’. Ze trekken de schoenen van hun (voor)ouders aan en spelen met gewoontes, gebruiken en specifieke zegswijzen verbonden aan het boerenleven en de schoenenverkoop. Hierbij koppelen ze hun belevenissen aan bredere maatschappelijke onderwerpen rondom productieprocessen, werkomstandigheden en consumentisme.
buren, het tweemanscollectief van Mabesoone (Knokke,1988) en Albrecht (Brugge, 1986), specialiseert zich in het spelen van kritisch-absurdistische stukken over huiselijkheid, gender, (kunst)geschiedenis en neoliberalisme. Hun werk werd eerder getoond op podia in binnen- en buitenland, waaronder bij Centrale Fies (Italië), Teatro Nacional D. Maria II (Portugal), Szene (Salzburg) en binnen het discursieve programma Feminist School. Het collectief bracht een graphic novel uit getiteld STW, your favourite station! en is vanaf 2023 huisartiest bij het Kaaitheater.
Pleuni Veen en Merette van Hijfte presenteren het beeldende gedicht PAL, dat vormgeeft aan het moment dat we vrijheid inruilen voor veiligheid. Hiermee spelen ze in op de verschillende betekenissen van het bijwoord, dat naar de oorspronkelijke uitdrukking ‘pal staan’ refereert, met de figuurlijke betekenis ‘onbeweeglijk zijn’ of ‘standvastig zijn’.
Veen (1994, NL) wordt als wiskunde studente geïntrigeerd door de balans tussen het bepaalde en het onbepaalde karakter van de wereld, en tussen het begrijpen en het ongrijpbare. Contact, wrijving en verwondering staan centraal in haar werk.
Hijfte (1994, NL) is een speelse speler en energieke maker, die niet schuwt om vanuit haar intuïtie en impulsen te handelen waardoor haar werk explosief en schurend is. Sinds haar afstuderen aan de Mime Opleiding is ze actief als actrice en filmmaker en lid van het Collectief BAMBAMBAM.
Jaczewska maakte haar Rooms performance Raw and Tender in samenwerking met Agnese Forlani en Raphael Malfliet. De performance kijkt naar de functionaliteit en de lichamelijkheid van het moederschap, met alle contradicties die het bevat. Het stuk is een reactie op haar eerdere gedicht mothers.
Jaczewska (Warschau, 1991) is een danser en choreograaf die zich richt op dat wat vaak onzichtbaar wordt gemaakt of gewoonlijk aan onze aandacht ontsnapt. Haar eerdere werk omvat performance, video, installatie, tekst en fotografie en werd gepresenteerd in theaterzalen zoals Kunstcentrum Nona (Mechelen) en Magdalenazaal (Brugge), maar ook bij kunstinstellingen als Kunsthal Antwerpen. In 2021 ontving ze de PrixFintroPrijs in de categorie theater en dans.
Forlani (1997) is een Italiaanse danser en textielmaker die momenteel haar masteropleiding dans aan het afronden is. In haar artistieke praktijk experimenteert ze met kostuums, scenografie en materialiteit in dialoog met het dansende lichaam.
Malfliet (Dendermonde, 1990) is een experimentele elektrische bassist, componisten geluidsartiest. In zijn werk onderzoekt hij de vertrouwdheid van geluid in relatie tot ons gevoel van plaats en ruimte. Hij bracht meerdere albums uit en is daarnaast actief in verschillende interdisciplinaire constellaties.
In 2022 presenteerde Mauricio Limón de León in samenwerking met Adriana Gonzalez Hulshof Garderobe Sessions, een exclusieve collectie glas-in-lood haute couture jurken. Tijdens Rooms is de collectie het onderwerp van de voorstelling Flowing Sands Slogans. Hier brengen Limón de León, Mahoalli Nassourou, Justine Olguín, Laia Vancells Pi en Manu Sol Mateo een vloeiende geometrische choreografie op de muziek van Alejandro Contreras Pascual en Limón de León. Flowing Sand Slogans is geïnspireerd door Samuel Beckett’s korte televisiespel Quad (1981). Een ontmoeting tussen vier personages mondt uit in een onsamenhangende catwalkvoorstelling van mechanische bewegingen.
Eerdere tentoonstellingen van Limón de León (Mexico City, 1979) zijn onder andere A gigantic broom to uncover compelling narratives (Rotterdam, 2020), El primero que ria (Parijs, 2023) en zijn huidige tentoonstelling Memoria ciega in Museo Cabañas (Guadalajara), gecureerd door Victor Palacios. Hij wordt vertegenwoordigd door Ellen de Bruijne Projects (Amsterdam), Pequod.CO (Mexico) en Wild Palms (Düsseldorf).
Adriana Gonzalez Hulshof is directeur van Museum Kranenburgh, een museum voor moderne en hedendaagse kunst in Bergen. Ze was oprichter en directeur van Amsterdam Art|Weekend, werkte voor Nationale Opera & Ballet en ontwikkelde kunstprogramma’s voor het International Documentary Film Festival Amsterdam, het Prins Claus Fonds, ArtHub Asia en anderen.
Vancells Pi (Blanes, 1993) voltooide haar formele dansopleiding aan Codarts Rotterdam, en is sindsdien onderdeel geweest van het Tanz Luzerner Theatergezelschap, Habemus Corpus en de gezelschappen van Roberto G. Alonso en Mari Rovira Crea. Momenteel danst ze voor het Nationale Opera & Ballet en voor verschillende kunstfestivals door heel Europa.
Transdisciplinair kunstenaar Sol Mateo Rivas Álvarez (Mexico Stad, 1989) neemt zijn eigen seksualiteit als uitgangspunt voor zijn artistieke verkenningen van genderstereotypen, schoonheid en moraliteit. Zijn werk was recentelijk te zien op het internationale theaterfestival Temporada Alta (Peru) en in het Centre National du Costume et de la Scène (Frankrijk).
Nassourou (Mexico Stad, 1983) werkt op het snijvlak van performance, theater, film en fotografie. Ze regisseerde en presenteerde de monoloog Medea Redux in 2013 en maakt deel uit van het internationale collectief Entre Minas. Als performer werkte ze samen met onder andere Barbara Foulkes (Arg- Mex), Pablo Helguera (Mex-USA) en Maj Britsen (Duitsland).
Lepke Olguin Oaxaca (Mexico City, 1999) studeerde antropologie aan de Paul Valery Universiteit in Montpellier van 2019 tot 2021. Ze is geïnteresseerd in dans, performance, muziek en spektakel en treedt momenteel op in samenwerking met het cabaretcollectief Las Suculentas, Manu Sol Mateo.
David Maroto’s performance is genoemd naar zijn nieuwste novelle Not All of Me Will Die. De novelle bestaat als een origineel manuscript waarin de auteur reflecteert op herinnering, schrijven en het verlangen naar een nageslacht. In de performance publiceert Maroto het werk door de inhoud te dicteren aan een groep deelnemers die hun eigen kopie met de hand schrijven. Op deze manier verspreidt Maroto zijn ‘orale novelle’ in handgeschreven unieke kopieën.
Maroto (Spanje, 1976) is beeldend kunstenaar. Hij promoveerde aan het Edinburgh College of Art met zijn onderzoek The Artist’s Novel: The Novel as a Medium in the Visual Arts. Dit is de eerste diepgaande studie naar de artist’s novel als fenomeen en volgt op Maroto en Joanna Zielińska’s project The Book Lovers; een verzameling en bibliografie van artist’s novels die ze in 2011 startten. Maroto’s autonome werk werd getoond in onder andere Kanal Centre Pompidou (Brussel), EFA Project Space (New York) en Vigil Gonzales Gallery (Buenos Aires).
David Maroto’s performance is alleen op zaterdag 27 januari 2024 te zien.
Een initiatief van Technology Driven Art, een onderzoeksgroep binnen de kunstopleidingen Zuyd in samenwerking met Out of Sight VZW en Marres.
technologydrivenart.org
out-of-sight.be
Genevieve Murphy’s Rooms performance Somewhere Someone Is Conducting Right Now stelt het lichaam voor als een partituur. Vier dirigenten, elk in een eigen kamer, zijn afhankelijk van vervagende muziek en herinneringen terwijl ze in gedeeltelijke stilte een zelfgekozen stuk orkestreren. Dit vestigt niet alleen de aandacht op de individualiteit van elke dirigent, maar ook op het muziekgenre en de omgeving. De overgangen tussen ruimtes, waar verschillende klanken in elkaar overgaan, worden eigenzinnige sonische zones. Als iedereen dirigeert en alles synchroon te horen is, zingt het huis van Marres.
Murphy (Schotland, 1988) studeerde af aan het Koninklijk Conservatorium van Glasgow, het Conservatorium van Birmingham voor muziek en het Koninklijk Conservatorium van Den Haag. Ze combineert in haar werk performance en beeldende kunst met hedendaagse klassieke muziek en richt zich daarbij vaak op psychologie en fuctiebeperking. Haar composities zijn uitgevoerd in concertzalen en kunstgalerieën, waaronder het Concertgebouw, het Muziekgebouw, W139, Stedelijk (Amsterdam), La Fenice (Venetië), Old Fruitmarket (Glasgow) en Theatre Spektakel (Zürich). Ze werd in 2019 toegelaten als erelid van The Royal Birmingham Conservatoire.
Ed Liebrecht studeerde cum laude af aan de Royal Academy of Music, waar hij de Fred Southall Prize kreeg voor zijn laatste optreden. Hij streeft ernaar om ideologische verscheidenheid te brengen in zijn werk door invloeden vanuit verschillende muziekgebieden te incorporeren. Een samenwerking met het jazzorkest van Oxford University Orchestra, en een terugkeer naar het Haydn Chamber Orchestra voor het Walton Vioolconcert liggen in het verschiet.
Componist en dirigent Ezequiel Menalled (Buoneos Aires, 1980) behaalde zijn Bachelor- en Masterdiploma in dirigeren aan het Koninklijk Conservatorium Den Haag. Hij werkt met verschillende genres, met of zonder het gebruik van elektronica en andere technologische media, variërend van solo’s tot grote ensembles. In 2003 richtte hij het Nederlandse Ensemble Modelo62 op, waarvan hij sindsdien artistiek leider is.
Libia Hernandez (Cuba, 1965) verwerpt het idee dat klassieke muziek alleen bestemd is voor een kleine elite, en probeert nieuwe luisteraars en een steeds bredere groep mensen klassieke muziek te laten ervaren als actueel, noodzakelijk en onvervangbaar – als een blijvende kracht die culturen en continenten overbrugt. In 2024 dirigeert Hernandez een nieuwe opera geschreven door Monique Krüs, Piratenkoningin bij de Nederlandse Reisopera.
De Baskische dirigent en violiste Mirari Etxeberria Guerrero (Andoain, 1998) is de oprichter, artistiek leider en chef-dirigent van het Jeugdorkest van Pamplona. Ze heeft een bachelor in viool en een master in muziekwetenschap. Momenteel is zij bezig met de afronding van haar formele opleiding aan het Conservatorium van Amsterdam. Als assistent-dirigent werkte ze eerder met Juanjo Mena, Martin Sieghart en Ryan Bancroft.
Ika Schwander en Fran Hayes presenteren Someone, I tell you, in another time will remember us. De performance, met verwijzingen naar de nimf Daphne en de dichter Sappho, is gewijd aan transformatie, van mens naar boom, van leven naar dood. Ze creëren een omgeving waar prikkels zeldzaam zijn en het publiek ruimte heeft om te ademen. In die ruimte ontstaan vragen die normaal gesproken verloren gaan. Wat zou iemand kunnen bewegen om het menselijk bestaan op te geven voor iets anders?
Schwander (Luxemburg, 1999) studeerde in 2023 af aan de performanceopleiding van de Toneelacademie Maastricht met haar voorstelling è vero, è vero, è vero, een co-productie van VIA ZUID en Festival Cement. Ze maakt beeldende voorstellingen en werkt het liefst op het grensgebied tussen verschillende media. In haar werk onderzoekt ze thema’s zoals trauma, zorg, religie, ecologie en de dood.
Hayes (Dorchester, 1999) is een multimediakunstenaar die de relaties onderzoekt die zich vormen in de ruimtes tussen het digitale en het fysieke. De kunstenaar vermengt invloeden uit science fiction met actuele kwesties zoals ecologische ineenstorting en de gevolgen van het kapitalisme en alledaagse gebeurtenissen in werk dat varieert van 3D-modellering en animatie tot keramiek en schrijven. Hayes is gevestigd in Londen.
Voor persverzoeken, beeldmateriaal en interviewaanvragen kun je contact opnemen met Julie Cordewener: julie.cordewener@marres.org.
Partners Rooms:
Marres, Huis voor Hedendaagse Cultuur
Dansateliers
De Brakke Grond
FASHIONCLASH
VIA ZUID
Met dank aan Gieskes-Strijbis Fonds
Marres ontvangt structurele steun van het ministerie van Onderwijs, Cultuur en Wetenschap, de Provincie Limburg en de Gemeente Maastricht.
In het weekend van 4 en 5 september 2021 lanceerde Marres het performance festival Rooms. Rooms presenteert nieuw werk van jonge makers en gevestigde talenten. In de huiselijke kamers van Marres wisselen uitdagend theater, dromerige films, intieme dansstukken en bijzondere beeldende kunst elkaar af. Achter de kamerdeuren nemen een tiental makers je twee dagen lang mee op een expeditie naar onontgonnen werelden.
Za: 12.00 & 15.00 / Zo: 15.00 (balzaal)
Kiem is een gedachtestroom die zichzelf met horten en stoten probeert in te halen. Een mislukte denkoefening over schaal, context, taal en de mens.
Za: 13.30 / Zo: 13.30 & 16.30 (balzaal)
In GOT 2 4 GET poogt Koning zichzelf en de wereld niet langer op te delen in één ik en miljoenen anderen. Ze geeft zich over. In een rituele bezwering met het publiek aan haar zijde, tart ze de zwaartekracht en zingt ze gedachten weg met één doel: op te mogen lossen in een groter geheel.
Za: 12.45 & 15.45 / Zo: 14.15 (schouwkamer)
Treat thy neighbour as thyself is als een gedachtestroom die het ongemak van je mening uiten onderzoekt. Een vrouw zit op een stoel, die om onbekende reden op een platform staat. Ze heeft iets te zeggen en ze zal moeten uitzoeken hoe dit te doen. Misschien richt ze zich specifiek tot iemand. Het ene moment lijkt het podium haar woorden te benadrukken, op andere momenten spreekt het haar juist tegen.
Za: 16.15 / Zo: 12.00 (balzaal)
In deze persoonlijke solo, waarin verhalen en dans elkaar afwisselen, staat afscheid nemen centraal. Op het randje van roddelpraat schetst Levi een geschakeerd beeld van afstand en intimiteit binnen haar familie. Ze nodigt je uit na te denken over je eigen familiegeschiedenis en het afscheid nemen van vorige generaties. De voorstelling daagt je uit open te staan voor begrippen als vergankelijkheid, herinnering en verleden.
Zo: 13.30 & 15.00 (tuinkamer)
Twee lichamen in een ononderbroken omhelzing: huid op huid, botten verstrengeld en spieren volhardend gekruist. Sinds de wereldwijde uitbraak van het coronavirus is onze benadering van fysiek contact drastisch veranderd. Omhelzen is een zeldzame handeling geworden die alleen nog in de privésfeer plaatsvindt. In presence of an embracement benadrukt het belang van de eenvoudige, maar vitale omhelzing.
Za: op het kwartier tussen 12.30 – 13.30 & 14.00 – 15.00 & 15.30 – 16.15 / Zo: op het kwartier tussen 12.45 – 13.30 & 14.00 – 15.00 & 15.30 – 16.30 (filmkamer)
Het fotografische verhaal Flipping The Bird neemt je mee naar de duinen; het startpunt van een zoektocht naar contact maken met flora en fauna. De film eindigt in een explosie, een pleidooi om los te komen van je vaste grond en een nieuwe richting te kiezen. Flipping The Bird is een prachtig en compact kunstwerk, waarin taal en beeld elkaar voortdurend versterke
Za: 14.15 / Zo: 12.45 & 15.45 (schouwkamer)
In Ik ben gestolen doet Schouten een poging iets te delen over het onderwerp waar ze het bij voorbaat niet over wil hebben: de onvoorwaardelijke liefde van kind voor ouder. Deze monoloog is een brief aan haar vader. Ze eist van hem, verlangt van hem, heeft hem lief en blikt op hem terug. In een sobere setting staan de tekst en haar aanwezigheid op de vloer, die ze als instrument gebruikt, centraal
Za: 13.30 & 16.30 / Zo: 12.00 (tuinkamer)
Ten of Swords is een langzame verkenning van het overgangsmoment van leven naar dood. Een ruimte, spaarzaam versierd met geluid, gereedschap en wezens, nodigt je uit tot het verkennen van een laatste adem
Za: doorlopend 12.00 – 17.00 / Zo: doorlopend 12.00 – 17.00 (voorkamer)
Van zijn zoon uit Lomé in Togo ontving Teeken (1944) een foto waarop zijn zoons vrouw, schoonmoeder, twee kinderen en schoonfamilie staan afgebeeld. De compositie van de foto inspireerde hem tot het motief voor een schilderij: het warrige ritme van hun hoofden en ledematen rond de rommelige salontafel binnen de gesloten vorm van het zware bankstel.
Za: 12.00 & 13.30 & 15.00 & 16.15 / Zo: 12.00 & 13.30 & 15.00 & 16.30
In deze 24 gouaches onderzoekt Teeken (1944) de chaos en orde van zijn keukentafel. Dagelijks ziet hij deze ronde tafel, dikwijls volgeladen met spullen. De beeldrijm van cirkelvormige objecten als kopjes, borden en glazen tegenover andere, haast vormloze, spullen zoals een doorzichtige plastic zak: de complexiteit, wanorde en tegelijk een zekere rangschikking fascineren hem.
Za: doorlopend 12.30 – 13.30, 14.00 – 15.00 & 15.30 – 16.15 / Zo: doorlopend 12.30 – 13.30, 14.00 – 15.00 & 15.30 – 16.30 (ruimte 7a)
Wilsons film is een omgekeerde droom waarin wij verdwijnen. Ze heeft te lang om haar eigen as gedraaid en de aarde, minder en minder vast, opent zich. Wat gebeurt er aan de uiteinden van de cirkel? Wilsons werk creëert een open ruimte voor verbeelding en magie. Als kijker laat je het bekende los, om verrast te worden door de onbegrensde mogelijkheden binnen en buiten deze wereld.
Za + Zo: doorlopend 13.00 – 16.00 (tuin)
In de stadstuin van Marres luister je naar verhalen over kunstwerken van over de hele wereld met De Onzichtbare Collectie. Vervolgens kun je, samen met je gezin of vrienden, aan de slag met het verbeelden van deze prachtige verhalen.
Curator: Valentijn Byvanck
Het laatste is ook een belangrijk vertrekpunt voor Katja Mater; terwijl ze de poëzie van het moment probeert te vangen, legt ze de schoonheid van basale natuurkundige wetten bloot.
What We See And What We Know is eerste overzichtstentoonstelling van beeldend kunstenaar Katja Mater. Zij zoekt uiterst zorgvuldig naar manieren om mogelijke werkelijkheden vast te leggen. Ze mengt en splitst kleuren, test de wetten van perspectief en ruimtelijkheid en legt vast hoe het ene medium in het andere overgaat. Daarbij worden telkens momenten in tijd gestapeld, samengeperst, uitgerekt of rondgedraaid. Zo speelt ze met onze verwachting dat fotografie de werkelijkheid in één ogenblik vastlegt. Maters beelden bestaan parallel aan die werkelijkheid en nodigen ons uit om de relatie tussen wat we zien en wat we weten steeds te herdefiniëren. Naast vier nieuwe werken van Katja Mater toont de tentoonstelling een brede selectie uit haar oeuvre.
De tentoonstelling What We See And What We Know markeert het begin van het nieuwe tentoonstellingsprogramma van Marres onder Valentijn Byvanck, die in maart 2013 aantrad als directeur.
Katja Mater (1979) studeerde in 2005 af aan De Ateliers in Amsterdam. Daarvoor doorliep zij de Gerrit Rietveld Academie in dezelfde stad. Mater was als artist in residence verbonden aan de Skowhegan School of Painting & Sculpture en The Mac Dowell Colony, beiden in de Verenigde Staten, en aan Künstlerhaus Bethanien in Berlijn. Recent exposeerde ze bij Galerie Martin van Zomeren (2013), De Vleeshal, Middelburg (2012), Fotogalleriet, Oslo (2012), Tanya Bonakdar Gallery, New York (2012) en Centre d’Art Contemporain, Genève (2011).
De publicatie Multiple Densities is het resultaat van een maandenlange samenwerking tussen de kunstenaar en grafisch vormgever Veronica Ditting. Het bevat prachtig veelal nieuw beeldmateriaal en een inleiding van curator en criticus Maxine Kopsa.
Op 13 november 2013 werd de publicatie van dit unieke kunstenaarsboek in intieme setting gevierd tijdens een bijzondere avond bij Marres. Op deze avond verzorgde Katja Mater een inleiding op het boek en een speciale rondleiding door de tentoonstelling. Na afloop werden bezoekers uitgenodigd om samen met de kunstenaar aan te schuiven bij Marres Kitchen voor een diner.
Voor persverzoeken, beeldmateriaal en interviewaanvragen voor deelnemende curatoren en kunstenaars kun je contact opnemen met Julie Cordewener: julie.cordewener@marres.org.
Curatoren: Chris Kabel en Valentijn Byvanck
Anderen verwaarlozen familie en vrienden. Velen gaan op zoek naar zonnige oorden, subtropische eilanden of de zonnebank. Over de oorzaak van een winterdepressie verschillen de meningen. Zeker is dat ons metabolisme een beetje verandert als het buiten koud is en de dagen korter worden. We komen in een langzamer ritme en onze zintuigen missen stimuli. Een staat die in de verte herinnert aan winterslaap. Wetenschap en industrie zien het gebrek aan zonlicht als boosdoener en zetten zwaar in op lichttherapie. Nederlandse ziekenhuizen hebben speciale ruimtes voor deze therapie. Met behulp van ingenieuze lampen en weksystemen zorgt Philips ervoor dat mensen ook thuis hun winterblues kunnen verzachten.
De nadruk op licht doet ons haast vergeten dat ook onze andere zintuigen in de winter tekortkomen. We missen de geur van bloemen en planten, het gevoel van blote voeten in het zand, het geluid van krekels in de zomer. In de Winter Anti Depression Show onderzocht Marres met een groep vormgevers en kunstenaars de mogelijkheid om de zintuigen een tijdelijke oppepper te geven. Ze creëerden een Art Resort, waarin bezoekers werden ondergedompeld in uiteenlopende zintuiglijke ervaringen.
Chris Kabel, Katja Gruijters, Ludmila Rodrigues, Kaffe Matthews, FourceLabs, Alessandro Gualtieri, Thierry Mandon, Lisa Pacini en Christine Istad.
Tijdens de tentoonstelling organiseerde Marres op woensdagavonden een programma rondom een maaltijd. Tijdens deze avonden werden speed tours door de tentoonstelling gehouden, gevolgd door een lezing, film, concert, theater of dansperformance.
Voor persverzoeken, beeldmateriaal en interviewaanvragen voor deelnemende curatoren en kunstenaars kun je contact opnemen met Julie Cordewener: julie.cordewener@marres.org.
Stichting DOEN
Curator: Daan Bakker
Anders dan boeken geven ruimtelijke manuscripten hun inhoud vooral prijs door het beeld te laten spreken. Sommige zijn direct te begrijpen, andere laten zich letterlijk stap voor stap ontvouwen; de variëteit aan mogelijkheden is onuitputtelijk. De selectie Vedute die in Marres te zien was bestond uit werk van Peter Struycken, Marina Abramovic, JCJ VanderHeyden, Paul Panhuysen, 75B, Adriaan Geuze, Marlies Dekkers en Krijn de Koning.
In de tentoonstelling werd ook een reeks nieuwe Vedute-objecten getoond, die in 2013 en 2014 zijn gemaakt op academies voor beeldende kunsten, vormgeving en architectuur door heel Nederland.
Voor de bijzondere, veelkleurige collectie die met film, tekst en soms zelfs aanraakbaar wordt getoond, opende Marres het hele huis, inclusief, kelder, zolder, kantoor en ijshuis. De tentoonstelling leidde bezoekers tot in de geheime hoeken van huize Marres.
Stichting Vedute is opgericht in 1991. In 22 jaar is haar collectie uitgegroeid tot meer dan 200 ruimtelijke manuscripten. De collectie wordt beheerd door Het Nieuwe Instituut. Kijk op www.vedute.nl voor uitgebreide informatie over de volledige collectie Vedute.
De opening van de tentoonstelling vond plaats op 17 april 2014. Beelden van de opening zijn hier te bekijken.
Tijdens de tentoonstelling organiseerde Marres de serie MARRES TALKS. Deelnemende kunstenaars voerden gesprekken over de plaats van de oefening binnen de artistieke praktijk van de makers. De gesprekken werden voorafgegaan door een speed tour door de tentoonstelling, onder leiding van Valentijn Byvanck.
14 mei: Peter Struycken, Krijn de Koning, Roy Villevoye en Pieter Vos (75B)
25 mei: Paul Panhuysen, Marc & Nicole Maurer en Ben Zegers
11 juni: Studenten Design Academy Eindhoven
Voor persverzoeken, beeldmateriaal en interviewaanvragen voor deelnemende curatoren en kunstenaars kun je contact opnemen met Julie Cordewener: julie.cordewener@marres.org.
Curatoren: Juha van ‘t Zelfde en Valentijn Byvanck
Wat horen we eigenlijk van het landschap waarin we leven? Brommende auto’s, scheurende scooters en zoevende trams, winkeldeurbellen, kerkklokken, ringtones, zingende vogels. Tikkende hakken op de straatstenen, kinderstemmen op het schoolplein en op het platteland koeien… We horen ze, maar luisteren er zelden naar. Met 11e-eeuwse liturgie en experimentele muziek, elektronisch geluid en ‘gewone’ klanken, soundtracks van haaien, web DJ’s, speech karaoke, radio en stemmen opende Marres een wereld van geluid die Maastricht een hele zomer deed gonzen.
In Marres werden werken gepresenteerd van Haroon Mirza, Ryan Gander, Sarah van Sonsbeeck, Lyndsey Housden, Chaim van Luit, Joseph Beuys, Anri Sala, Nishiko en Paul Devens.
Naast de groepstentoonstelling in Marres, vond Undertones op verschillende locaties in Maastricht plaats: de mergelgrotten in Sint Peter, de Sint Servaasbasiliek, de Kazematten, Intro in Situ en de Minderbroedersberg. Hier waren geluidsinstallaties geplaatst of werden live optredens uitgevoerd door: Kaffe Matthews, Espen Sommer Eide, Grandelavoix, Rutger Zuydervelt en Mark Blain, Thomas Rutgers en Jitske Blom, en David Helbich.
Kaffe Matthews maakte voor de mergelgrotten in de Sint Pietersberg een audiovisuele installatie met haaien. Espen Sommer Eide omringde de bezoeker in de cellen van de Minderbroedersberg met geluiden van verspreide politieke onlusten. Muziekensemble Graindelavoix ontwikkelde in de crypte van de Sint Servaasbasiliek vanaf 16 juli een klankinstallatie op basis van de oude officiegezangen. Rutger Zuydervelt en Mark Bain maken werk voor het ijshuisje van Marres en de 18e-eeuwse fortificaties de Kazematten. In Intro in situ is werk te horen van Thomas Rutgers en Jitske Blom, en David Helbich.
De compositie van Graindelavoix is van 16 juli tot 22 juli te beluisteren tijdens openbare repetities in de crypte van de Sint Servaasbasiliek. In deze periode zal het muziekensemble ook in Marres korte optredens, performances en een lezing-performance geven. Op 22 juli vindt het concert plaats en vanaf 24 juli is de klankinstallatie in de kerk te horen.
Grandelavoix-zanger en choreograaf/danser David Hernandez, bassist Margarida Garcia en gitarist Manuel Mota ontmoetten elkaar een aantal avonden op rij in Marres. Het waren korte, maar unieke interventies, die probeerden iets te grijpen van de resonantie van een crypte, een ruimte die de markering en toeëigening is van een dwalend lichaam. Deze opvoeringen waren toegankelijk voor publiek.
Curatoren Juha van ‘t Zelfde en Valentijn Byvanck werden geïnterviewd over Undertones in VPRO’s radioprogramma Nooit Meer Slapen op 28 juni 2014.
Voor persverzoeken, beeldmateriaal en interviewaanvragen voor deelnemende curatoren en kunstenaars kun je contact opnemen met Julie Cordewener: julie.cordewener@marres.org.
Prins Bernhard Cultuurfonds Limburg en het Cultuurparticipatiefonds Limburg.
Curator: Valentijn Byvanck
The Unwritten onderzocht verschillende manieren waarop kunstenaars omgaan met het begrip geschiedenis. Zij documenteren persoonlijke narratieven en reconfigureren collectieve narratieven door toevoeging van stille episodes, verrassende voorgeschiedenissen waarvan we weten dat ze hebben bestaan.
Soms willen we dat we de geschiedenis anders hadden geschreven. Of ongeschreven hadden gelaten. Omdat het perspectief eenzijdig is, onrechtvaardig of wreed. We willen die geschiedenis ongedaan maken, omdat het een perspectief biedt dat we niet langer aanvaarden, of zelfs verafschuwen. Andere keren worden we geconfronteerd met geschiedenissen die nooit zijn verteld, omdat ze onbelangrijk geacht werden, zijn vergeten, onafgemaakt bleven, of ingehaald werden door andere perspectieven.
The Unwritten is gewijd aan deze vergeten en onvoltooide verhalen. Ze wekt heimwee naar een verloren wereld, ontlokt woede bij aangedaan onrecht, euforie bij datzelfde onrecht ongedaan gemaakt, veroorzaakt ontzetting bij een verkeerde afslag en opluchting bij een goede.
Tijdens The Unwritten organiseerde Marres een publieksprogramma dat bestond uit weekendrondleidingen (op 25 en 26 oktober) tijdens de Maand van de Geschiedenis, gegeven door Valentijn Byvanck, directeur van Marres en curator van de tentoonstelling. En tijdens de Marres Wednesdays werd in de avonduren het woord gegeven aan een deelnemende kunstenaar. Op woensdag 29 oktober was dat Gert Jan Kocken en op woensdag 12 november Annie Kevans. Beide kunstenaars onthulden tijdens deze avonden de bronnen waaruit hun werk was ontstaan.
Voor persverzoeken, beeldmateriaal en interviewaanvragen voor deelnemende curatoren en kunstenaars kun je contact opnemen met Julie Cordewener: julie.cordewener@marres.org.
Curator: Ardi Poels
Uitgangspunt voor de tentoonstelling waren twee laatmiddeleeuwse getijdenboeken waarin ondanks het volgen van strakke schemata, de sierlijke persoonlijke hand van vaak onbekende meesters zichtbaar is. De kunstenaars wisten in stijl, een gecodeerde letter, een kleine verandering in een patroon of sensitief gebruik van materialen kieren open te wrikken naar nieuwe tijden. Werken van hedendaagse kunstenaars weerspiegelen deze getijdenboeken. Middeleeuwse aureolen echoën in de performance van William Hunt. Langzaam op de grond vallende zweetdruppels in Oscar Santillan’s A Hymn echoot de middeleeuwse verbeelding van Maria’s lijden. Kunstenaars zoeken een vergeten ziel, een veilige haven, een nieuwe omgang met het lichaam en de zintuigen. Daarmee bewijzen ze het bestaan van een spirituele lijn tussen de oude kunst en de kunst van nu.
Charbel-joseph H. Boutros, stanley brouwn, David Claerbout, István Csákány, Dario D’Aronco, Thomas Grünfeld, Jos de Gruyter & Harald Thys, Dominique Gonzalez-Foerster, Jean Haincelin (Dunois Meester), Rodrigo Hernández, Sofia Hultén, William Hunt, Alicja Kwade, Wolfgang Laib, Astrid Mingels, Carlo Mollino, Christopher Orr, Thomas Ruff, Stéphanie Saadé, Anri Sala, Oscar Santillan, Gregor Schneider en Conrad van Toul (Meester van de Municher Gouden Legende).
Tijdens de tentoonstelling werden verschillende gratis Ontmoet de Curator/Zondag Rondleidingen aangeboden. Gedurende Kunsttour 23, 24 en 25 mei werden doorlopend rondleidingen gegeven. Het weekend werd afgesloten met de performance ‘The National Anthems of the World’ door Sanne Vaassen. Vaassen veranderde echte slakken in componisten. De levende tuinslakken herinterpreteren de muzikale arrangementen van nationale volksliederen door het eten van de papieren bladmuziek. Zo wissen ze notaties en voegen ze noten toe in de vorm van hun uitwerpselen.
Gedurende TEFAF was Marres zeven dagen per week week geopend van 12.00 tot 19.00 uur met een uitgebreid programma met lezingen, films, een workshop en 60 Minute Dinners.
Met Lukas Stofferis, directeur van de Academie voor Kunsten en Ambachten in Utrecht, Heribert Tenschert van antiquariaat Bibermühle in het dorpje Stein Am Rhein (CH), Ige Verslype, restaurateur Rijksmuseum Amsterdam, Timotheus Vermeulen, codirecteur van het Centre for New Aesthetics en assistent-hoogleraar ‘Cultural Theory’ aan de Radboud Universiteit in Nijmegen en Pádraic E. Moore, schrijver, kunsthistoricus en curator.
Voor persverzoeken, beeldmateriaal en interviewaanvragen voor deelnemende curatoren en kunstenaars kun je contact opnemen met Julie Cordewener: julie.cordewener@marres.org.
Curator: Valentijn Byvanck
Het heeft iets vanzelfsprekends en toch koesteren we het als een zeldzaamheid. We voelen intimiteit in lichamelijke geborgenheid, spirituele verankering, in de liefde, seks en aandacht van onze naasten. We voelen het ook in negatieve zin, als we per ongeluk inbreken in een situatie of een gesprek dat niet voor ons is bedoeld, of bij de falende reproductie van intimiteit op Facebook, in dating programma’s of in reality series.
Bij de tentoonstelling Intimacy, organiseerde Marres een zogenaamde Chambres d’Amis. Alle deelnemende kunstenaars presenteerden één werk in woonhuizen in het centrum van Maastricht. De titel Chambres d’Amis is een eerbetoon aan Jan Hoet, die in 1986 furore maakte met het tonen van kunstwerken in privéhuizen in Gent.
Vanuit Marres was het in de weekenden mogelijk een route langs de zes woonhuizen te maken. Dat kon te voet of met een fiets.
Amie Dicke, Emily Jacir, Birthe Leemeijer, Keetje Mans, Nishiko, Petra Stavast, Sanne Vaassen en Roy Villevoye.
Naast de Chambres d’Amis weekenden organiseerde Marres bij de tentoonstelling Meet the Artists avonden. Tijdens deze avonden kon publiek in gesprek gaan met de kunstenaars. Valentijn Byvanck, directeur Marres en curator van de tentoonstellingen, gaf tevens een inleiding en rondleiding door de tentoonstelling.
Meet the artists #1: Met Sanne Vaassen, Nishiko, Keetje Mans en Petra Stavast.
Meet the artists #2: Met Amie Dicke en Birthe Leemeijer. Interview door journalist Merel Bem.
Een werk van de Japanse beeldend kunstenaar Nishiko is opgenomen in de collectie van het Gouvernement Maastricht. Gedeputeerde Daan Prevoo nam de porseleinen schaal in ontvangst. Nishiko zocht voor het ‘Repairing Earth Quake Project’ in het door de aardbeving en tsunami getroffen gebied Miyagi naar stukjes porselein, plastic onderdelen, kapotte, alledaagse voorwerpen. Ze repareerde ze met hulp van de bewoners om ze vervolgens een nieuw thuis te bezorgen. Een aantal van deze werken waren in Marres te zien tijdens de tentoonstelling Intimacy / Chambres d’Amis. Prevoo krijgt de schaal in bruikleen en moet erop passen totdat de échte eigenaar zich meldt.
Voor persverzoeken, beeldmateriaal en interviewaanvragen voor deelnemende curatoren en kunstenaars kun je contact opnemen met Julie Cordewener: julie.cordewener@marres.org.
Prins Bernhard Cultuurfonds Limburg en het Cultuurparticipatiefonds Limburg.
Curatoren: Levi van Veluw en Valentijn Byvanck
Zodra bezoekers de voordeur achter zich horen sluiten belanden ze in een wirwar van gangen, deuren, sferen, perspectieven en kleuren, die hen zintuiglijk op de proef stelt. In Marres, de eerste locatie waar dit werk te zien is, wordt 350m2 getransformeerd in een onherkenbaar en atmosferisch droomlandschap. De installatie bevat allerlei elementen uit eerder werk van Levi van Veluw, maar markeert ook een verschuiving in zijn werk van vorm- en materiaalonderzoek naar de donkere thematiek van angst, controleverlies en eenzaamheid. Met The Relativity of Matter presenteert Van Veluw een alomvattende scenografische ervaring die de bezoekers onderdompelt in een wereld van uiteenlopende expressieve vormen.
Kunstuur interviewde Levi van Veluw over zijn installatie in Marres.
Levi van Veluw werd in 1985 geboren in Hoevelaken en studeerde aan het ArtEZ Instituut voor de Kunsten in Arnhem. Sinds zijn afstuderen in 2007 heeft Levi van Veluw uiteenlopende multidisciplinaire werken gemaakt, waaronder scenografische installaties, foto’s, films, sculpturen, schilderijen en tekeningen.
Het werk van Levi van Veluw is inmiddels zowel in Europa als in de Verenigde Staten tentoongesteld en werd onder anderen genomineerd voor de Volkskrant Beeldende Kunstprijs 2015 waar het werd verkozen als publieksfavoriet.
Marres organiseerde samen met crowdfunding platform Voordekunst en Levi van Veluw een succesvolle crowdfunding campagne voor The Relativity of Matter om draagvlak en financiële steun te vergroten. Een bedrag van 25.000 euro werd gedoneerd door 141 donateurs uit heel Europa.
We kregen van onze donateurs te horen dat ze The Relativity of Matter een bijzonder project vinden met een spannend thema. Ze roemen het lef van Levi en Marres om zo’n enorme installatie te maken en zijn trots dat het prestigieuze project naar Maastricht komt.
Het immersieve werk The Relativity of Matter van de Nederlandse kunstenaar Levi van Veluw werd van 1 juli tot 4 november 2018 getoond in Domaine de Kerguehennec in Frankrijk.
Marres organiseerde tijdens de tentoonstelling Marres Dialogues. De totaalinstallatie The Relativity of Matter van Levi van Veluw heeft een bijzonder zintuiglijk effect op bezoekers; hij doet een appel op het lichaam en laat zich eerder ervaren dan beschouwen. Dansers zijn getraind om naar hun lichaam te luisteren. Door deze training bezitten zij vaak een lichamelijke manier van waarnemen die zich onderscheidt van de gangbare manier waarop we naar betekenis zoeken.
Valentijn Byvanck leidt het gesprek tussen Levi van Veluw en een aantal gerenommeerde dansers verbonden aan de Nederlandse Dansdagen: Christina Giannelia, Marc Maris en Loïc Perela.
Voor persverzoeken, beeldmateriaal en interviewaanvragen voor deelnemende curatoren en kunstenaars kun je contact opnemen met Julie Cordewener: julie.cordewener@marres.org.
Fonds 21, Mondriaan Fonds, Stimuleringsfonds Creatieve industrie. Film Company BIRD maakte een speciale atmosferische film over de installatie.
Curatoren: Brett Littman en Valentijn Byvanck
Ze toonde die aan de hand van meer dan honderden kleurrijke tekeningen, schetsen, kleimodellen, collages, foto’s, spraakmakende gerechten, prachtige menu’s, bijzonder serviesgoed – zoals de soep-geur-lepel – en opmerkelijk kookgerei. Hoogtepunt van de tentoonstelling was een speciaal ontworpen spiegelzaal met een eindeloos landschap van meer dan honderd zwevende eetobjecten: glazen tumblers in alle mogelijke vormen, metalen amuseplaatjes, leistenen en glazen borden en plasticines, die de grootte van een gerecht aangeven. De film Cooking in Progress (2011) van regisseur Gereon Wetzel belicht Ferran Adrià’s experimentele werkwijze tot in detail. Ook werd de film 1846 vertoond, genoemd naar het aantal gerechten dat Adrià in twintig jaar samen met zijn team creëerde.
Ferran Adrià (1962) is de beroemde chef-kok van het in 2011 gesloten restaurant El Bulli in Roses, Spanje. Aan het einde van de jaren negentig en in het eerste decennium van de eenentwintigste eeuw was El Bulli legendarisch. Het won vijf maal achtereen het door Michelin toegekende predicaat ‘beste restaurant ter wereld’. El Bulli verdiende zijn reputatie aan het feit dat Adrià alles in de keuken wilde vernieuwen om de smaakpapillen van zijn gasten zo veel mogelijk te prikkelen.
Al die vernieuwing was erop gericht radicaal te experimenteren met smaak en tastzin. Het restaurant was zes maanden per jaar open. De tweede helft van het jaar trok Adrià zich terug in een lab in Barcelona om nieuwe gerechten te ontwikkelen. De routine in het restaurant week eveneens af: gasten kregen per avond circa dertig gerechten geserveerd en genoten geregeld tot lang na middernacht van de culinaire voorstelling.
Adrià heeft een revolutie in de keuken ontketend door de grenzen van de smaak op te rekken. Hij was grondlegger van het zogeheten moleculaire koken, ontwikkelde met zijn staf bijna 2000 nieuwe gerechten, evenals een grote hoeveelheid nieuw tafel- en keukengerei, vormen van snijden, mengen, vriezen, mixen. Hij serveerde eten waarvan de smaak zich niet door het oog liet voorspellen.
Adrià’s artistieke houding in de wereld van de gastronomie bracht hem vanaf het begin van zijn carrière in contact met de kunstwereld. In 2007 werd hij door artistiek leider Roger Buergel uitgenodigd voor de prestigieuze kunsttentoonstelling Dokumenta 12 in Kassel.
Sinds de sluiting van El Bulli houdt Adrià zich bezig met onderzoek naar creativiteit. Hij probeert met hulp van wetenschappers, designers en professionals uit allerlei vakgebieden het proces van creativiteit in kaart te brengen. Voor dit onderzoek put hij voortdurend uit zijn rijke verleden bij El Bulli. Alles komt samen in zijn encyclopedische online-project Bullipedia.
Bij de tentoonstelling verscheen de gelijknamige publicatie Ferran Adrià: Notes on Creativity. Het boek benadrukt de rol van het tekenen in Adrià’s zoektocht om creativiteit te begrijpen en bevat een interview tussen Ferran Adrià en Brett Littman. Het boek bevat ook een herdruk van het essay van de kunstenaar Richard Hamilton over de relatie van voedsel met de hedendaagse kunst.
Hans van Wolde (Beluga Loves You, Maastricht), Jonnie Boer (Librije, Zwolle), Margo Reuten (Da Vinci, Maasbracht), de rijzende patisserie-ster Marieke Harkema en Sergio Herman (The Jane, Antwerpen). Vijf topchefs die samen goed zijn voor 5 sterren en 9 Michelin sterren. Zij sloegen hun handen ineen voor een uniek fundraising-diner, dat ter gelegenheid van de komst van Ferran Adrià naar Maastricht werd georganiseerd.
Het diner vond plaats op 19 april 2016 bij Rebelle, in de Augustijnenkerk in het centrum van Maastricht. De opbrengst van het diner kwam ten goede aan het educatieprogramma Training the Senses: Drawing Flavors van Marres voor basisscholen en middelbare scholen in Maastricht.
Marres organiseerde een uitgebreide reeks publieksevenementen en educatieve programma’s om het bewustzijn over smaak, koken en creativiteit te vergroten door middel van smaaklaboratoria, cookouts en workshops. Een greep uit de activiteiten, waarvan sommigen plaatsvonden tijdens het bezoek dat Ferran Adrià bracht aan Maastricht.
Voor persverzoeken, beeldmateriaal en interviewaanvragen voor deelnemende curatoren en kunstenaars kun je contact opnemen met Julie Cordewener: julie.cordewener@marres.org.
Ferran Adrià: Notes on Creativity werd oorspronkelijk samengesteld door The Drawing Center (New York). De tentoonstelling is speciaal aangepast en uitgebreid voor Marres. Bij de tentoonstelling verschijnt de Engelstalige publicatie Ferran Adrià: Notes on Creativity.
Dom Pèrignon is partner van Ferran Adrià: Notes on Creativity. Aanvullende ondersteuning is verstrekt door de Provincie Limburg, het Institut Ramon Llull, Acción Cultural Española, AC/E, en Lavazza. Marres wordt gesteund door Connect Limburg, het VSBfonds, het BankGiro Loterij Fonds en het Prins Bernhard Cultuurfonds.
Curatoren: Claire van Els en Laura Mudde
Wat brengt de wereld aan de andere kant van de grens, en hoe verandert met het reizen verleden en identiteit? We volgden de tocht van Paulien Oltheten die via oude en nieuwe wegen in Midden- en Oost-Europa terug naar het Westen reisde. Shilpa Gupta bracht ons in de staat van verwarring die zo eigen is bij het arriveren op een nieuwe plek, en Mounira Al Solh tekende de verhalen op van migranten.
Grote groepen migranten wagen hun leven om Europa binnen te komen. We zien dobberende bootjes, gehelmde mannen en eindeloze beelden van verdronkenen. We horen over illegale kampen, wanhopige gezinnen en wrede smokkelaars. Het reizen van deze vluchtelingen staat in schril contrast met het vrije verkeer binnen de Europese Unie. Terwijl door de Euro, goedkope vliegtickets en open landsgrenzen de wereld binnen handbereik lijkt, gaan de buitengrenzen steeds meer op slot. Het gesprek gaat over migratie, over sociale ongelijkheid en de wijze waarop die vanouds met de voeten wordt uitgedrukt.
De titel van de tentoonstelling is afgeleid van een gedicht van de Ierse dichter W.B. Yeats (1865-1939) over de wijze waarop het ritme van het moderne Engeland veranderde tijdens de industriële revolutie. Hoe voert de vluchtelingenstroom het huidige “tempo” op en verhoudt zich tot de routes die wij zelf afleggen?
Francis Alÿs, Anca Benera & Arnold Estefan, Tudor Bratu, Mircea Cantor, Juliana Cerqueira Leite, Shilpa Gupta, Roza El-Hassan, Paulien Oltheten, Wouter Osterholt & Ingrid Hapke, Société Réaliste, Mounira Al Solh, Zsófia Szemző en World Service Authority®.
Laura Mudde (1985, NL) studeerde kunstgeschiedenis en wijsbegeerte aan de Universiteit van Amsterdam. Als zelfstandig curator en projectcoördinator is zij actief op het snijvlak van kunst en maatschappij. Ze werkt o.a. voor stichting Het Instituut, een organisatie die kunstenaars en ontwerpers begeleidt bij het denken over ruimtelijke en sociale vraagstukken, ABN AMRO-kunstcollectie en ArtEZ Hogeschool van de Kunsten. Eerder werkte ze als assistent curator aan de kunstmanifestaties ‘Ja Natuurlijk, hoe kunst de wereld redt’ (Gemeentemuseum, Den Haag, 2013) en ‘Niet Normaal’ (Beurs van Berlage, Amsterdam, 2009/10).
Claire van Els (1986, NL) is kunsthistorica en momenteel werkzaam als junior conservator in het Stedelijk Museum Amsterdam. Van Els was afgelopen jaren actief als zelfstandig curator, en werkte onder andere als assistent-curator aan een tentoonstelling van Melvin Moti in het kader van de ABN AMRO Kunstprijs 2015 in de Hermitage Amsterdam. In 2013 won zij samen met Hendrik Folkerts de VBCN OPEN voor jonge curatoren van de Nederlandse Verenging van Bedrijfscollecties. Eerder werkte zij als assistent-curator aan de overzichtstentoonstelling Mike Kelley (2012-2013) en de tentoonstelling Jo Baer: In the Land of the Giants (2013) in het Stedelijk Museum Amsterdam.
Marres werkte voor het educatieprogramma bij de tentoonstelling intensief samen met Stichting de Vrolijkheid, de Tapijntuin en het Kunstfront. Jongeren in de leeftijd van 14 tot 20 jaar werden actief uitgedaagd om mee te denken over het thema van de tentoonstelling. Gedurende de tentoonstelling kwamen zij regelmatig samen. Tijdens deze bijeenkomsten werden ze begeleid door het educatieteam en kunstenaars.
Marres en de Toneelacademie Maastricht brachten op het Bruis Festival een workshop lichaamstaal en gebarentaal voor Maastrichtenaren, Limburgers, Nederlanders, buitenlanders, vluchtelingen en iedereen die wil weten hoe je in verschillende culturen met een enkel gebaar iemand gelukkig, kwaad, zorgzaam, angstig, ongerust, verliefd en jong kan maken.
De workshop werd gegeven op zaterdag 3 en zondag 4 september 2016 op het Bruis Festival aansluitend op het thema van de tentoonstelling The Measure of our Traveling Feet.
Voor persverzoeken, beeldmateriaal en interviewaanvragen voor deelnemende curatoren en kunstenaars kun je contact opnemen met Julie Cordewener: julie.cordewener@marres.org.
The Art of Impact en het Prins Bernhard Cultuur Fonds.
Het werk van Mounira Al Solh werd mede mogelijk gemaakt door het Mondriaan Fonds. Het werk van Tudor Bratu is tot stand gekomen dankzij de steun van het Mondriaan Fonds en de heer A.A. van der Helm. En het werk van Anca Benera & Arnold Estefan en Tudor Bratu werd gesteund door het Roemeens Cultureel Instituut in Brussel.
Speciale dank aan Stichting Jezuïetenberg, FlexForm, Paleopixels, BeamSystems en Sjors Bindels voor medewerking aan het werk van Wouter Osterholt en Ingrid Hapke.
Marres dankt ACAX, Agency for Contempora
Curator: Yvonne Grootenboer
Ver voorbij een dagje naar het strand biedt de moderne vrijetijdsindustrie ruimtereizen, dating-trips, mindfulness-cruises en milieuvluchten. De meeste vakantiegangers nemen even pauze van hun stressvolle werk. Een enkeling gooit zijn leven definitief om. De meesten komen terug om met frisse moed het werkende leven op te pakken. Vakantie is daarmee een onlosmakelijk onderdeel geworden van onze werkroutine, gekenmerkt door eenzelfde zucht naar zekerheid, lichamelijk comfort en gebrek aan verrassingen.
De tentoonstelling Marres Tourist Office bood een dynamisch vakantieprogramma voor jong en oud. Van een wandeling met de naam Der Raufbold Tour dwars door Maastricht of een picknick in de stadstuin van Marres. Een tentoonstellingsruimte lag vol met LEGO® stenen, waar bezoekers naar hartelust konden bouwen in het werk van kunstenaar Krijn de Koning. Of onderuitgezakt naar een video kijken met beelden van de prachtigste vakantieoorden op aarde. In de weekenden werd het programma uitgebreid met lezingen en performances van Hans Aarsman, Wiel Kusters, Joost Prinsen, Ben van Melick, Doina Kraal, live radio uitzendingen door Ja Ja Ja Nee Nee Nee en een ontspannen dj-set door Mike Moonen. De mix die Mike Moonen maakte voor Marres is online te beluisteren op Radio Marres.
Hans Aarsman, Maarten Bel, Teresa Cos, Roger Cremers, Anna Frijstein i.s.m. Nicola Godman, Ja Ja Ja Nee Nee Nee radio, Krijn de Koning, Frank Koolen i.s.m. Dier In Bedrijf, Doina Kraal, Wiel Kusters, Mike Moonen, Claudia Sola, Derk Thijs en Anneke Walvoort.
In de weekenden maakte het online radiostation Ja Ja Ja Nee Nee Nee live uitzendingen vanuit Marres Tourist Office. Met kunstenaar Mike Moonen en vele gasten. Kun je voor even naar een andere plek reizen in geluid? Wat is de waarde van verveling? Hoe klinkt de zomer? Tijdens ‘Ja Ja Ja Nee Nee Nee gaat op vakantie’ hoor je kunstenaars, toeristen en geluiden – van heel lokaal tot aan de andere kant van de wereld – die je meenemen op reis, niet door te kijken, maar door te luisteren. Alle uitzendingen zijn online terug te luisteren.
Speciaal voor de tentoonstelling Marres Tourist Office maakte kunstenaar Frank Koolen in samenwerking met kunstcollectief Dier in Bedrijf Der Raufbold Tour. De audiotour vertelt het leven van de legendarische Maastrichtse kunstenaar en bon vivant Luis C. Smeets. Deze bijna vergeten levenskunstenaar vormde de inspirerende aanleiding voor een stadswandeling langs belangrijke plekken uit het leven van één van de meest controversiële intellectuelen uit de regio.
In aanloop naar de tentoonstelling deed Marres een oproep om mooie, vreemde, romantische, maar vooral onvergetelijke vakantiemomenten te verzamelen. Er werden vier winnaars uitgekozen die allemaal een weekendje weg kado kregen naar Maastricht, mét overnachting. De prijsvraag werd in samenwerking met vier Maastrichtse hotels uitgegeven: Kaboom Hotel, Trash Deluxe, The Dutch en het Kruisheren Hotel.
Tijdens de tentoonstelling Marres Tourist Office biedt Marres workshops aan voor het hele gezin. Ga met ons mee op reis en kruip in de huid van toerist én kunstenaar.
De geur van het bos in Frankrijk, het geluid van de Egeïsche Zee en hoe anders smaakt een pizza in Toscane? Tijdens de workshop ga je samen met je ouders terug naar je laatste vakantie. Hoe anders zijn jullie herinneringen en waar let je op tijdens je vakantie? Hoe communiceer je als je de taal niet kunt spreken?
De familieworkshop begint met een rondleiding door de tentoonstelling. Hierna ga je op ontdekkingstocht en worden de werken van de kunstenaars onder de loep genomen.
Geef jezelf én je papa, mama, opa, oma, verzorgers, broertjes en zusjes op en doe mee aan de familieworkshop bij Marres.
De workshops worden gegeven op de volgende dagen:
Woensdag: 17 en 24 augustus
Zondag: 21 en 28 augustus
Tijdstip: 15:00 tot 16:00 uur
Aanmelden kan door een mail te sturen naar: educatie@marres.org Vermeld in je mail de datum, met hoeveel personen je komt en de leeftijden.
Met het entreebewijs kun je voor of na de workshop nog bij Marres blijven om met LEGO® te spelen, een zintuigenwandeling te maken of (in de weekenden) naar performances te kijken. Kijk voor het hele programma op de website van Marres.
Voor persverzoeken, beeldmateriaal en interviewaanvragen voor deelnemende curatoren en kunstenaars kun je contact opnemen met Julie Cordewener: julie.cordewener@marres.org.
Touche-à-Tout (2014-2016) van Doina Kraal is mede mogelijk gemaakt door Het Gieskes-Strijbis Fonds, Het Mondriaan Fonds, Het Amsterdams Fonds voor de Kunst, en sponsoring door forte_forte and Lejan.
Curatoren: 策展人 LIU Chengrui — 刘成瑞 and Valentijn Byvanck — 瓦伦丁·拜凡克
Deze jonge artiesten worden vaak gezien als een exponent van een nieuwe lichting kunstenaars, de zogenoemde post-’80-generatie. In plaats van hun relatie met het westen uit te drukken, zoals eerdere generaties Chinese kunstenaars voor hen deden, verkent deze post-’80-generatie de kunst en de maatschappij op een introspectieve en onafhankelijke manier. Binnen dit kader maken zij compleet andere keuzes. De tarwe in de muurschilderingen van Yan Bing roept herinneringen op aan de gele aarde van het platteland van de provincie Gansu, zijn geboortegrond. Chen Youtong, een bioloog uit Guangzhou, transformeerde zijn atelier tot een kruising tussen een werkplaats en een laboratorium waar hij de levenscyclus van microben bestudeert. Kunniao is redacteur bij een tijdschrift en een erkend dichter. Lin Ke is een van de meest productieve internet kunstenaars in China.
Poets of Beijing vond plaats in de Wiebengahal in Maastricht.
Liu Chengrui, Han Wuzhou, Zhao Yao, Bu Yunjun, Zhang Zhenyu, Yan Bing, Kun Niao, Wang Yuyang, Lin Ke, Chen Youtong, Wang Haiyang, Ha Nisi, Wang Liwei en Zhang Muchen.
Voor persverzoeken, beeldmateriaal en interviewaanvragen voor deelnemende curatoren en kunstenaars kun je contact opnemen met Julie Cordewener: julie.cordewener@marres.org.
Curatoren: Gijs Frieling en Valentijn Byvanck
Bereiden een vernieuwd nationalisme, xenofobie, wantrouwen in politiek en democratie, de komst van vluchtelingen en economische onzekerheid ons voor op een afschuwelijke ‘meltdown’? Misschien wel. Het zou ons hoop moeten geven voor dit project, omdat de beste kunst gemaakt wordt in tijden van wanhoop, op momenten dat samenlevingen afbrokkelen en we afstevenen op een nieuwe wereldorde.
The Painted Bird was een totaalproject waarvoor alle muren, gangen, het trappenhuis, vloeren en plafonds van het monumentale huis Marres werden beschilderd. De tentoonstelling toonde een reeks prachtige en beangstigende omgevingen. Zoals de zwarte supermarkt en het purperen aquarium, een wisteriakamer, angstaanjagende portretten of aangespoelde vluchtelingen. Maar ook schilderingen van Karel de Grote, de shisha meisjes, PJ Harvey en de Romanovs, de naakte wijzen en de Berlijnse hippies. Een soundtrack leidde je van kamer naar kamer, van droom tot nachtmerrie.
Marie Aly, Cian-Yu Bai, Bonno van Doorn, Kim David Bots, Gijs Frieling, Natasja Kensmil, Klaas Kloosterboer, Mirthe Klück, Frank Koolen, Fiona Lutjenhuis, Charlott Markus, Kalle Mattsson, Jan van de Pavert, Tanja Ritterbex, Sam Samiee, Charlotte Schleiffert, Derk Thijs, Sarah Verbeek, Helen Verhoeven, Evi Vingerling en Job Wouters.
Tijdens een Training the Senses sessie spraken Gijs Frieling en beeldend kunstenaar Aukje Dekker over het snijvlak tussen schilderkunst en de zintuiglijke ervaring. Schilderijen zijn vaak overduidelijk een visueel fenomeen. We ruiken, betasten of likken de verf niet. We laten onze lichamen de verfstreken niet volgen. Slechts zelden gaan we liggen om tot nieuwe perspectieven te komen. Schilderijen zijn dus radicaal afgescheiden van lichaamsbeweging en algehele zintuiglijke ervaring. Waarom eigenlijk?
Frank Koolen en Kim David Bots maakten een uitgebreide soundtrack met persoonlijke commentaarstem, muziek en geluidseffecten. De soundtrack vormde onderdeel van de tentoonstelling en is online terug te beluisteren.
Bij de tentoonstelling verscheen een publicatie ontworpen door Kalle Mattsson met brieven van de kunstenaars en fotografie van Charlott Markus. De publicatie is te koop in de online winkel.
De presentatie van The Painted Bird vond plaats in Boekhandel Dominicanen in Maastricht op 3 juni 2017. Het boek werd nogmaals gepresenteerd op 4 juli 2017 in Paradiso Amsterdam.
In de zomer presenteerde Marres het programma Marres Movements, een serie performances gemaakt voor én voortbordurend op de huidige expositie The Painted Bird: Dreams and Nightmares of Europe. Het programma voegde bewegende lichamen en muzikale optredens toe aan het panorama van muurschilderingen en soundtrack en creëerde hiermee een indrukwekkend podium voor performances, dans en muziek. Het volledige programma kun je hier bekijken.
Op de laatste dag van de tentoonstelling nodigde Marres het publiek uit om mee te helpen de kolossale schildering The Painted Bird wit te schilderen. De 12 kamers werden opengezet voor lustige witwassers, smeerkezen, liefhebbers van kraakwit, goeie vrienden en foute fans van Marres. Met absurde schilderopdrachten, koud bier en hapjes in de tuin, een zingende DJ en een in memoriam: The Painted Bird is niet meer.
Voor de totstandkoming van de tentoonstelling organiseerde Marres samen met platform Voordekunst een succesvolle crowdfunding campagne. 148 donateurs brachten samen een bedrag van 28.691 euro bij elkaar.
Voor persverzoeken, beeldmateriaal en interviewaanvragen voor deelnemende curatoren en kunstenaars kun je contact opnemen met Julie Cordewener: julie.cordewener@marres.org.
The Painted Bird is mogelijk gemaakt met financiële steun van Fonds 21 en het Bankgiro Loterij Fonds.
Met dank aan iedereen die een bijdrage heeft geleverd aan de crowdfunding campagne voor The Painted Bird.
Curator: Valentijn Byvanck
De performances vielen onder het programma Marres Movements en bouwden voort op de tentoonstelling. Er werden bewegende lichamen en muzikale optredens toegevoegd aan het panorama van muurschilderingen en soundtrack. Zo creëerde Marres een indrukwekkend podium voor performances, dans en muziek.
Dansers en performers betraden de tentoonstelling tijdens reguliere openingsuren met geïmproviseerde muziek- en dansstukken en interventies. In de avonden werden complete voorstellingen gegeven.
Voor persverzoeken, beeldmateriaal en interviewaanvragen voor deelnemende curatoren en kunstenaars kun je contact opnemen met Julie Cordewener: julie.cordewener@marres.org.
Curatoren: Lex ter Braak en Huib Haye van der Werf
Veel kunstenaars doen onderzoek naar onderliggende lagen van onze sociale, maatschappelijke en politieke werkelijkheid. Zij leggen het verborgene bloot en dringen door in andere tijden. Zo maken zij net als archeologen het onzichtbare zichtbaar.
De tentoonstelling vond plaats op drie locaties: Marres, Bureau Europa en Van Eyck. Van Eyck is partner van het meerjarige EU-project NEARCH – New scenarios for a community-involved archaeology. Voor dit project selecteerde de Van Eyck zes internationale kunstenaars die elk met twee archeologische partners samenwerkten. The Materiality of the Invisible toont het resultaat daarvan en het werk van 24 andere kunstenaars.
De opening van de tentoonstelling viel samen met het jaarlijkse congres van de European Association for Archaeologists, dat in 2017 in Maastricht plaatsvond.
Lida Abdul, Semâ Bekirovic, Rossella Biscotti, Marinus Boezem, Lonnie van Brummelen & Siebren de Haan, Joey Bryniarska & Martin Westwood, Leyla Cárdenas, Ruben Castro, Imran Channa, Iratxe Jaio & Klaas van Gorkum, Mikhail Karikis & Uriel Orlow, Daniel Knorr, Jeroen Kooijmans, Irene Kopelman, Giuseppe Licari, Chaim van Luit, Mark Manders, Alice Miceli, RAAAF, Raewyn Martyn, Stéphanie Saadé, Fernando Sánchez Castillo, Oscar Santillan, Daniel Silver, Studio Ossidiana, Marjan Teeuwen, Leonid Tsvetkov, Maarten Vanden Eynde, Roy Villevoye & Jan Dietvorst, Matthew C. Wilson
Bij The Materiality of the Invisible werd een uitgebreid publieksprogramma gepresenteerd, bestaande uit lezingen, presentaties, filmvertoningen en rondleidingen op de drie locaties.
Zo organiseerde en hostte Marres The Archaeologist, the Artist and the Curator; een wandelende conversatie in de tentoonstelling The Materiality of the Invisible gewijd aan de overeenkomsten tussen kunst en archeologie. Deelnemers aan de dialoog waren Miguel John Versluys (Professor Klassieke en Mediterrane Archeologie, Universiteit Leiden), Matthew Wilson (kunstenaar, NEARCH), Martin Westwood (kunstenaar, NEARCH), Lex ter Braak en Huib Haye van der Werf (curatoren van de tentoonstelling).
De Britse archeoloog Michael Shanks, gespecialiseerd in klassieke archeologie en archeologische theorie en verbonden aan Stanford University, ging tijdens een Talk in gesprek met de deelnemende kunstenaars.
Lezingen werden gegeven door onder anderen Eyal Weizman – architect, professor en directeur van het of Centre for Research Architecture at Goldsmiths en Femke Snelting – kunstenaar/ontwerper, ontwikkelt projecten op het snijvlak van design, feminisme en open software.
Tijdens Het Parcours op zondag 10 september opende Marres, net als de twee andere locaties, zijn deuren. Publiek kon die dag gratis de tentoonstelling bezoeken. Motto van deze editie: Een Grenzeloos Parcours.
Jongeren van het United World College en IBBO (Ik Ben Bewust Onderwijs) werkten zes weken lang samen met deelnemend kunstenaar Giuseppe Licari. Als onderdeel van het project ging Dion Nataraja, leerling aan het United World College, in gesprek met de kunstenaar. Hij nam deel aan de tentoonstelling met zijn werk The Promised Land, een fotoserie van een dampend landschap vol grillige rotsformaties in vreemde tinten. Het landschap op de foto’s heeft iets buitenaards, maar ze zijn gewoon genomen in Luxemburg, in een voormalig mijnbouwgebied. Het interview kun je hier bekijken.
“Hoe voelen stenen aan en welke verschillende soorten zijn er?”, naar aanleiding van deze vragen maakten zij verschillende tekeningen. Deze werden vervolgens in het print lab van de Van Eyck Academie op lino gedrukt.
Voor persverzoeken, beeldmateriaal en interviewaanvragen voor deelnemende curatoren en kunstenaars kun je contact opnemen met Julie Cordewener: julie.cordewener@marres.org.
De Europese Commissie en het Mondriaan Fonds.
Curatoren: Luiza Mello en Valentijn Byvanck
Het regenwoud. Een klamme, warme, broeierige omgeving waar de druk een bijna hypnotische werking heeft op ons lijf. Er valt niet aan te ontsnappen, het gevoel dat je plots in een droomstaat bent. Dreaming Awake probeerde dat gevoel over te brengen op bezoekers, dromen terwijl je wakker bent, door in lagen het regenwoud na te bootsen. Op de begane grond werden visies en werken van kunstenaar Luiz Zerbini uitgewerkt tot levensechte werken waar bezoekers zich doorheen bewogen. Een van de bovenruimtes werd gebruikt om het werk van Dominique Gonzalez-Foerster ten oren te leggen. Zij onderzocht hoe de combinatie van licht, geluid en ruimte onze stemming en waarneming kan beïnvloeden. Door middel van geluid werd in deze ruimte een regenwoud gesimuleerd. In de andere bovenruimtes toonde Daniel Steegmann Mangrané een film waarbij de toeschouwer in een eindeloze spiraal wordt rondgedraaid en creëerde hij een zwart-witte virtual reality van een regenwoud waar bezoekers zich in konden banen door middel van een virtual reality bril.
Het immersieve project werd ontwikkeld door de Braziliaanse curator Luiza Mello en directeur van Marres Valentijn Byvanck in samenwerking met de kunstenaars Dominique Gonzalez-Foerster, Daniel Steegmann Mangrané en Luiz Zerbini.
Luiz Zerbini (São Paulo, 1959) hanteert een rijk en stralend palet voor een veelheid aan uiteenlopende onderwerpen zoals landschappen, stadsgezichten en huishoudelijke taferelen, maar ook meer obscure en zelfs abstracte werken. Enkele jaren terug begon Zerbini zijn bronnen te tonen, los van schilderijen. Hij had een reeks retrospectieve tentoonstellingen in Galpão Fortes Vilaça, São Paulo, Brazilië (2015); Casa Daros, Rio de Janeiro (2014); Instituto Inhotim, Minas Gerais (2013) en het Museu de Arte Moderna in Rio de Janeiro (2012). Hij nam deel aan de Biënnales van São Paulo (2010; 1987), Mercosul (2001), Havanna (2000) en Cuenca (1996). In 2017 toonde Stephen Friedman Gallery zijn werk in Londen.
Met site-specifieke installaties en omgevingen die bezoekers onderdompelen in licht en geluid onderzoekt Dominique Gonzalez-Foerster (Straatsburg, 1965) hoe ruimtes het geheugen stimuleren en onze stemming en waarneming beïnvloeden. Dominique Gonzalez-Foerster had solotentoonstellingen in onder meer het Centre Pompidou, Parijs (2015-2016), Museum of Art, Architecture and Technology in Lissabon, Museo Reina Sofía in Madrid (2014) en Turbine Hall, Tate Modern, Londen (2008). Ze nam ook deel aan Skulptur Projekte Münster (2007) en Documenta XI, Kassel (2002).
Al jarenlang bestudeert Steegmann Mangrané (Barcelona, 1977) de Braziliaanse jungle, met werken die gericht zijn op het sterke contrast tussen de menselijke waarneming en de intense werkelijkheid die de jungle biedt. Recent had de kunstenaar solotentoonstellingen in Múrias Centeno, Lissabon (2015), Esther Schipper, Berlijn (2015), Proyectos Monclova, Mexico-Stad (2014) en Mendes Wood, São Paulo (2013). Ook nam hij deel aan meerdere biënnales, waaronder die van Cuenca (2014), de Biënnale van Mercosul in Porto Alegre (2013) en de Biënnale van São Paulo (2012).
Naast de tentoonstelling verscheen er een publicatie met dezelfde titel. Geredigeerd door Luiza Mello, Joāo Doria en Valentijn Byvanck en ontworpen door Joāo Doria. Het boek beschrijft het gevoel van het regenwoud en het effect wat de klamme, plakkerige atmosfeer op de mens kan hebben. In het boek zijn bestaande teksten over het onderwerp verwerkt, evenals werken over de jungle van onder andere kunstenaar Luiz Zerbini. De publicatie was onderdeel van de tentoonstelling.
De publicatie werd verkozen tot een van de Best Verzorgde Boeken 2018.
“De hypnotiserende kracht van het regenwoud wordt in droomachtige, monochrome beelden opgeroepen – veel donker en groen, waartegen de kunstwerken uit de Marres-tentoonstelling soms kleurrijk afsteken.” – Jury Best Verzorgde Boeken 2018
Verkrijgbaar bij de receptie of in onze online shop.
Bij deze tentoonstelling ontwikkelde Marres een educatieprogramma gericht op natuur- en cultuurbeleving voor en met jongeren uit asielzoekerscentra, middelbare- en internationale scholen. Hiervoor werd samengewerkt met Stichting De Vrolijkheid. Tijdens de ontmoetingen zochten de jongeren naar een antwoord op de vraag “hoe ziet mijn droomwereld er uit?”. Zij werden hierbij geholpen door kunstenaars, dansers en musici. Het eindproduct werd als lesmateriaal aan verschillende scholen in Limburg aangeboden.
Voor persverzoeken, beeldmateriaal en interviewaanvragen voor deelnemende curatoren en kunstenaars kun je contact opnemen met Julie Cordewener: julie.cordewener@marres.org.
Dreaming Awake wordt mogelijk gemaakt door financiele ondersteuning van het BankGiroLoterij Fonds, het VSBfonds en het Mondriaan Fonds.
De grote Jugendstil ramen en het uitzicht op de tuin met cactussen, eucalyptus- en palmbomen kwamen terecht in Picasso’s schilderijen. Deze interior landscapes, zoals Picasso ze noemde, tonen onvoltooide schilderijen en sculpturen, schildersmaterialen, muziekinstrumenten en allerhande objecten die hij als rekwisieten gebruikte in zijn werk.
In Marres presenteerde de Nederlandse kunstenaar Marijn van Kreij in een solotentoonstelling honderden tekeningen en gouaches, van monumentale werken op dik aquarelpapier tot losse series op schetspapier, reclamefolders of ander drukwerk. Hij combineerde deze werken met provisorisch in elkaar geknutselde klankmobiles en een verzameling krukjes uit zijn atelier. In het historische huis Marres, met zijn intieme kamers en prachtige stadstuin, ontstond als vanzelf de associatie met Picasso’s zomerse atelier aan de Middellandse Zee.
Marijn van Kreij werkte de afgelopen jaren aan een serie tekeningen en schilderingen waarvoor Picasso’s interior landscapes steeds model stonden. Reproducties in boeken vormden de aanleiding voor een nieuw scheppingsproces, waarbij de handeling van het tekenen en schilderen centraal staat. Van Kreij: ‘Ik maak het beeld leeg en tegelijkertijd vult het zich met nieuwe interpretaties.’ De kunstenaar is alleen in zijn atelier wanneer hij zich de beelden toe-eigent en eindeloos mogelijkheden tot variatie onderzoekt. Maar op zeker moment ontstaat de wens de ander er bij te betrekken. Het titelwerk van de tentoonstelling Nude in the Studio maakte hij samen met schoolkinderen uit het Japanse bergdorp Kamiyama.
Het oeuvre van Marijn van Kreij (Middelrode, 1978) bestaat uit tekeningen en schilderingen op papier, collages, objecten, dia-projecties, video en geluidswerken die worden samengebracht in zorgvuldig gecomponeerde tentoonstellingen. Zijn werk was eerder te zien in solotentoonstellingen in onder andere Amsterdam, Berlijn, Haarlem, Londen en Zürich. In 2013 won hij de Koninklijke Prijs voor de Vrije Schilderkunst en in 2016 de ABN AMRO Kunstprijs. Van Kreij woont en werkt in Amsterdam en is als docent verbonden aan de Gerrit Rietveld Academie.
Bij de tentoonstelling Nude in the Studio verscheen een publicatie met 24 postkaarten, vormgegeven door Akiko Wakabayashi. Het ansichtkaartenboek is te koop in de online winkel.
Marijn van Kreij: Nude in the Studio maakte onderdeel uit van de drieëntwintigste editie van Het Parcours op zondag 9 september 2018. Samen met 24 andere culturele locaties in Maastricht opende Marres zijn deuren voor het publiek. Op diverse plekken in de stad werden optredens, voorstellingen en performances opgevoerd. Thema van deze editie was CULTUUR, SMAAKT NAAR MEER. Op deze laatste dag van de tentoonstelling was Marijn van Kreij aanwezig om toelichting te geven op zijn werk.
Voor persverzoeken, beeldmateriaal en interviewaanvragen voor deelnemende curatoren en kunstenaars kun je contact opnemen met Julie Cordewener: julie.cordewener@marres.org.
Nude in the Studio is mede mogelijk gemaakt met financiële steun van het Mondriaan Fonds.
Curator: Erich Weiss
Curator, kunstenaar en magisch denker Erich Weiss stelde voor dit onderwerp een internationale sterrencast samen: Nina Beier & Simon Dybbroe Møller, Otto Berchem, Pierre Bismuth, Santiago Borja, Ulla von Brandenburg, Stefan Brüggemann, Lilibeth Cuenca Rasmussen, Keren Cytter, Uri Geller, Joachim Koester, Germaine Kruip, Nils Nova, Joanna Piotrowska, John Stezaker en Mungo Thomson.
Kunstenaars zijn van oudsher geïnteresseerd in verschijnselen die zich niet door logica laten verklaren. De surrealisten waren geobsedeerd door het analyseren en de creatieve mogelijkheden van droomtoestanden. Schrijvers als Antonin Artaud, William S. Burroughs en Alan Ginsberg gingen (soms met behulp van drugs) op zoek naar de grenzen tussen realiteit en fictie. En de regisseurs Ingmar Bergman en Andrei Tarkovski wisten de invloed van bijgeloof op de fantasie en het bewustzijn op film vast te leggen.
Superstition, een tentoonstelling over bijgeloof, magie en illusie. Kunstenaar Nils Nova verdraaide de werkelijkheid. Hij zette de kamer op zijn kop. Stefan Brüggemanns suggereerde dat zijn werk vernietigd wordt als je wegkijkt. Germaine Kruip’s fascinatie voor spiegels was in haar werk terug te zien. En in de video’s van Joanna Piotrowska gebeurde eigenlijk niets, maar er ging toch een dreiging van uit.
Valentijn Byvanck ontmoette Erich Weiss meermaals in de aanloop naar Superstition. In Erichs surrealistische verbeelding zijn toeval, gezichtsbedrog, magie, het onderbewuste, esoterie en bijgeloof met elkaar verknoopt. En niets is wat het lijkt. Een interview met de curator is terug te vinden in het cahier.
The play Crickets was performed by a quartet at the opening of Superstition on Friday 21 September 2018.
Voor persverzoeken, beeldmateriaal en interviewaanvragen voor deelnemende curatoren en kunstenaars kun je contact opnemen met Julie Cordewener: julie.cordewener@marres.org.
Superstition wordt mogelijk gemaakt door financiële ondersteuning van de Danish Arts Foundation, Pro Helvetia en het Mondriaan Fonds — het publieke stimuleringsfonds voor beeldende kunst en cultureel erfgoed. Het Mondriaan Fonds droeg middels het experimenteerreglement bij aan het honorarium van de kunstenaars.
Curator: Valentijn Byvanck
In de aanloop naar Museum Motus Mori stelde de choreografe Katja Heitmann zichzelf een eenvoudige vraag: kan de menselijke beweging worden tentoongesteld? Het is een vraag die in de dans vaker aan de orde is, aangezien de discipline geen gestandaardiseerde notatie kent. Het lichaam van de danser, wordt vaak gezegd, is het archief van de dans. Maar de vraag is ook van toepassing op de wereld buiten de dans. Onze archieven en musea verzamelen portretten, objecten en geschriften van belangrijke gebeurtenissen en personen. En ook thuis bewaren we brieven, objecten en foto’s van onze geliefden. De houdingen, bewegingen en reflexen waaraan we hen direct herkennen, die raken we kwijt. Katja Heitmann maakte voor Marres samen met tien dansers Museum Motus Mori, een museum van de uitstervende lichamelijke beweging, om dat gemis te compenseren. Hiervoor verbleven de choreografe en haar team twee maanden in Marres.
Zes weken lang, vijf uur per dag stelden de dansers en de choreografe zichzelf de bijzondere taak om bezoekers gevoelig te maken voor de diepe menselijkheid die in het lichaam schuilt. In choreografische beeldhouwwerken toonde Museum Motus Mori de kleine menselijke motoriek en ontrafelde die in patronen, specifieke opeenvolgingen van structuren en schijnbaar eeuwigdurende loops. Er ontstond een choreografie voor het sleutelbeen, een dans van navel, buikvet en ribbenkast, een frase voor hartslag en kniespier. Lichaamsdelen werden geïsoleerd, mechanisch bewogen, de heup gekanteld, het been omhoog getild, op een minutieus technische manier door de ruimte voortbewogen, waarbij elke bewegingsstap werd bedacht. De fragmenten werden telkens op een andere manier met elkaar in de tijd en in verhouding geplaatst.
De bezoekers speelden een belangrijke rol in het museum door hun eigen lichaamsgeschiedenis en houdingen te delen. De tentoonstelling bevatte twee ruimtes voor ‘bewegingsinterviews’ waarin bezoekers die zich daarvoor opgaven uitgebreid door dansers werden ondervraagd over hun alledaagse houdingen en bewegingen. De partituur (notatie) van die bewegingen werd getoond in de archiefkamer van de tentoonstelling. In de performances werden ze door de dansers belichaamd. Zo ontstond er een volledige museale cyclus van doneren, noteren en presenteren.
In het cahier is een interview met Katja Heitmann gepubliceerd. Hierin vertelt Katja hoe het idee voor Museum Motus Mori is ontstaan en hoe dit in de loop der tijd vorm kreeg.
Katja Heitmann (1987, Duitsland) opereert op het snijvlak tussen dans en beeldende kunst, performance en installatie. In haar choreografische werk, gekenmerkt door een nadrukkelijke esthetiek die in scherp contrast staat met de menselijke feilbaarheid, onderzoekt zij wat de mens beweegt in het huidige tijdsgewricht. In 2016 won Heitmann de Prijs van de Nederlandse Dansdagen. Voor de productie en de muziek werkt Heitmann met haar partner Sander van der Schaaf.
Katja Heitmann en haar dansers namen deel aan een Training the Senses sessie, waarin ze uitleg gaf over het maakproces van de continue voortbewegende tentoonstelling. Hoe kunnen we uitstervende bewegingen vastleggen in een lichaam?
Marres bracht Museum Motus Mori naar de eerste editie van de performance show van Art Rotterdam, van 7 tot 9 februari 2020.
Voor persverzoeken, beeldmateriaal en interviewaanvragen voor deelnemende curatoren en kunstenaars kun je contact opnemen met: communicatie@marres.org
Curator: Valentijn Byvanck
Zij maakten figuren van allerlei materialen zoals klei, textiel en hout, met expressieve gezichten. Het zijn toneelspelers op zoek naar een voorstelling. Ze leunen tegen een wand, zitten op van bijeengeraapte materialen samengestelde stoelen, staan voor een loket, of wachten op een arriverende trein. Tegelijkertijd vormen ze composities van identiteit, dat vluchtige moment van stilstand in een wereld die in voortdurende beweging is. De premisse hierachter is dat mensen altijd een rol spelen, in elke omgeving anders, met specifieke karaktertrekken en lichaamstaal.
De titel voor deze tentoonstelling werd ontleend aan een kinderspel waarin deelnemers op afroep onmiddellijk hun voeten van de vloer moeten halen en een houding aannemen, alsof ze versteend zijn in standbeelden. Het vloeibare karakter van de vloer suggereert hier een extra betekenis van een wereld waarover we geen controle hebben, van gedeelde normen die vervagen en een toekomst die onzeker is. De figuren bevolken het podium dat overblijft wanneer alle vaste waarden zijn verdampt. In het cahier worden alle werken die in de tentoonstelling te zien waren verder toegelicht.
Sander Breure en Witte van Hulzen wonen en werken beiden in Amsterdam. Breure studeerde af aan het Koninklijk Conservatorium, Den Haag, en Van Hulzen behaalde zijn diploma bij ArtEZ in Arnhem. Hun multidisciplinaire praktijk is gebaseerd op onderzoek naar de lichaamstaal en de interpretatie ervan. Ze worden vertegenwoordigd door tegenboschvanvreden, Amsterdam.
Bij de tentoonstelling verscheen het boek On Gestures of Doing Nothing, gemaakt door Sander Breure & Witte van Hulzen. Het boek werd gepresenteerd tijdens de finissage van The Floor is Lava, op zondag 4 augustus 2019.
On Gestures of Doing Nothing documenteert een performance van het kunstenaarsduo, die plaatsvond op 15 en 16 april 2019 in The Floor is Lava in Marres. De performance werd – samen met de tentoonstelling zelf – gefotografeerd door Petra Stavast. De publicatie is bedacht en ontwikkeld in samenwerking met kunsthistoricus en curator Arnisa Zeqo.
In een Training the Senses sessie die tijdens de tentoonstelling plaatsvond, liet het kunstenaarsduo het publiek kennismaken met de voorstelling How can we know the dancer from the dance? die ze eerder maakten. Centraal stond de vraag ‘hoe observeer je alledaagse handelingen en gebeurtenissen en hoe noteer je ze’?
Voor de totstandkoming van de tentoonstelling organiseerde Marres samen met platform Voordekunst een succesvolle crowdfunding campagne. 122 donateurs brachten samen een bedrag van 25.000 euro bij elkaar.
Een internationale jury selecteerde Sander Breure & Witte van Hulzen, samen met nog 3 andere kunstenaars voor de shortlist van Prix de Rome 2019. Zij ontvingen ieder een werkbudget voor de totstandkoming van nieuw werk. Dit werk werd in het najaar van 2019 tentoongesteld in het Stedelijk Museum Amsterdam.
Voor persverzoeken, beeldmateriaal en interviewaanvragen voor deelnemende curatoren en kunstenaars kun je contact opnemen met Julie Cordewener: julie.cordewener@marres.org.
Fonds 21, het BankGiro Loterij Fonds en het Mondriaan Fonds.
Curator: Valentijn Byvanck
Samen met de zangeres Mari Kvien Brunvoll en de tuba speler Martin Taxt zwierf hij luisterend door de kamers van het huis op zoek naar vergeten stemmen, deels door de wanden en vloeren, deuren en trappen te laten resoneren en deels door composities te maken op basis van wat het huis voortbrengt. Het album, zo zegt de componist, werd niet zozeer ‘vóór het huis, maar met het huis gemaakt’. Het resultaat was een wonderschoon ruimtelijk album dat zich, in delen verspreid over de kamers, ontvouwde als een moderne symfonie. De muziekstukken voerden de bezoekers kamer voor kamer door het gebouw, de schaduwen van de optredens volgend, waarbij de geschiedenis van de desbetreffende ruimten uit de doeken wordt gedaan. Ze hoorden muziekstukken, melodieën en ritmes, waarbij de stemmen en perspectieven van de uitvoerende artiesten vermenigvuldigd vanuit meerdere hoeken tegelijkertijd klonken, als in een spiegelpaleis van geluid. De muziek veranderde het gebouw in een plek waar talloze werelden mogelijk zijn – vrij van de aanwezigheid van bepaalde voor- of onderwerpen. In de vervlechting van verschillende stemmen en tijden toonde zich de inspiratiebron, de befaamde roman The Waves (1931) van de Britse auteur Virginia Woolf. De Antwerpse fotograaf Jochem Vanden Ecker werd uitgenodigd om het gehele proces te documenteren.
De afgelopen jaren voerden Espen Sommer Eide en Valentijn Byvanck, directeur van Marres een serie gesprekken die uiteindelijk leidden tot de tentoonstelling The Waves. Deze gesprekken zijn verwerkt tot een interview dat is gepubliceerd in het cahier.
Espen Sommer Eide (1972) is een componist en kunstenaar uit Bergen, Noorwegen. Hij gebruikt muziek en geluid als methode en medium: zijn artistieke werk verbindt zich met specifieke landschappen, archieven, talen en ritmes, met lokale en belichaamde kennis. Naast het maken van installaties en performances, is Sommer Eide een prominent figuur in de experimentele, elektronische muziek in Noorwegen. Met zijn groep Alog en onder pseudoniem Phonophani, lanceerde hij een reeks albums bij de labels Rune Grammofon, FatCat en Hubro.
Martin Taxt (1981) behaalde zijn diploma aan de Academy of Music in Oslo en aan de CNSMDP in Parijs in 2006. Vanaf dat jaar vestigde hij zich in de internationale, experimentele muziekwereld. Hij lanceert albums en toert met groepen als Koboku Senjû en Microtub. Sinds 2013 is Taxt ook lid van het succesrijke kunstcollectief Verdensteatret.
Mari Kvien Brunvoll (1984) is een van een prominente solist in de improvisatie muziek in Noorwegen voor zang en allerlei eclectische instrumenten. Ze studeerde af aan de Grieg Academy in Bergen en treed zowel in groepsverband op als solo in Europese jazzclubs en festivals. Ze maakte albums bij labels als Jazzland Recordings en Hubro. Kvien Brunvoll is onderdeel van het trio Building Instrument.
Jochem Vanden Ecker (1976) studeerde fotografie aan de Media en Design Academie in Genk. Zijn werk is gewijd aan het vastleggen van processen, gebruikmakend van verschillende media— in de regel gerelateerd aan personen of situaties. Vanden Ecker bracht een aantal boeken uit waaronder A skydog’s time. A skydog’s place (2015) en From Brown to Blue (2013).
Mensen die de tentoonstelling hebben gemist, kunnen zich een voorstelling maken door te luisteren naar het vinyl album dat Marres uitbracht met SOFA Music, met tracks die verwijzen naar specifieke kamers in Marres zoals: poortkamer, slaapkamer en wintertuin. De LP is te koop in de online shop. Je kunt het album The Waves ook digitaal beluisteren via Spotify.
Espen Sommer Eide, Mari Kvien Brunvoll en Martin Taxt gaven tijdens een Training the Senses sessie een rondleiding door de tentoonstelling. Ze legden kamer voor kamer uit hoe de muziekstukken tot stand zijn gekomen.
Voor persverzoeken, beeldmateriaal en interviewaanvragen voor deelnemende curatoren en kunstenaars kun je contact opnemen met Julie Cordewener: julie.cordewener@marres.org.
Fonds 21, het BankGiro Loterij Fonds, het Mondriaan Fonds, Arts Council Norway, Norwegian Society of Composers, Bergen Municipality, Bergen Centre for Electronic Arts, en SOFA Music.
Curatoren: Stichting Nieuwe Helden en Valentijn Byvanck
Zijn onze lichamen wel mooi genoeg? Doen we het wel goed? Wat zijn de verwachtingen van onze partner en geniet die er wel van? Er is een nieuwe preutsheid ontstaan die onze seksuele vrijheid beperkt. Er is echter één plek waar we vrij kunnen experimenteren en geen prestatiedruk voelen: onze verbeelding.
Marres en Stichting Nieuwe Helden presenteerden in het voorjaar van 2020 Yes, Please!, een tentoonstelling over erotische fantasieën. De tentoonstelling wilde een tegenwicht bieden aan de niet aflatende maatschappelijke aandacht voor seks via porno en dating apps en zo ruimte scheppen voor de relatie tussen verbeelding en seksualiteit.
Stichting Nieuwe Helden reisde met een als geluidsstudio ingerichte caravan (genaamd Bolleke) langs een reeks festivals om Nederlanders en Vlamingen te interviewen over hun erotische fantasieën. Bezoekers van Yes, Please! maakten kennis met deze meer dan 300 interviews op audio en schrift in een aantal droomachtige ruimtes ingericht met onder andere een gigantische roze baarmoeder, sluiers van schaamte, vibrerende hoogpolige tapijten en kinky voorwerpen in een keuken. De ruimtes speelden met de schaamte en nieuwsgierigheid van bezoekers, die elkaar gadesloegen tijdens het lezen en luisteren. Ook werden ze, in tegenstelling tot gangbare tentoonstellingen, aangemoedigd ‘alles aan te raken, met uitzondering van de andere bezoekers’. Pascal Leboucq was vormgever van de tentoonstelling en geluidskunstenaar Marc Alberto maakte de soundtracks. De dramaturgie van de tentoonstelling was in handen van Lucas De Man.
Bij de tentoonstelling Yes, Please! bood Marres de gelijknamige publicatie aan, geschreven door Lucas De Man en Mariëlle de Goede, met illustraties van Atelier Cambre. Aan de hand van thematische categorieën toont het boek een rijk scala aan verrassend openhartige, originele en soms zelfs ontroerende verhalen. Koop het boek in de online winkel. De boekpresentatie van Yes, Please! vond plaats op 7 maart 2020 in Boekhandel Dominicanen in Maastricht, voorafgaand aan de opening van de tentoonstelling.
Vlak na de opening van Yes, Please! op 8 maart moest de tentoonstelling op 14 maart weer worden gesloten. Omdat Marres pas vanaf 1 juni weer open mocht, werd Yes, Please! die oorspronkelijk gepland stond tot 7 juni, verlengd tot en met 9 augustus. Deze heropening in het coronatijdperk gaf de tentoonstelling echter ook een hernieuwde relevantie: in een samenleving van quarantaine en het houden van 1,5 meter afstand, kregen de thematieken van intimiteit en persoonlijk contact een extra laag.
Datum: 14 juli – 6 augustus, dinsdag & donderdag
Tijd: 10:00 – 11:30 uur
Marres organiseert in de zomer stimulerende familieworkshops met zintuiglijke speurtochten door de tentoonstelling Yes, Please! en de spannende luisterkamer voor De Onzichtbare Collectie, die te vinden is in ons speciaal daarvoor ingerichte ijshuis.
Voor persverzoeken, beeldmateriaal en interviewaanvragen voor deelnemende curatoren en kunstenaars kun je contact opnemen met Julie Cordewener: julie.cordewener@marres.org.
DeBuren en het Prins Bernhard Cultuurfonds. Stichting Nieuwe Helden wordt financieel ondersteund door het Fonds Podiumkunsten.
In het weekend van 10 en 11 juni 2023 vond de tweede editie van het performance festival Rooms plaats.
Rooms presenteert wervelende dansstukken, raadselachtig theater, experimentele jazz en dromerige films. In de kamers van Marres nemen jonge makers en gevestigde talenten je mee op een expeditie naar onontgonnen werelden.
Collectief Imprography, geleid door de in Amsterdam gevestigde choreografe en performer Miri Lee (Zuid-Korea, 1975), is een onafhankelijk kunstenaarsplatform dat zich richt op geavanceerde niveaus van impromptu vormen van performance. Sinds 2018 organiseert Lee de Co-Session Series, waarbij een nauwe samenwerking tussen professionele dansers en muzikanten met verschillende artistieke achtergronden wordt gestimuleerd.
Judith Engelen (België, 1995) maakt fysieke en associatieve performances waarin ze snelle technologie combineert met trage literatuur. Daarnaast heeft haar werk steeds een sterke band met psychoanalyse en biologie. Abel Enklaar (Nederland, 1995) is een interdisciplinaire kunstenaar die het snijvlak van technologie, identiteit en omgeving verkent door middel van performances en installaties. Hun werk onderzoekt de impact van technologie op ons begrip van onszelf en de wereld om ons heen. Enklaar heeft hun werk gepresenteerd op festivals en locaties over de hele wereld.
Nina Marte Wilson (1998, Nederland) studeerde in 2022 af als performer en beeldend kunstenaar aan de toneelacademie in Maastricht. Tijdens haar studie begon Wilson het podium te vervangen door andere landschappen en zichzelf door objecten en elementen. Vanuit een theatrale achtergrond beweegt ze zich naar andere media, waaronder film, fotografie, animatie, installatie en voedsel. Op een speelse en inventieve manier creëert Wilson een ritueel waarin de toeschouwer stilte en ruimte wordt geboden om in het moment op te gaan. Alles wat getoond wordt, komt voort uit situaties of landschappen waarin ze zichzelf plaatst. Intuïtief werkend met zachte handen, aardt, verzandt, verzamelt en luistert ze, overweldigend en oprecht, op de meest subtiele manier.
Met een signatuur van diepgewortelde groove in combinatie met goed getemperde uitbarstingen heeft drummer Sun-Mi Hong (Zuid-Korea, 1990) zich stevig gepositioneerd in de Nederlandse jazzscene. Door het moment meditatief te benaderen, weet Hong iets geheel origineels op de bühne te brengen. Bekend om zijn aparte trompettoon, out-of-the-box creativiteit en diversiteit aan projecten is Alistair Payne (Schotland, 1995) een prominente naam binnen de nieuwe golf van de Nederlandse jazz.
Het werk van Arno Schuitemaker (Nederland, 1976) ontstaat uit existentiële vragen en is een voortdurende zoektocht naar het mysterie van ons lichaam en onszelf. Het is hyperfysiek en meeslepend, en wordt geprezen om de diepgang die ontstaat in de ontmoeting tussen het intieme en het universele. In zijn voorstellingen krijgt de zintuiglijke ervaring prioriteit boven het verhaal. Schuitemaker presenteerde zijn werk op gerenommeerde podia en festivals voor hedendaagse podiumkunsten in meer dan 25 landen.
Alesya Dobysh (Rusland, 1989) en Marina Pravkina (Rusland, 1986) ontmoetten elkaar 15 jaar geleden toen ze deel uitmaakten van de urban dance scene in Moskou. In die periode maakten ze zich de clubstijlen gericht op voetenwerk eigen, zoals House en UK Jazz Fusion, bestudeerden ze zelf de grondbeginselen van de hedendaagse dans en namen ze actief deel aan ‘dance battles’. Bij het ontwikkelen van hun choreografisch materiaal laten zij zich inspireren door de abstractie en deconstructie van voetenwerkpatronen. Ze verkennen hun onderlinge afhankelijkheid door regels te construeren en spelletjes te spelen, waarbij ze nieuwe manieren vinden om elkaars lichamelijkheid en beperkingen aan te vullen.
De derde editie van ROOMS staat gepland op 27 en 28 januari 2024, we hopen je dan weer te zien! Hou onze website en social media in de gaten.
Voor persverzoeken, beeldmateriaal en interviewaanvragen kun je contact opnemen met Julie Cordewener: julie.cordewener@marres.org.
Marres volgde hierbij de traditie van de jaarlijkse Summer Exhibition van de Royal Academy in Londen. Deze tentoonstelling bracht iedereen die zich kunstenaar voelt bij elkaar in een feestelijke viering van de kunsten. Zo was ook bij Marres een breed scala aan kunstwerken te zien: van beeldhouwwerk tot dansperformance, van textielinstallatie tot videokunst, van studerende professional tot gepensioneerde amateurkunstenaar, van 7 tot 87 jaar en van Cobra schilderij tot Bauhaus tekening.
In juli 2020 nodigde Marres door middel van een open call makers uit Limburg en omgeving uit om maximaal drie werken in te zenden. Een jury van 12 professionele kunstenaars maakte een selectie uit de ruim 1100 ingezonden kunstwerken. Zij richtten vervolgens elk een eigen kamer bij Marres in met hun selectie en toonden ook eigen werk.
De jury en curatoren waren: Joan van Barneveld, Sidi El Karchi, Hadassah Emmerich, Vera Gulikers, Esther Janssen, Charlotte Lagro, Chaim van Luit, Keetje Mans, Mike Moonen, Tanja Ritterbex, Marta Volkova en Slava Shevelenko.
Marres speelde al jaren met het idee om een traditie à la de Summer Exhibition van de Royal Academy in Londen ook in Limburg te starten. In het voorjaar van 2020 moest op het laatste moment een geplande tentoonstelling met internationale kunstenaars door corona worden geannuleerd. Het ondersteunen van lokaal talent en de mede door corona herleefde aandacht voor de regio, vormden de aanleiding om de Limburg Biënnale te realiseren.
Twee maanden na de opening op 5 en 6 september kwam er door de tweede coronagolf in het najaar een vroegtijdig einde aan de Limburg Biënnale. Op 4 november in plaats van 15 november sloot Marres de deuren. Ook is door de coronamaatregelen het publieksprogramma rondom de tentoonstelling komen te vervallen.
De geselecteerde kunstenaars voor deze eerste Limburg Biënnale waren:
José Aerts, Julie Arphi, Olivier Arts, Sara Bachour, Stefanie De Bakker, Felix Baumsteiger, Gert van Beek, Akkie de Beer, Elise Berenstein, Suzanne Berkers, Joris Bochman, Hetty van Boekhout, Marianne van der Bolt, Ronald van den Boogaard, Jorden Boulet, Dirk Bours, Servé Braeken, Rina van den Brandt, Paddy de Bruijn, Anne Büscher, Joep Caenen, Mak Camps, Aga Cela, Hannelore Celen, Bryan Claessen, Mattanja Coehoorn, Pierre Coric, Roxanne Crals, Anne Linde Dejong, Les Deux Garçons, Cas Dingelstad, Talla Dirkzwager, Chantal Le Doux, Birgitta van Drie, Jeroen Duijf, Kaya Erdinç, Anneke Eussen, Jeroen Evertz, Ton Eyssen, Marjo Frische, Cathy Ganty, Truus Gelissen, Lena George, Moniek Gerrits, Eva Geutjes, Grapevine, Franck Gribling, Kim Gromoll, Norbert Grunschel, Joost van Haaften, Dirk den Haan, Annelies Habers, Femke Habets, Debora De Haes, Marte Hameleers, Joke Hansen, Johan Helder, Jolanda Helwig, Eugene Hennekens, Michel van Henten, Petra Herzog, Milous Heunks, Fran Hoebergen, Birgit Horsting, Wouter Huis, Anke Huntjens, Roger Huskens, Jeroen Jaenen, Willem Janssen, Mark Janssen, Tonnie Jongen, Joséphine Kaeppelin, Tineke Kambier, Eleni Kamma, Corina Karstenberg, Willem van Kempen, Laura Knipsael, Weronika Kocewiak, Brecht Koelman, Marie Claire Krell, Hannah Kuhlmann, Luuk Kuipers, Ton Laeven, Peter Lahaye, Amber Lalieu, Miyeon Lee, Pascale Leenders, Catharina van Leeuwen, Susan Leurs, Lino Lithium, LosDQ, Maurits Losse, Ien Lucas, Linda Maissan, Marika Meoli, Marjon Merckelbach, Jochem Mestriner, Robbie van Mierlo, Astrid Mingels, Ray Moon, Remy Neumann, Kyra Nijskens, Guusje van Noorden, Sylvie van Oosterhout, Anoek Oostermeijer, Desiree Palmen, Benyamin Perry, Marco Plinio Júnior, Dorine van der Ploeg, Branko Popovic, Han Rameckers, Jack Reubsaet, Helmie van de Riet, Roos Roberts, Johanna Roderburg, Astrid Rubie, Limmy Scheres, Sylvia Schols, Zoë Schoonbrood, Yvonne Schroeten, Simone Schuffelen, Rachel Simons – De Bie, Krista Smulders, Saskia Spitz, Risja Steeghs, Felix Stelten, Bram Tackenberg, Fienke Teeken, André Terlingen, Willy Thijs, Rebecca Treur, Michiel Ubels, Torsten Uerlings, Vanacruz, Tejo Verstappen, Aline Verstraten, Marianne Vestering, Ebba Vispad, Lukas Vonk, Marjan Vos, Joost Vrouenraets, Rob Walter, Bas de Weerd, Peter van Wegberg, Ron Weijtjens, John Weilacher, Jan Willms, Bas de Wit, Mickey Yang, Pippilotta Yerna, Marielle Yogi, Quinn Zeljak, Julia Zeltserman.
Voor persverzoeken, beeldmateriaal en interviewaanvragen kun je contact opnemen met communicatie@marres.org.
Limburg Biënnale #1 wordt mede mogelijk gemaakt door Fonds21.
Curatoren: Laura Herman en Pieter Vermeulen
De deelnemende kunstenaars verkennen de grenzen van artistieke vrijheid en de waarde van kunst vandaag de dag.
Lees hier De kunstenaar als Trojaans paard door Laura Herman voor Rekto Verso.
Tijdens het samenstellen van de tentoonstelling hielden curatoren Laura Herman en Pieter Vermeulen een blog bij.
Fabian Altenried, Nima Bahremand, Lou Benesch, John Bijnens, Christophe Clarijs, Rens Cools, Lisa Decavel, Sven Dehens, Kipras Dubauskas, Sibe Duijsters, Daan Gielis, Laetitia Jeurissen, Ekaterina Kaplunova, Jóhanna Kristbjörg Sigurðardóttir, Saori Kuno, Astrid Mingels, Juan Pablo Plazas, Sanne Vaassen, Jelena Vanoverbeek, Charles-Henry Sommelette.
Academie voor Beeldende Kunst Maastricht, Koninklijke Academie voor Schone Kunsten Gent, KASKA Antwerpen, Kunstakademie Düsseldorf, MAD-Faculty Hasselt, PXL Universiteit Hasselt, Sint-Joost Den Bosch, Sint-Lucas Antwerpen, Sint-Lukas Brussel, Sint-Lucas Gent, The Académie Royale des Beaux-Arts Liège.
De Artist Pecha Kucha vond plaats op 18 december 2013 bij Lumière Cinema Maastricht. Het evenement was voor publiek toegankelijk en duurde van 10:30 – 17:00. Na afloop van de presentaties wordt u van harte uitgenodigd voor een borrel in het atelier van de Maastrichtse kunstenaars en designers Valentin Löllmann en Fabian von Spreckelsen en schrijver Guus van Engelshoven.
Voor persverzoeken, beeldmateriaal en interviewaanvragen voor deelnemende curatoren en kunstenaars kun je contact opnemen met Julie Cordewener: julie.cordewener@marres.org.
Curatoren: Hélène Webers en Mels Evers
Hier voor nodigde Marres jonge curatoren uit om recent afgestudeerde kunstenaars van kunstacademies in Zuid- Nederland, België en Duitsland te selecteren en een tentoonstelling te maken. Zo treedt Marres op als platform voor startende kunstenaars en curatoren, en draagt hiermee bij aan een internationale infrastructuur voor talentontwikkeling.
Rumour Has It toonde een greep uit de huidige kunstpraktijk met werk van bevlogen, jonge makers uit de regio van Marres. Het was een bijzondere selectie werken van negentien beginnende kunstenaars die na hun tijd op de academie met dit werk naar buiten traden. Het waren statements met elk een eigen uitvoering en thematiek die de toeschouwer uitdaagden om het resultaat niet als een sluitend eindproduct te zien, maar juist als een gelaagde uitingsvorm. Ten opzichte van de gangbare tendensen in de hedendaagse kunst verrasten en overtuigden de geselecteerde kunstenaars met hun werk. Met hun deelname brachten ze niet enkel hun eigen werk aan het licht, maar vertegenwoordigden tegelijkertijd een eigentijdse stroming.
Rumour Has It draaide om zoeken en vinden, zowel voor de kunstenaar als voor de bezoeker. Te midden van een omgeving vol verhalen, vormen, kleuren en performances, vinden beiden elkaar in het midden.
R’m Aharoni, Laura van Biervliet, Oliver Blumek, Polien Boons, Jerome Daly, Lydia Debeer, Thorben Eggers, Carolin Eidner, Timo van Grinsven, Hanne Haesevoets, Tom Hallet, Evelien Mattheij, Tessa van der Meeren, Mike Moonen, Griet Moors, Vincent Vreeke, Moritz Wegwerth, Simon Weins en Arnold Wittenberg.
Academie voor Beeldende Kunsten Maastricht, Koninklijke Academie voor Schone Kunsten Gent, Kunstakademie Düsseldorf, MAD-Faculty Hasselt & Genk, AKV|St.Joost Den Bosch & Breda, Sint-Lucas Antwerpen, Sint-Lukas Brussel, Sint-Lucas Gent.
Hélène Webers (1987) studeerde Museologie aan de Reinwardt Academie en Kunstgeschiedenis aan de Universiteit van Amsterdam. Momenteel is zij betrokken bij kunstenaarsinitiatief de SERVICEGARAGE in Amsterdam. Ook werkt zij als onafhankelijk curator. In het verleden heeft zij gewerkt als assistent-curator bij kunstinstelling SMART Project Space in Amsterdam.
Mels Evers (1987) is opgeleid als museumconservator aan de Universiteit van Amsterdam en gespecialiseerd in performance kunst. Hij deed onderzoek voor het performance-programma van het Stedelijk Museum en werkte als gastcurator voor diverse galeries. Momenteel is hij als programmamedewerker verbonden aan de Vrijdagavonden van het Van Gogh Museum.
MEET THE ARTIST
4 januari 2015
Tom Hallet & Polien Boons
1 februari 2015
Mike Moonen
8 februari 2015
Vincent Vreeke en Griet Moors
FINISSAGE
12 february 2015
Voor persverzoeken, beeldmateriaal en interviewaanvragen voor deelnemende curatoren en kunstenaars kun je contact opnemen met Julie Cordewener: julie.cordewener@marres.org.
Curatoren: Agata Jaworska, Ina Hollmann, Eva Jäger en Guillemette Legrand
Marres nodigt jonge curatoren uit om recent afgestudeerde kunstenaars van kunstacademies in Zuid- Nederland, België en Duitsland te selecteren en een tentoonstelling te maken. Zo treedt Marres op als platform voor startende kunstenaars en curatoren, en draagt hiermee bij aan een internationale infrastructuur voor talentontwikkeling.
Agata Jaworska is dit jaar uitgenodigd als gastcurator voor de tentoonstelling.
Jaworska doceert aan het Sandberg Instituut, de Design Academy Eindhoven en aan ArtEZ hogeschool voor de kunsten. Ze heeft als curator meerdere tentoonstellingen gemaakt. Ze viel met name op met de tentoonstelling In No Particular Order met werk van jonge designers op de Nederlandse Design Week 2014. Voor Marres Currents #3, vormt Jaworska een team van curatoren met Ina Hollmann, Eva Jäger en Guillemette Legrand, (oud-)studenten van de Design Academy Eindhoven. Jaworska werkte al eerder samen met Hollmann aan de tentoonstelling Sense Nonsense in het Van Abbemuseum en aan Domestic Affairs in coproductie van onder andere Bureau Europa bij PASSAGEN, een grote design manifestatie in Keulen afgelopen januari.
“We zijn geïnteresseerd in hoe jonge kunstenaars zich willen positioneren in de samenleving en in hun ideeën over wat een kunstpraktijk kan zijn”, zegt Jaworska. “Marres Currents biedt de gelegenheid na te denken over opkomende ontwikkelingen in de regio en in bredere discussies met kunstenaars, docenten, verzamelaars, curatoren en het publiek aan te boren.”
Marres Currents #3 vindt op een andere locatie plaats. Adres: De Griend 2 Maastricht. We dopen deze locatie om tot Marres aan de Maas. De tentoonstelling Marres Currents #3 is geopend van 17.12.2015 tot 5.2.2016.
Carlos Alfonso, Darcey Bennett, Maud van den Beuken, Jan van den Bosch, Asieh Dehghani, Stef van den Dungen, Mirte van Duppen, Ivo van den Elzen, Bauke Evers, Alessandra Ghiringhelli, Mikaël Groc, Fanny Hagmeier, Anja Kempa, Eva L’Hoest, Denis Maksimov, Claudia Mann, Thomas Min, Roel Neuraij, Renan Schulze & Eline Kersten, Charlotte Smet, Skye Sun, Giuditta Vendrame en Gladys Zeevaarders.
AKV|St.Joost Den Bosch & Breda, Fine Arts Royal Academy Luik, Kunstakademie Düsseldorf, La Cambre Brussel, Maastricht Academy of Fine Arts and Design Maastricht, Media, Arts & Design Faculty Hasselt, Royal Academy of Fine Arts, Antwerpen & Gent, Sint-Lucas Beeldende Kunst Gent, Sint-Lukas Brussels, St Lucas School of Arts Antwerpen.
Design Academy Eindhoven, Royal College of Art Londen, Sandberg Instituut Amsterdam, The Bartlett School of Architecture Londen.
Een deel van de tentoonstelling Marres Currents #3: Sightseeing reisde door naar Vlaams Cultuurhuis de Brakke Grond in Amsterdam, waar het te zien was van 19.02.2016 – 01.04.2016.
Bij de tentoonstelling Marres Currents #3: Sightseeing organiseerden Marres en De Brakke Grond twee debatten.
Marres Dialogues vond plaats op 3 februari 2016 in Marres. Het onderwerp was ‘De paradox van de objectieve representatie’. Philippine Hoegen (kunstenaar, hoogleraar aan AKV|St Joost) modereerde de dialoog tussen Paula van den Bosch (curator hedendaagse kunst Bonnefantenmuseum), Chris Keulemans (schrijver en journalist) en Agata Jaworska en Guillemette Legrand (curatoren Marres Currents #3: Sightseeing).
Op 3 augustus 2016 organiseerde De Brakke Grond een debat over: The Fiction of Discovery: Curating academies. Met Agata Jaworska en Guillemette Legrand (Curatoren Marres Currents #3: Sightseeing), Annelies de Vet (ontwerper, initiatiefnemer en curator gevestigd in Brussel), Karen Verschooren (curator hedendaagse kunst en design gevestigd in België), Jeroen Boomgaard (kunsthistoricus en kunstcriticus gevestigd in Amsterdam).
Marres ontwikkelde een speciaal educatie-programma bij de tentoonstelling. Dit programma kan gratis worden gedownload en gebruikt.
Voor persverzoeken, beeldmateriaal en interviewaanvragen voor deelnemende curatoren en kunstenaars kun je contact opnemen met Julie Cordewener: julie.cordewener@marres.org.
Curatoren: Isabel van Bos en Evelyn Simons
Marres Currents #5: I spy, I spy a little lie toonde werk van net afgestudeerde kunstenaars uit de Euregio. I spy, I spy a little lie verwijst naar het spelletje ‘Ik zie ik zie wat jij niet ziet’. Het spelletje test de vaardigheid van kinderen om hun perceptie te vergelijken met die van anderen. De verwijzing wordt hier betrokken op het digitale tijdperk dat wordt gekenmerkt door een onafgebroken stroom aan informatie die onze denkbeelden vormgeeft en collectieve kennis genereert. Via online gemeenschappen lijken we deze stroom te kunnen sturen en bevatten. Maar er bestaat ook een groeiende frustratie over de toegang tot informatie en de evaluatie van kennis. Kunnen we onszelf effectief beschermen tegen verborgen politieke propaganda, fake news, echo-chambers en filter bubbles?
De curatoren lieten zich bij de ontwikkeling van de tentoonstelling inspireren door ideeën gerelateerd aan de Knowledge Commons. Hierin wordt een maatschappij nagestreefd waarin informatie collectief gedeeld en georganiseerd wordt om zo weerstand te bieden tegen de privatisering van kennis. De vraag hierbij is hoe collectieve kennis kan leiden tot een collectief bewustzijn.
Het idee van engagement door spel werd in de tentoonstelling geactiveerd middels een scenografische interventie van het Italiaanse collectief Parasite 2.0, in het grafisch ontwerp van Roxanne Maillet (ERG Brussel), en verder bemiddeld in een educatief programma door Aurélie d’Incau.
Henry Andersen (KASK Gent), Felix Breidenbach (Kunstakademie Dssseldorf), Alejandro Cerón (Dutch Art Institute Arnhem), Nicholas Hoffman (Staatliche Hochschule für Bildende Künste Städelschule Frankfurt am Main), Aurélie d’Incau (MAFAD Maastricht), Jesuus, (AKV | St. Joost Den Bosch), Tim Löhde (Kunstakademie Düsseldorf), José Montealegre (Staatliche Hochschule für Bildende Künste Städelschule Frankfurt am Main), Ektor Ntourakos (AKV | St. Joost Den Bosch), Johanna Odersky (Staatliche Hochschule für Bildende Künste Städelschule Frankfurt am Main), OJAI (Gary Farrelly (Sint-Lukas Brussel) & Chris Dreier), Nadia Perlov (Staatliche Hochschule für Bildende Künste Städelschule Frankfurt am Main), Maria Gil Ulldemolins (PXL MAD School of Arts Hasselt), en Remko Van der Auwera (Sint-Lukas Brussel).
Tijdens de opening van de tentoonstelling en op speciale performance-avonden, werden de performances die onderdeel waren van de tentoonstelling opgevoerd: Colonial Cocktails door Alejandro Cerón, Office of Joint Administrative Intelligence (Gary Farrelly en Chris Dreier) en Word of Daucus, World of Doubt door Nicholas Hoffman.
Voor persverzoeken, beeldmateriaal en interviewaanvragen voor deelnemende curatoren en kunstenaars kun je contact opnemen met Julie Cordewener: julie.cordewener@marres.org.
Mondriaan Fonds
Curatoren: Marian Cousijn, Bertan Selim en Anne Ruygt
Van twerkende tot vloggende kinderen, van de Franse revolutie tot oorlogsvoering via drones en van het maken van kastanjes op zuur tot het verkopen van je ziel voor een ijsje.
Een groot aantal geselecteerde kunstenaars verhuisden vanuit verschillende delen van de wereld naar de Euregio. Hun werk reflecteerde op maatschappelijke thema’s en op hun plaats in de huidige sociaalpolitieke status quo. De kunstenaars behandelden thema’s die reiken van geluk tot vervreemding; van omstreden geschiedenissen tot de perversiteit van het internet. Hun werken stelden vragen over moraliteit en belichtten het spanningsveld tussen culturele toe-eigening, conformisme en individualisme.
Good Intentions combineerde fotografie, video, installatiekunst, performance, gedrukt werk en sculptuur. Met de persoonlijke perspectieven en ervaringen van de kunstenaars als focuspunt illustreerde deze tentoonstelling de moeilijkheid om in de hedendaagse wereld tot een helder besef van het zelf te komen. De tentoonstelling toonde werk van 17 opkomende kunstenaars die recent afstudeerden aan Belgische, Nederlandse en Duitse academies en is onderdeel van de langlopende serie Currents, die door Marres en Z33 samen wordt georganiseerd.
De werken van Pavel Balta en Nasrin Tork bestonden gedeeltelijk uit performances. Gedurende de tentoonstelling waren zij een aantal keer in Marres aanwezig om de performances op te voeren. Zo was het mogelijk om je ziel te verkopen aan aan Balta in ruil voor een ijsje, gemaakt van keramiek.
Marian Cousijn, Bertan Selim en Anne Ruygt werden door Marres en Z33 gekozen als curatorenteam.
Marian Cousijn (1987) studeerde Kunstgeschiedenis aan de UvA, gevolgd door de master Museumconservator. Na haar afstuderen was ze onder meer gallery manager bij Upstream Gallery, projectmedewerker bij het Stedelijk Museum Amsterdam en kunstredacteur voor De Correspondent.
Bertan Selim (1980) is actief als manager, editor en consultant in de kunsten. Hij is gespecialiseerd in internationaal subsidiebeleid, fotografie en de beeldende kunsten. Bertan werkt momenteel als hoofd Grants and Collaborations bij het Prins Claus Fonds in Amsterdam.
Anne Ruygt (1988) is kunsthistoricus en curator. Tussen 2010 en 2016 maakte ze deel uit van het conservatorenteam van het Stedelijk Museum Amsterdam. Eind 2016 verscheen haar eerste boek Tussen kunst en document. Fotografiekritiek in Nederland 1980-2015 (nai010), i.s.m. Frits Gierstberg. Anne schrijft voor tijdschriften als Metropolis M en EXTRA.
Elena Aya Bundurakis, Pavel Balta, Jonas Brinker, Liesel Burisch, Sjoerd Houben, Nimrod Karmi, Susanne Khalil Yusef, Yorgos Maraziotis, Kim Nuijen, Eric Patel, Pati Petrykowska, Constance Proux, Anna Rubbens, Alexey Shlyk, Bert Snaterse, Nasrin Tork en Joris Verleg.
Voor persverzoeken, beeldmateriaal en interviewaanvragen voor deelnemende curatoren en kunstenaars kun je contact opnemen met Julie Cordewener: julie.cordewener@marres.org.
Grensverleggers – regeling ter ondersteuning van culturele samenwerkingen tussen partijen in Vlaanderen, de Provincie Noord-Brabant, de Provincie Limburg en de Provincie Zeeland, het Mondriaan Fonds – het publieke stimuleringsfonds voor beeldende kunst en cultureel erfgoed en FLACC, die vier deelnemende kunstenaars een residentie aanbood.
Curatoren: Barbara Cueto en Bas Hendrikx
Ze delen een interesse in het ontrafelen van verhalen (al dan niet waargebeurd), en hun werk refereert aan narrativiteit en de tijdsstructuur van cinema. De tentoonstelling speelt met de cyclische aard van kennisvergaring en totstandkoming, en fungeert als een kader waarin deze verhalen een vervolg vinden.
Running Time verwijst naar het moment vlak voordat een idee een vaste vorm krijgt – het ogenblik waarop het creatieve proces begint. In de huidige tijd van information overload is creatieve tijd schaars. Het is echter precies dit vrije tijdsbestek waarin een gedachte een waardevol idee wordt, waarin een intuïtie of een terugkerende impressie onze aandacht vraagt. Het brein heeft deze Running Time nodig om vrij te associëren en latente ideeën aan de oppervlakte te laten komen.
De groepstentoonstelling toont werk van recent afgestudeerde kunstenaars van academies in België, het Duitse Ruhrgebied en het zuiden van Nederland.
Barbara Cueto (ES) is curator van de Vessel room Project in Berlin, curatorial fellow bij Bétonsalon in Parijs en gastcurator bij Mönchengladbach Open House. Bas Hendrikx (NL) is associate curator bij P//////AKT, Amsterdam en werkt aan The Queer Series voor Framer Framed (NL) en Skulptur Bredelar (DE). Voorheen werkte hij voor Galeria Plan B in Berlijn en Hotel Maria Kapel in Hoorn (NL). Cueto en Hendrikx werkten eerder als duo bij het eindproject Your Time Is Not My Time van de Appel, Amsterdam en het Impakt Festival 2016 in Utrecht.
Caroline Bosc (La Cambre, Brussel),Tim Bruggeman (KASK Gent), Ralph Collier (Sint Lucas Antwerpen), Nathalie De Corte (Académie des Beaux-Arts Liège), Ties van Dijk (MAFAD Maastricht), Kiki Goossen (MAD-faculty Hasselt), Miriam Gossing & Lina Sieckmann (KHM, Keulen), Tessa Groenewoud (KASK Gent), Romee van Oers (AKV St. Joost Breda), Camille Picquot (KASK Gent), Allan Rand (Kunstakademie Düsseldorf), Miriam Sentler (MAFAD Maastricht), Puck Vonk (Sint Lucas Antwerpen), Reinier Vrancken (AKV St. Joost Den Bosch), Thomas Wachholz (Kunstakademie Düsseldorf).
Tijdens de opening, speciale avonden en de finissage van de tentoonstelling vonden er een aantal performances plaats, van deelnemende kunstenaars Thomas Wachholz, Puck Vonk, Nathalie de Corte en Caroline Bosc. Ook werd de film Oceans Hill Drive van Miriam Gossing & Lina Sieckmann vertoond. Van de performance The Neologism of the Female Voice van Puck Vonk werd een opname gemaakt. La Loba, een performance-installatie van Caroline Bosc werd eenmalig opgevoerd in Marres.
Voor persverzoeken, beeldmateriaal en interviewaanvragen voor deelnemende curatoren en kunstenaars kun je contact opnemen met Julie Cordewener: julie.cordewener@marres.org.
Thuis is niet meer de aangename fysieke en mentale ruimte die het vroeger was; het is ook een plek geworden van eindeloos wachten.
Tijdens Intimate Geographies bewoondend twee personen Marres. Sporadisch verscheen dit kunstenaarskoppel in de huiselijke omgeving waarin het kunstcentrum was omgetoverd; je zou ze zomaar kunnen aanzien voor bezoekers. De onhandigheid van hun handelingen en gedrag doet hun aanwezigheid echter opvallen. Misschien trof je het duo tijdens het bellen, het doen van een dutje of het werken in hun studio’s. Wat is het doel van hun raadselachtige rituelen?
In de kamers van Marres presenteerde de tentoonstelling verschillende ervaringen en omgevingen, waaronder een aangelegde tuin vol planten die het koppel had in hun voormalige huis in Beiroet, een woonkamer waar de twee een alledaagse discussie voeren op een bank die uitkijkt op een merkwaardig golvend tapijt en een eetkamer waar ze samen lunchen, omringd door geborduurde gordijnen uit een andere tijd en ruimte. Beetje bij beetje infiltreerde je als bezoeker het persoonlijke en professionele leven van dit kunstenaarsduo.
Charbel-joseph H. Boutros’ en Stéphanie Saadé’s duo-tentoonstelling Intimate Geographies reflecteert op de complexiteit van het ontwikkelen van tentoonstellingen in een precaire en fragiele kunstwereld.
Charbel-joseph H. Boutros (Libanon, 1981) woont en werkt in Beiroet en Parijs. Zijn werk laadt onzichtbaarheid met intieme, geografische en historische lagen, zoals een zoektocht naar poëtische lijnen die verder reiken dan bestaande speculaties en werkelijkheden. Ondanks dat H. Boutros is geboren te midden van het Libanese conflict, heeft zijn werk geen expliciete focus op politieke en historische reflectie, maar wordt wel door de weerkaatsing daarvan achtervolgd.
Boutros was resident in het Pavillon, Palais de Tokyo en onderzoeker aan de Jan van Eyck Academie. Hij had solotentoonstellingen bij S.M.A.K. (Gent), Palais de Tokyo (Parijs) en Beirut Art Center. Zijn werk was te zien in tentoonstellingen bij o.a. de 12e Internationale Istanbul Biënnale, Punta Della Dogana (Venetië), Centre Pompidou (Metz) en Home Works 8 (Beiroet).
Stéphanie Saadé (Libanon, 1983) woont en werkt in Beiroet, Parijs en Amsterdam. Haar praktijk ontwikkelt een taal van suggestie en speelt met poëzie en metaforen. Ze deelt aanwijzingen, tekens en sporen die een wisselwerking met elkaar aangaan, zoals de woorden van één afzonderlijke zin. Het is aan de kijker om deze aanwijzingen te ontcijferen, als een archeoloog die fossielen en fragmenten interpreteert. Deze raadselachtige eigenschap komt vaak voort uit Saadé’s eigen ervaring. In haar werk roept ze deze persoonlijke ervaring uitsluitend op als universeel onderwerp.
Saadé was artist in residence aan de Jan van Eyck Academie en de Cité Internationale des Arts (Parijs). Ze had solotentoonstellingen in Museum Van Loon (Amsterdam), Parc Saint Léger (Frankijk) en Maison Salvan (Frankrijk). Haar werk was opgenomen in tentoonstellingen bij o.a. de 13e Sharjah Biënnale (Verenigde Arabische Emiraten), Punta Della Dogana (Venetië) en MOCA (Toronto).
De Libanese kunstenaar Roy Samaha is door Saadé en Boutros uitgenodigd om zich in te mengen in hun tentoonstelling Intimate Geographies. Twee van zijn videowerken worden doorlopend vertoond in de projectieruimte. Met zijn werk verkent Samaha de grenzen van de filmtaal, de perceptie van realiteit en het geheugen van persoonlijke objecten.
Deze tentoonstelling is onderdeel van het samenwerkingsverband ELEMENTS waarin hedendaagse kunst- en cultuurinstellingen in Nederlands-Limburg, Belgisch-Limburg en Luik programmeren rondom een ‘element’ verbonden aan de regio. Ga voor meer informatie naar elements2021.eu.
Voor persverzoeken, beeldmateriaal en interviewaanvragen kun je contact opnemen met Julie Cordewener: julie.cordewener@marres.org.
De groepstentoonstelling van de Zuid-Afrikaanse curator Khanyisile Mbongwa verbond de verhalen van filmmakers, beeldend kunstenaars, zangers en dichters over dekolonisatie, verdwenen taal, collectief verzet en vergeten geschiedenis. Centraal stond de zoektocht naar liefde en vrijheid, waarbij de geschiedenis fungeerde als voetnoot.
‘Zonder vrijheid is er geen liefde mogelijk,’ aldus Khanyisile Mbongwa, ‘en zonder de liefde geen vrijheid.’ History’s Footnote gaf ruimte aan de vergeten verhalen en bood tegelijkertijd zicht op de emancipatie en bewustwording die nodig zijn voor het scheppen van een betere toekomst.
FELIPE CASTELBLANCO (Bogotá, Colombia, 1985) is een multidisciplinair kunstenaar en onder zoeker, werkend op het snijvlak van film- en media kunst. Zijn werk verkent institutionele vormen, creëert platforms voor dialoog, waagt zich aan nieuwe grenzen van openbaarheid en verbindt zich met afgelegen en onverwacht publiek. Castelblanco behaalde een MFA aan de Carnegie Mellon University (VS) en rondt momenteel een praktijkgericht doctoraat af in Basel. Hij ontving verschillende internationale prijzen, waaronder de Robert Rauschenberg Foundation Residency (VS 2019) en The Starr Fellowship aan de Royal Academy Schools in Londen (VK, 2015). Recente tentoon stellingen zijn onder meer de 2019 Quebec Biennial en Seasons of Media Arts 2020 in ZKM in Karlsruhe (Duitsland).
Het werk van NICHOLAS GALANIN (Sitka, Alaska, Verenigde Staten, 1979) houdt zich bezig met de hedendaagse cultuur vanuit een perspectief dat geworteld is in het land. Zijn werk vertrekt vanuit diepgaande observaties en onderzoeken naar de raakvlakken van cultuur en concept in vorm, beeld en geluid. De werken van Galanin belichamen kritisch denken als vaten van kennis, cultuur en technologie — inherent politiek, genereus, onverzettelijk en poëtisch.
LUNGISWA GQUNTA (Port Elizabeth, Zuid-Afrika, 1990) is een beeldend kunstenaar in de disciplines performance, drukwerk, sculptuur en installatie. Ze deconstrueert ruimtelijke vormen van uitsluiting en onderdrukking door de toegang tot en het bezit van land aan te kaarten en multisensorische ervaringen te ontrafelen die hardnekkige sociale onevenwichtigheden aan het licht brengen — erfenissen van zowel patriarchale dominantie als kolonialisme. Met materiële verwijzingen naar guerrillatactieken en protest wil ze deze status quo verstoren. Gqunta behaalde haar bachelordiploma in beeldende kunst aan de Nelson Mandela Metropolitan University in 2012 en haar masterdiploma aan de Michaelis School of Fine Art in Kaapstad in 2017. Ze verbleef aan de Rijksakademie van Beeldende Kunsten in Amsterdam (2019–2021) en nam deel aan de Manifesta 12 (Palermo, Italië, 2018) en de vijftiende Istanbul Biënnale (Turkije, 2017).
NONCEDO GXEKWA (Ladysmith, Zuid-Afrika, 1981) woont en werkt in Kaapstad. Ze houdt zich bezig met samenwerkingsvormen van fotografie, individuen en de natuur. Ze voltooide haar opleiding aan de CPUT (Cape Peninsula University of Technology) in 2010. Onlangs werkte ze mee aan het Moonsoon Project, een performatief onderzoeksproject naar dekoloniserende culturele praktijken in Zuid-Afrika. Ze nam deel aan verschillende groepstentoonstellingen, zoals Connecting Views in het Nationaal Museum van Wereldculturen (Leiden, 2021), The SAME SAME Show in Gallery One11 (Kaapstad, 2018) en Content in Quoin Rock Wine Estate (Kaapstad, 2020).
HYMN_SELF aka SIYABONGA MHLELI MTHEMBU (Zuid-Afrika, 1984) is een in Johannesburg gevestigde creatieve activist, performer en curator. Hij zingt als Hymn_self in zijn band The Brother Moves On die, in zijn liefde voor het esoterische en excentrieke, een hommage brengt aan de Zuid-Afrikaanse jazz, rock en funk. Mthembu is tevens de lead zanger van Shabaka and the Ancestors, een Zuid-Afrikaanse super band onder leiding van de in Groot-Brittannië geboren saxofonist Shabaka Hutchings.
JANAÚ (Rio de Janeiro, Brazilië, 1983) is schrijver en beeldend kunstenaar. Veel van haar kunstwerken zijn gewijd aan woorden. Ze heeft de naam Janaú aangenomen van haar overgroot moeder, die behoorde tot een inheemse precolumbiaanse cultuur in het Amazonegebied. Deze Marajoara-cultuur leeft voort als een herinnering in haar lichaam. Janaú is geïnteresseerd in verschillende disciplines zoals installaties, beelden en gedrukte teksten, maar ook in het delen van ervaringen door middel van rituele handelingen. Ze zoekt naar manieren om het individuele en collectieve geheugen in Abya Yala* tot uiting te brengen en verkent over mogelijke remedies voor het koloniale trauma.
* De naam Abya Yala wordt door veel inheemse Amerikanen gebruikt om het Amerikaanse continent aan te duiden.
Kunstenares EURIDICE ZAITUNA KALA, (1987, Maputo, Mozambique) woont in Parijs. Ze genoot een opleiding tot fotograaf aan de Market Photo Workshop in Johannesburg. Ze is de huidige laureaat van de ADAGP (Association for the Development of the Graphic and Visual Arts) / Villa Vassilieff-beurs, kreeg verschillende residenties in Afrikaanse en trad op in onder meer Centre Pompidou (Parijs), Galerie Saint-Séverin (Parijs) en het Infecting the City Festival (Kaapstad, 2017). Haar werk was te zien in tentoonstellingen als de Stellenbosch Triënnale (2020), Haus der Kulturen der Welt (Duitsland) en de vierde Triënnale voor Kleinschalige Beeldhouwkunst in Fellbach (Duitsland, 2019).
ERIC MAGASSA (Göteborg SE, 1972) is een multidisciplinair kunstenaar die collage, schilderen en fotografie combineert. Hij verkent vraagstukken over identiteit, de intermediaire aard ervan en het verband met herinneringen en plaatsen. Een terugkerend thema in zijn werk is het masker, als object en als begrenzing. Magassa studeerde aan Central Saint Martins in Londen en The Art Students League in New York. Zijn werk was recent te zien in onder andere de Passagen Konsthall (Linköping SE, 2020), Gibca (Göteborg SE, 2019), het Valongo Festival (Santos BR, 2019), Alingsa°s (Konsthall SE, 2019) en de Moderna Exhibition (Stockholm SE, 2018).
De Angolese multimediakunstenaar en -verteller NÁSTIO MOSQUITO staat bekend om zijn performances, video’s, muziek en poëzie. Zijn werk getuigt van een intense toewijding aan de mogelijkheid van taal om een open-einde te hebben. Dit kan gemakkelijk verkeerd worden geïnterpreteerd als een soort wereld moeheid, maar het is de uitzonderlijke uitdrukking van een dringend verlangen om zich op alle niveaus met de werkelijkheid bezig te houden. Mosquito trad op tijdens muziekfestivals in het kader van programma’s voor beeldende kunst: de Biënnale van Bordeaux (2009), het Tate Modern (2012) en het Berardo Collectie Museum (2013).
Het creatieve proces van GÉRALDINE TOBE (Kinshasa, Congo, 1992) toont een bereidheid om esthetische, artistieke, maatschappelijke, religieuze en politieke barrières te doorbreken door middel van vrijheid en vrije wil. Ze drukt dit op een provocerende en arrogante manier uit om vooroordelen, indelingen en stereotypen plaats te laten maken voor vernieuwing. Ze nodigt haar publiek uit om de wereld anders te zien — een wereld in volle verandering. Tobe studeerde af aan de Académie des Beaux-Arts in Kinshasa. Recente presentaties van haar werk vonden onder meer plaats in Institut Français de Kinshasa (2018), Jinan International Biennial (China, 2020) en African Women Artists in Galerie ART-z (Parijs, 2020).
Het werk van KEMANG WA LEHULERE (Kaapstad, Zuid-Afrika, 1984) gaat niet alleen op zoek naar verhalen over alledaagse voorwerpen, maar ontrafelt ook hun potentieel om de meerdere, ingebedde lagen van verhalen door te geven. Wa Lehulere, die opgroeide in de arbeidersflats van Gugulethu, 15 km buiten Kaapstad, begrijpt dat voorwerpen nooit een eenduidige waarde hebben; hun functie is voortdurend in beweging. Hij kent er dus niet alleen abstracte betekenissen aan toe, maar probeert andere verhalen die er reeds in gegrift staan op te graven, uit te diepen of te onderzoeken. Men kan zich afvragen of porseleinen hondjes niet alleen een commentaar zijn op de huiselijkheid en de woondecoratie van de zwarte arbeidersklasse, maar ook dienen om de paradox van de Elzasser (het favoriete ras van de apartheidspolitie) als een symbool van kitscherige versiering in het interieur van zwarte huizen op te roepen.
Khanyisile Mbongwa woont in Kaapstad en is socioloog, zelfstandig curator en bekroond kunstenaar. Ze werkt met openbare ruimte waarin ze met haar interdisciplinaire aanpak complexe nuances en thema’s ontrafelt, waaronder sociaal-politieke, economische, raciale en gender-queer onderwerpen.
Mbongwa zet creativiteit in om zo ruimtes te creëren voor een emancipatorische praktijk, vreugde en spel. Voorheen werkte ze als adjunct-curator bij de Norval Foundation in Kaapstad, als curator en adviseur sociale ontwikkeling bij Cape Town Carnival als was ze hoofdcurator van de Stellenbosch Triënnale 2020.
Deze tentoonstelling is onderdeel van een reeks waarin Marres geschiedenis en onrecht verkent. Eerdere projecten uit deze serie zijn The Unwritten (2014) en The Measure of Our Traveling Feet (2016).
Voor persverzoeken, beeldmateriaal en interviewaanvragen kun je contact opnemen met Julie Cordewener: julie.cordewener@marres.org.
Na de opening op 18 december 2021 moest de tentoonstelling helaas al na één dag dicht. De lockdown zorgde ervoor dat een aantal van de geluidsstukken uit de originele planning niet toegankelijk waren voor publiek. Daarom paste Marres met de heropening van de sector het oorspronkelijke concept aan. In plaats van de acht composities opeenvolgend elk vijf dagen lang te presenteren, kreeg je vanaf 29 januari dagelijks tussen 09.00 en 17.00 uur de kans je onder te dompelen in de gehele cyclus van de acht muziekstukken.
In Codex Subpartum wandelde je op de benedenverdieping van Marres langs een wand van geluid, terwijl het oorspronkelijke kunstwerk waar de muziek op gebaseerd was, op de eerste etage tentoongesteld stond. De acht kunstwerken zijn van de hand van onder andere Joseph Beuys, Suzanne Treister en Bob Cobbing.
Van zaterdag 29 januari tot en met zondag 6 februari 2022 speelden de acht geluidsstukken na elkaar in onderstaande volgorde:
Michał Libera, Barbara Kinga Majewska & Konrad Smolénski. Codex Subpartum is een concept and initiatief van Muzeum Sztuki.
Touche-à-Tout (2014-2016) van Doina Kraal is mede mogelijk gemaakt door het Gieskes-Strijbis Fonds, het Mondriaan Fonds, het Amsterdams Fonds voor de Kunst, en sponsoring door forte_forte and Lejan.
Voor persverzoeken, beeldmateriaal en interviewaanvragen kun je contact opnemen met Julie Cordewener: julie.cordewener@marres.org.
Curatoren: Melanie Deboutte & Louis-Philippe Van Eeckhoutte
Afwisselend hunkeren we naar of vrezen we de overvloed aan informatie die ons dagelijks bereikt. In het oog van die visuele en tekstuele storm lijkt het fysieke, mentale of digitale archief een rustpunt te vormen. Zo ook voor de kunstenaars die hun verzameling van beelden, symbolen en verhalen testen in het licht van die massacultuur. Dit gemeenschappelijk onderzoek brengt hun werk samen. Of zoals het Engelstalige spreekwoord luidt: Birds of a feather flock together, oftewel, soort zoekt soort.
Birds of a Feather presenteert de werken van zeven recent afgestudeerde kunstenaars: Myrthe Baptist (BE), Justine Court (FR), Jonathan De Maeyer (BE), Jonas Dehnen (DE), Leroy Meyer (BE) en Naama Roth (IL). Elk van hen probeert vat te krijgen op een realiteit die bevreemdt en verwart. Het resultaat is een confrontatie van zeven harmonisch verweven verhalen in een cross-over van schilderkunst, installaties, sculpturen, keramiek, fotografie, film en grafische vormgeving.
Voor persverzoeken, beeldmateriaal en interviewaanvragen voor deelnemende curatoren en kunstenaars kun je contact opnemen met Julie Cordewener: julie.cordewener@marres.org.
FLACC, Grensverleggers en de Nederlandse Ambassade in België.
Variërend in vorm, van installatie tot textiel en van video tot performance, belichaamden de geselecteerde kunstwerken de diverse stromen tussen subjectiviteit en context.
Sommige kunstenaars werden geleid door geleefde ervaringen, anderen onderzochten historische verschijningsvormen van culturele betekenis of mythologie in een hedendaagse context en weer anderen verbeeldden hun zeer persoonlijke kijk op taalsystemen.
Door de coronapandemie werd voor het eerst sinds de start van Currents in 2013 voor het selecteren van kunstenaars gebruik gemaakt van een (gerichte) open call. Omdat veel eindexamententoonstellingen werden af- of uitgesteld, kregen op deze manier afstuderende kunstenaars alsnog de mogelijkheid hun werk aan de curatoren te presenteren. Ook het talentontwikkelingstraject zag er anders uit dan andere jaren. Zo vond de trainingsdag, waarbij in voorgaande jaren alle kunstenaars bij Marres aanwezig zijn en elkaar hun werk tonen en kunnen netwerken, online plaats.
De tentoonstelling is onderdeel van de langlopende serie Currents, die door Marres en Z33 samen wordt georganiseerd.
Manon Clement (LUCA, Gent), Günbike Erdemir (KASK, Gent), Puck Kroon (St Joost, Breda), María Morales Arango (LUCA, Brussel), Anthony Ngoya (La Cambre, Brussel), Hilde Onis (KASK, Gent), Marios Pavlou (Kunsthochschule für Medien, Keulen), Hannah Sakai & Maria Smit (Werkplaats Typografie, Arnhem), Wilf Speller & Nilz Källgren (Dutch Art Institute, Arnhem), Daniel Vorthuys (ArtEZ, Arnhem), Eugen Wist (Städelschule, Frankfurt), Karen Zimmermann (Kunsthochschule für Medien, Keulen).
Helena Julian (België) is curator en schrijver. Ze studeerde kunstgeschiedenis en kritische theorie aan de Universiteit Antwerpen. Ze schrijft voor kunstenaars, instellingen en magazines en geeft les aan het Sandberg Instituut. Ze was assistent curator voor If I Can’t Dance, I Don’t Want To Be Part Of Your Revolution en maakte solotentoonstellingen bij bologna.cc.
Tim Hollander (Nederland) is kunstenaar, curator, scenograaf en ontwerper. Hollander studeerde Fine Arts aan de Hogeschool voor de Kunsten Utrecht en was in 2016-2017 onderdeel van het residency-programma van de Jan van Eyck Academie in Maastricht. Zijn werk uit zich in onder andere installaties, sculpturen, teksten en zelf uitgegeven boeken.
Voor persverzoeken, beeldmateriaal en interviewaanvragen voor deelnemende curatoren en kunstenaars kun je contact opnemen met Julie Cordewener: julie.cordewener@marres.org.
Curatoren: Fenne Saedt (NL) en Lieneke Hulshof (NL).
In Mother(Land) toonden de kunstenaars dat je identiteit gevormd wordt door je persoonlijke geschiedenis en de plekken waar die geschiedenis zich heeft afgespeeld. Kijken we naar onze ouders, en hun (voor)ouders, naar de grond waar ze liepen, de steden waar ze leefden, het werk dat ze deden of de strijd die ze voerden, dan komen we verhalen tegen die nog ergens in ons huizen. Die verhalen worden nu geleefd; kruipen door je huid, voeden je smaak en bepalen je blik. Ze vormen als het ware een stamboom, een idee dat doorwerkte in alle werken van deze groepstentoonstelling. Soms letterlijk, soms in de vorm van religies die hun jeugd kenmerkten, het land van herkomst dat niet meer bestaat of oude vriendschappen die zijn gaan voelen als een familie. Met sculpturen of kostuums, met fotografie of keramiek.
Anne Arndt (GDR), Sigurrós Björndóttir (IS), Emilia Chinwe Brys (BE), Lou Cocody-Valentino (MQ/FR), Doris Kolpa (NL), Telma Lemarchand (FR), Denys Shantar (UA/CH), Seppe Vancraywinkel (BE), Joppe Venema (NL) en Theresa Weber (DE).
Het project kwam voort uit het art in residence project CARF, dat in de afgelopen jaren een reeks in Nederland wonende kunstenaars naar Kolkata bracht om onder begeleiding van lokale kunstenaars de stad te verkennen. Tijdens hun werkperiodes raakten de lokale en bezoekende kunstenaars bevriend. In Marres maakten ze een gezamenlijke tentoonstelling waarin hun technieken, disciplines en perspectieven tot een intens gelaagd beeld van de metropool versmelten. In een scenografie van bamboe steigers zijn gegoten bronzen beelden, kartonnen meubilair, harmonicaboeken, posters, tapijten en tekeningen samengebracht. Ook waren er werken te bewonderen van de klassieke meesters Sarbari Roy Choudhury, Ganesh Haloi, Somnath Hore en historische stukken van de vergeten mode vormgever Riten Mozumdar. Geen van de Indiase kunstenaars was eerder te zien geweest in Nederland.
De samenstelling van de tentoonstelling was in handen van de curatoren Praneet Soi en Manuel Klappe.
Nilanjan Bhattacharya (Kolkata, India, 1968) is een onafhankelijke Indiase filmmaker, kunstenaar en schrijver. Hij produceerde en regis-seerde een aantal bekroonde films en diverse mediakunstwerken. Bhattacharya heeft grote belangstelling voor biodiversiteit, voedselcultuur en inheemse kennissystemen in India en produceerde veel films en kunstwerken met deze thema’s. De filmmaker ontving twee keer de President’s Award of India voor zijn documentaires Under This Sun (2005), en Johar: Welcome To Our World (2010). Andere films zijn onder meer: Bengalis in the World of Fish (2001) en Rain in the Mirror (2012).
Tim Breukers (Breda, Nederland, 1985) studeerde aan de Rijksakademie in Amsterdam. Hij deed residency programma’s bij het Europees Keramisch Werkcentrum (EKWC), CARF, Hotel Maria Kapel, MMCA Seoul en Bus Projects Melbourne. Hij participeerde in groepstentoonstellingen in Museum de Pont in Tilburg, W139, NEST en de Sculpture Biënnale Changwon in Korea. Zijn werk bevindt zich in de collecties van het Ministerie van Buitenlandse Zaken, het Centraal Museum Utrecht en het Design Museum ’s-Hertogenbosch.
Saumik Chakraborty (Kolkata, India, 1975) is een interdisciplinair kunstenaar uit Kolkata. Hij werkte als artistiek directeur en scenograaf in meer dan 150 theaterproducties en creëerde een groot aantal veelgeprezen ontwerpen voor grote theaterproducties in Kolkata. Met zijn ontwerpen uit hij zich tegen de machtselite en vóór onderdrukte minderheden, die voortdurend worden gedwongen te verhuizen en nauwelijks op bestaansniveau kunnen functioneren. Zijn eerste solotentoonstelling was Of Lower Heavens, Vaporous Scars in A.M. Art Multi-disciplines, Kolkata, 2018. Groepstentoonstellingen waar hij aan deelnam zijn onder meer Dark Side of the Moon in Gallery1000A, New Delhi, 2022; Strides at Stake in A.M. Art Multi-disciplines, Kolkata, 2020; en Human Ecology and Art in Chattagram, Bangladesh, 2017. Daarnaast werkte Chakraborty mee en was hij deelnemer aan de tentoonstelling moder kono desh nai, moder kono disha nai bij Forum Schlossplatz, Aarau in Zwitserland, 2014. Hij nam ook deel aan locatie specifieke projecten zoals Exploring the Making of Myths in Sunderban, West-Bengalen, 2012.
Arunima Choudhury (India, 1950) studeerde beeldende kunst bij Bikash Bhattacharjee aan het Indian College of Arts, Kolkata, waar ze verschillende media beoefende die binnen de academische syllabus tot -Westerse technieken worden gerekend. Later was ze mede-oprichter van haar eigen kunstopleiding Bihan. Die groeide uit tot een bruisend platform voor leren en experimenteren op diverse gebieden van creatieve expressie. Choudhury stelde haar werken tentoon in de Hert Gallery in de Volksrepubliek China, 2004 en in de solo-expositie Khela bij de Seagull Foundation of the Arts in Kolkata en Londen, 2007 en 2008. Haar meest recente expositie was Dark Edge of Green bij Emami Art, Kolkata, 2022.
Gautam Choudhury (Kolkata, India, 1951) behaalde in 1974 zijn diploma beeldende kunsten van Indian Art College in Kolkata, India. Hij exposeerde in de Birla Academy in Kolkata en Delhi (1990), de Jehangir Art Gallery in Mumbai (1996 en 1998), de HART Gallery in Beijing, China (2004), en de Gallery Charubasona in Kolkata (2020). Hij ontving de Shilpi Samman oeuvreprijs van de overheid van West-Bengalen in India. Sinds 1975 geeft hij kunstonderwijs aan Patha Bhavan, Kolkata. Ook is hij een van de oprichters van het Bihan Center for Visual and Performing Arts in Naihati, India.
Sarbari Roy Choudhury (Ulpur, Oost-Bengalen, India, 1933 – Kolkata, India, 2012) volgde het Government College of Art and Craft, Kolkata, de University of Baroda en de Accade-mia de Belle Arti di Firenze, waar hij in contact kwam met Alberto Giacometti en Henry Moore. Hij combineerde invloeden van Ramkinkar Baij en Prodosh das gupta met die van hun tegenhangers uit de Westerse moderne kunst. Zijn werk bestaat vooral uit gegoten bronzen sculpturen. In zijn werk, dat uiterst abstract en sterk geïnspireerd is door Hindoestaanse klassieke muziek, krijgt de menselijke vorm vaak een droomachtige kwaliteit. Sommigen omschrijven dit als geobjectiveerde gevoeligheid.
Bonno van Doorn (Amsterdam, Nederland, 1977) studeerde aan de Gerrit Rietveld Academie (2004–2008). Zijn werk was op een reeks locaties te zien, onder meer TOURIST CAVE, C&H galerie in Amsterdam (2018); Dancing Bear, Greylight Projects in Brussel (2014); Supermarket Art Fair in Stockholm (2014); Obviously, 1646 in Den Haag (2013); The Painted Bird, Marres in Maastricht (2017), Bright, Cultuurcentrum Mechelen (2017) en Hungry Eyes, Orbital Residency (2018). Van Doorn doceert aan de Hogeschool voor de Kunsten in Utrecht en de Gerrit Rietveld Academie in Amsterdam. Hij is medeoprichter van ART BAR KIPPY.
Sanchayan Ghosh (Kolkata, India, 1970) behaalde in 1997 zijn mastergraad in beeldende kunsten aan de kunstacademie Kala Bhavan. Ghosh werkte in zelfgeorganiseerde initiatieven in diverse delen van de wereld en onderzocht daar verschuivende relaties tussen arbeid, werkwijze, arbeid en land. Hij nam deel aan de Kochi-Muziris Biennale 2012, de Dacca Biennale in 2016 en Documenta14 in 2017. Geselecteerde solotentoonstellingen zijn onder andere Reversed Perspective: 3 Conjunctures in 2014 en Sisyphus Effect, samen met Experimenter, in Kolkata in 2010. Op dit moment werkt hij als hoofddocent aan de afdeling schilderen van Kala Bhavan.
Nobina Gupta (Jabalpur, India, 1972) behaalde een master- en bachelorgraad in de beeldende kunsten aan de Kala Bhavan, Visva Bharati University in Santiniketan (West-Bengalen), India. Ze nam deel aan diverse nationale en internatio-nale forums: de India Art Fair en de Art Fair Cologne in Duitsland; Art Stages in Singapore; Art Asia Miami, en Art Dubai. Haar werk was verder te zien in de Gallery Sanskriti in Kolkata, Jan Kossen Contemporary Gallery in Basel en Galerie Kashya Hildebrand in Zürich. Daarnaast heeft Gupta bijgedragen aan groeps-tentoonstellingen in het VK, Zweden, Indonesië en India.
Ganesh Haloi (Jamalpur, Oost-Bengalen, India, 1936) bezocht eerst het Government College of Art and Craft in Kolkata, om daarna mee te werken aan het Archaeological Survey of India. Daar kreeg hij de opdracht de wereldberoemde grotschilderingen van Ajanta te documenteren. In 1964 keerde hij terug naar Kolkata om te doceren aan het Art College in Kolkata. Net als Somnath Hore en Roy Choudhury vluchtte ook Haloi van Oost-Bengalen naar Kolkata, toen door de splitsing van Bengalen Oost-Pakistan ontstond, het latere Bangladesh. In zijn werk was er vaak een belangrijke rol voor zijn geboorteplaats, die uitgroeide tot mythische proporties, mogelijk omdat hij er niet naar kon terugkeren.
Somnath Hore (Chittagong, Oost-Bengalen, India, 1921 – Santiniketan, India, 2006) studeerde aan het Government Art College in Kolkata, waar hij later hoofd werd van de afdeling Grafiek en Prentkunst. Als prentkunstenaar in hart en nieren verwierf Hore bekendheid met zijn afbeeldingen van belangrijke historische gebeurtenissen in het Bengalen van de twintigste eeuw. Hij documenteerde als eerste de Bengaalse Hongersnood in 1943, die twee tot vier miljoen mensen het leven kostte. Vanaf de jaren zeventig paste Hore ook sculpturen toe in zijn werk. Met gebruik van diverse artistieke media richtte hij zich gedurende zijn hele carrière op de omvang en diepgang van menselijk lijden en de viering van het leven.
Henri Jacobs (Zandoerle, Nederland, 1957) studeerde aan de AKV|St. Joost Breda, de Academie voor Beeldende Kunsten in Rotterdam en de Rijksakademie voor Beeldende Kunsten in Amsterdam. In 1990–1991 bracht hij een jaar door als artist in residence in het Van Doesburghuis in Meudon, Parijs (Frankrijk). In september 2013 werd het boek Henri Jacobs — Journal Drawings gepubliceerd door Roma Publications, Amsterdam. Het boek vormt een archief van negen jaar tekenen en het verzamelen van afbeeldingen.
Manuel Klappe (1982, Amsterdam, Nederland) studeerde kunstgeschiedenis, filosofie en economie aan de Universiteit van Amsterdam. In 2011 behaalde hij daar de titel Master of Arts. Nadat hij de tentoonstellingen Beeld Hal Werk (2010) en Present Forever (2012) had georganiseerd in de Kromhouthal en een verlaten parkeergarage in Amsterdam, werd hij mede-oprichter van het kunstcollectief KAFANA. In 2013 was hij de eerste deelnemer aan het CARF residency-programma, dat twee van zijn vroegere interesses nieuw leven inblies; de geschiedenis en werking van historische ontmoetingen tussen oost en west, met de nadruk op hun regionale artistieke uitdrukkingswijzen — en het verzamelen hiervan.
Maartje Korstanje (Goes, Nederland, 1982) studeerde aan de AKV|St. Joost in Breda en aan het Sandberg Instituut in Amsterdam (MFA). In 2007 won ze de Prix de Rome, en ze nam deel aan residency-programma’s in Kunsthuis SYB, IBB Curaçao, Europees Keramiek Werkcentrum (EKWC), CARF en ISCP New York. In 2014 werd ze genomineerd voor de Volkskrant Beeldende Kunstprijs. Haar werk was te zien in groepstentoonstellingen in GEM in Den Haag, Museum de Pont in Tilburg, ISCP in New York en Marc Straus Gallery in New York. Solo-exposities hield ze onder meer in Upstream Gallery in Amsterdam, de Vleeshal en het Zeeuws Museum in Middelburg, mariondecannière in Antwerpen, Museum Jan Cunen in Oss en het Groninger Museum.
Sachi Miyachi (Tokyo, Japan, 1978) studeerde Kunst en Antropologie aan Wako University in Tokyo, Beeldende Kunst aan de Gerrit Rietveld Academie en aan het Sandberg Instituut in Amsterdam. Haar werk bestaat voornamelijk uit driedimensionale installaties, locatie-specifieke interventies, rituelen en performances, gepresenteerd in musea en kunstinstellingen en in openbare ruimtes. Haar solotentoonstelingen waren onder andere The Hut Next to the Guard’s House in Leiden (2021) en The Fall — Transition into the Better, Van Abbemuseum in Eindhoven (2014). Ze nam deel aan een reeks groepsexposities, waaronder de IJsselbiënnale, De Kapellebaan, DordtYart in Dordrecht en in W139 in Amsterdam. In 2014 werd ze onderscheiden met de Theodora Niemeijer Prijs. Haar publicatie Practising Structures: India werd uitgebracht in 2022.
Riten Mozumdar (Kasur, Punjab, India, 1927 – Santiniketan, West-Bengalen, India, 2006) was een van de belangrijkste kunstenaar-ontwerpers van de Indiase modernistische designrenaissance. In de decennia na India’s strijd voor onafhankelijkheid (de jaren 40 van de vorige eeuw) en in reactie op de sociaaleconomische en culturele opschudding die dit in het land veroorzaakte, benaderde Mozumdar design als een complex natievormend idioom dat gericht is op modernisering en weer tot leven wekken. In deze periode werden verkennende bruggen geslagen tussen India en de wereld op het gebied van politiek, kunst, cultuur, ontwerp, techniek en architectuur. Tussen de jaren 50 en 80 van de vorige eeuw kondigde zijn bejubelde en invloedrijke werk nieuwe esthetische normen binnen India aan. Mozumdar creëerde met verschillende materialen een veelheid aan werken. Hij werkte met metaal en namdahs (gevilte wollen tapijten), maakte houtsnijwerken, beschilderde textiel met de hand of bedrukte het met blokprint of zeefdruk (meubel-stoffen, jurken, sari’s, sjaals), en creëerde houtblokken en meubels. Daarnaast ontwierp hij damesmode die werd geëxporteerd naar diverse landen, waaronder Australië en het Midden-Oosten. In 1955–1956 werkte hij als textielontwerper voor het Finse designbedrijf Marimekko en creëerde talloze originele ontwerpen voor hun collectie.
Benode Behari Mukherjee (Behala, India, 1904–1980) studeerde bij Nandalal Bose aan Tagore‘s Kala Bhavan in Santiniketan. In 1925 werd hij benoemd tot professor aan dezelfde school, waar hij veel bekende Indiase kunstenaars onder-wees, waaronder K.G. Subramanyan, Somnath Hore, Riten Mazumdar en Satyajit Ray. In 1947, het jaar dat -India onafhankelijk werd, werkte hij aan zijn nu beroemde muurschilderingen bij Hindi Bhavan in Santiniketan, die algemeen worden beschouwd als een beginpunt van India’s modernisme na de onafhankelijkheid. Door invloeden uit het westen te combineren met die vanuit het oosten, ontwikkelde Mukherjee een individuele stijl, waarbij hij vaak werkte met zijde als drager, in navolging van het schilderen met gewassen inkt volgens de oude tradities in China en Japan. Mukherjee had al vanaf zijn geboorte problemen met zijn gezichtsvermogen en in 1957 werd hij zelfs volledig blind. Daarna legde hij zich toe op collages.
Sumantra Mukherjee (Kolkata, India, 1981) studeerde in 2005 af aan de Government College of Art and Craft in Kolkata. Zijn eerste solopresentatie was getiteld Cloud 9 in Kolkata (2009), waarna in 2015 NORMAL volgde bij AIR — Het Wilde Weten in Rotterdam en in 2018 Chiriya Chug Gayi Cake in de SoCA Kolkata. Op dit moment is Mukherjee betrokken bij een project over posters in de openbare ruimte, getiteld Mass Q Line, met steun van het Goethe-institute, Kolkata.
Ruchama Noorda (Leiden, Nederland, 1979) studeerde af aan de Koninklijke Academie van Beeldende Kunsten in Den Haag en voltooide in 2004 haar master aan het -Sandberg Instituut in Amsterdam. Noorda -promoveerde aan de Universiteit Leiden, waar zij onderzoek deed naar de vroeg twintigste-eeuwse Lebensreform-beweging, een maat-schappelijke beweging die de moderne industrialisatie bekritiseerde en de terug-keer naar de natuur bepleitte. Haar solotentoonstellingen en performances waren onder meer te zien in Galeria Municipal do Porto (2019) in Porto, Mediamatic (2019), Paradiso (2018), De Appel (2016), De Oude Kerk, alle in Amsterdam (2015), Marres in Maastricht (2013), de Stadthausgalerie/Kunsthalle in Münster (2013), Kunstvereniging Diepenheim (2012), Museum de Laken-hal in Leiden (2007) en Museum De Domijnen in Sittard (2003).
Srikanta Paul (West-Bengalen, India, 1971) voltooide in 1998 zijn bacheloropleiding schilderkunst aan de Rabindra Bharati University in Kolkata en zijn master in Prentkunst aan de M.S. University of Baroda in 2001. Hij is gastdocent aan de Rabindra Bharati University, afdeling Grafiek — Prentkunst. Hij nam deel aan veel internationale initiatieven, waaronder TRANSFORM Trondheim International Festival in Noorwegen, Fraternity & Aesthetics in World Art in Istanboel, Turkije, SIPMA (International printmakers & artists) in NYC, en Art at Wharepuke in Nieuw-Zeeland.
Ganesh Pyne (Kolkata, India, 1937–2013) begon zijn artistieke carrière als boekillustrator en cartoontekenaar bij de Madar Mullick filmstudio, waarna hij ging studeren aan het Government College of Art & Craft in Kolkata. Hij groeide op in het oude en dichtbevolkte noordelijk deel van Kolkata. Daardoor kende hij alle straten en steegjes, die soms zo smal waren dat zonlicht er niet in kon doordringen. Omdat hij zich geen kleuren kon veroorloven, bestaat zijn vroege werk voornamelijk uit pentekeningen in zwart en wit. Dit sobere palet, dat hij later uitbreidde met tinten bruin, rood en blauw in tempera, zou hem zijn hele carrière vergezellen. Met zijn poëtische surrealisme van afbrokkelende gevels en oude volksvertellingen creëerde Pyne een unieke stijl waar tegenwoordig veel vraag naar is. De titel van de expositie is afgeleid van het werk dat hier wordt getoond.
Piyali Sadhukhan (Kolkata, India, 1979) studeerde beeldende kunst aan de Rabindra Bharati University en Kala Bhavana, Visva Bharati University. Sadhukhans belangstelling voor lagen van het geheugen, kennis en betekenis toont zich in haar gebruik van alledaagse gevonden voorwerpen en grondstoffen. Haar nieuwe werk richt zich op het individu, waarbij ze verschuift richting de ontastbare, verweerde voorstellingen van vorm. Haar belangrijkste tentoonstellingen zijn Moder Kono Desh Nai, Moder Kono Disha Nai bij het Forum Schlossplatz in Zwitserland (2015), A Room of Her Own bij de Gandhara Art Gallery in Kolkata (2015) en -Urban Narratives in Espace Louis Vuitton in Tokyo (2012). Ze maakte furore met haar enorme Kaliya-installatie voor het Indian museum in Kolkata (2014). In 2021 nam ze deel aan The Artissima Art Fair en in Classical Radical, een tentoonstelling die werd georganiseerd in het Fondazione Torino Musei, in Turijn, Italië. Ook kreeg ze solotentoonstel-lingen in de galerie van Akar Prakar. Sadhukhan werkt ook als artistiek regisseur en scenograaf. Samen met Saumik Chakraborty is zij een veelgevraagde bouwer van tijdelijke paviljoens voor het jaarlijkse Hindoe festival Durga Puja. De pandals worden gebouwd van bamboe steigers als huis voor de godin Durga.
Ushmita Sahu (Kolkata, West Bengal, India, 1973) is directeur en hoofdcurator van Emami Art in Kolkata. Met een graad in de beeldende kunst van Kala Bhavana, Visva Bharati University in Santiniketan, werkte Sahu jaren als kunstenaar, curator, kunstschrijver en onder-zoeker. Ze heeft talloze nationale en internationale projecten op haar naam staan. Ze is een toonaangevend expert met betrekking tot het werk van de modernistische kunstenaar-ontwerper Riten Mozumdar. In 2022 cureerde ze IMPRINT: Riten Mozumdar, een compact retrospectief van het werk van de designer voor Emami Art in Kolkata en Chatterjee and Lal in Mumbai in 2020. Ze ontving een onderzoeksbeurs van de India Foundation for the Arts (IFA) voor haar onderzoek naar Mozumdar en schreef een reeks stukken over hem, waaronder een monografie in het Bengaals. Op dit moment werkt Sahu aan een publicatie over Mozumdar en de geschiedenis van vroeg modernistisch Indiaas design.
Amritah Sen (Kolkata, India, 1973) specialiseerde zich in de schilderkunst aan Kala Bhavana, de faculteit Beeldende Kunsten van Visva–Bharati University in Santiniketan, India. Haar werken waren te zien in groepstentoonstellingen op diverse locaties in India, Zuidoost-Azië, Europa en de VS. Tot nu toe heeft ze tien solotentoonstellingen gehouden in Kolkata, New Delhi en Mumbai, en deelgenomen aan diverse kunst-beurzen, waaronder de Dhaka Art Summit en India Art Fair. Ze werkte mee aan onderzoeksprojecten die werden georganiseerd door Khoj Kolkata, Art Ichol in Maihar, Hamdasti in Kolkata, Shop-art Art-shop in Himachal Pradesh, en NexUs in -Kathmandu. Ze was finalist in de Sovereign Asian Art Award, Hong Kong (2018 en 2020). Momenteel specialiseert ze zich in het maken van kunstenaarsboeken.
Sarbajit Sen (Chinsurah, India, 1958) beschrijft zichzelf als een maatschappelijk wetenschapper “wiens vergrootglas grafisch is ingesteld.” Hij studeerde Engelse Literatuur aan Kolkata University en heeft twee passies: beeldromans en film. Jarenlang tekende hij politieke cartoons en stripverhalen voor Engelse dagbladen in de stad. Zijn eerste stripboek werd geëxposeerd bij BD in Zwitserland. Carbon Katha, een beeldroman over klimaatbeleid, werd uitgebracht in 2010. Zijn werk was te zien op MANGASIA, Wonder-lands of Asian Comics (BARBICAN, Londen). Zijn eerste solotentoonstelling van art cartoons — getiteld Heritage Calcutta — werd tentoongesteld in Kolkata en aan de Kala Bhavan, Santiniketan. Sen is een van de redacteuren van LONGFORM, een bloemlezing van beeldverhalen.
Paula Sengupta (Londen, Verenigd Koninkrijk, 1967) studeerde af in de schilderkunst aan het College of Art in New Delhi, en vervolgde haar studies met een master en doctoraal in Prentkunst aan Kala Bhavana in Santiniketan Opgeleid als prentkunstenaar, omvat haar werk broadsheets, kunstenaarsboeken, objecten, installaties, animaties en community-art projecten. Sengupta is auteur van The Printed Picture: Four Centuries of Indian Printmaking uitgegeven door DAG in New Delhi, en van Foreign & Indigenous Influences in Indian Printmaking, uitgegeven door LAP Lambert Academic Publishing in het Duitse Saarbrücken. Ze heeft ook bijgedragen aan talloze publicaties en heeft als curator een reeks grote projecten op haar naam staan. Momenteel is zij professor op de afdeling Grafiek — Prentkunst van Rabindra Bharati University, Kolkata.
Praneet Soi (Kolkata, India, 1971) verhuisde in 2002 naar Nederland om te gaan studeren aan de Rijksakademie van Beeldende Kunsten in Amsterdam. Sindsdien volgt zijn praktijk een pendelbeweging die voortkomt uit zijn heen en weer reizen tussen Amsterdam en Kolkata. In zijn multidisciplinaire werk onderzoekt hij sociale en economische patronen uit zijn directe omgeving. Recente tentoonstellingen zijn onder meer de Berlin Biennale 2022, Positions 6: Bodywork in het van Abbe Museum, Eindhoven, 2020–21, Anamorphosis: Notes from Palestine, Winter in the Kashmir Valley at Mosaic Rooms in Londen, 2019 en Third factory; From Kashmir to Lisbon via Caldas in het Gulbenkian Museum, 2018. In 2011 was Soi een van de vier kunstenaars die India vertegenwoordigde op de Biënnale van Venetië.
Arthur Stokvis (Groningen, Nederland, 1981) studeerde aan de Academie Minerva in Groningen en aan de Koninklijke Academie voor Schone Kunsten van Gent, België. Zijn werk bestaat uit schilderijen en muurschilderingen. In 2022 was hij mentor van pas afgestudeerde kunstenaars in het kader van het Apprentice/Master-project van Kunstpodium T. In 2022 werd zijn werk getoond in Nieuw Dakota, Galerie Fleur & Wouter, Amsterdam en in Willem Twee, Den Bosch. Hij is mede-initiatiefnemer van de expositieruimte Art Bar Kippy in Amsterdam.
Koen Taselaar (Rotterdam, Nederland, 1986) studeerde af aan de Willem de Kooning Academie in Rotterdam. Zijn werk is opgenomen in diverse collecties, zoals Museum Voorlinden, het TextielMuseum, en het Staatsmuseum De Hermitage in St. Petersburg. Onlangs hield hij een solo-expositie in Museum Boijmans Van Beuningen in Rotterdam. In 2020 werd hij genomineerd voor de NN Art Award. Na jarenlang vele technieken te hebben verkend en deel te nemen aan een reeks residencies, gebruikt Taselaar nu zijn brede waaier aan vaardigheden om zijn blikveld verder te verbreden.
Hierover vindt je een reeks interviews met de curatoren en kunstenaars van de tentoonstelling Kolkata: Run in the Alley. Deze interviews werden afgenomen door Lipika Bansal, die met de kunstenaars sprak over hun artistieke visie, hun artistieke proces en hun ervaring en verhalen over het werken in interdisciplinaire teams tijdens de CARF residentie in Kolkata.
Lipika Bansal is oprichter van Textiel Factorij. Ze is artistiek onderzoeker en sociaal ontwerper. Met haar werk onderzoekt ze kunst- en ambachtsculturen van India en Nederland, het erfgoed, de oorsprong en de lokale betekenis ervan. Lipika’s praktijk is gebaseerd op theorie, orale tradities en veldwerk. Ze gebruikt co-creatie en artistieke onderzoeksmethoden, zoals (digitale) storytelling – en schrijven met een focus op design voor empowerment en verandering. Lipika’s werk is interdisciplinair van aard: er zijn deskundigen uit alle disciplines bij betrokken, variërend van kunstenaars, ontwerpers, ambachtslieden, makers, starters, amateurs, biologen en wetenschappers. Hun expertise vertegenwoordigt een manier van kijken naar de wereld die het werk verrijkt, gebaseerd op lokale kennis, lokale materialen en wederkerigheid.
Voor persverzoeken, beeldmateriaal en interviewaanvragen voor deelnemende curatoren en kunstenaars kun je contact opnemen met Julie Cordewener: julie.cordewener@marres.org.
Kolkata: Run in the Alley wordt mede mogelijk gemaakt door Mondriaan Fonds.
De tentoonstelling Táctica Sintáctica is gecureerd door Mariano Mayer, in samenwerking met kunstenaar Diego Bianchi, wiens werk tevens getoond wordt in de tentoonstelling. Táctica Sintáctica gaat tegen de regels van het museum in om het lichaam de ruimte te geven. De kunstwerken staan verspreid over de ruimtes, sommige gedeeltelijk verborgen, andere kunnen alleen worden bekeken wanneer je bereid bent te hurken, te klimmen of te knielen.
Diego Bianchi grijpt elke gelegenheid aan om de bezoekers wakker te schudden, te verrassen en aan te raken. Voor deze tentoonstelling transformeert hij samen met dichter en curator Mariano Mayer een selectie kunstwerken uit de Museo CA2M Collection en de ARCO Foundation Collection (Spanje). De selectie bevat werken van David Hockney, Julia Spínola, Dan Flavin, Dora García, Jimmie Durham, Günther Förg, Zoe Leonard, Bruce Talamon, Joachim Koester en vele anderen. Gecombineerd met het werk van Bianchi past het geheel in een nieuwe strategie (táctica) van het loslaten (sintáctica). Door de werken in de collectie in een nieuw kader te zetten ontregelen ze ook de identiteit en sensualiteit van de lichamen eromheen. Táctica Sintáctica zet op deze manier aan tot beweging en spel en genereert oneindig veel nieuwe perspectieven. De radicale vraag is: Wat voor beweging en identiteiten liggen verborgen en worden weerspiegeld in kunsttentoonstellingen? En wat wil het lichaam zelf?
Diego Bianchi en Mariano Mayer:
‘Het begon allemaal als een spel. We wilden een compleet landschap van werken in een museum opbouwen. Een landschap bestaande uit heterodoxe elementen, hoog op elkaar gestapeld, die dienen als kritiek op de klinische en neutrale manier waarop kunstwerken worden tentoongesteld. We wilden de tijd nemen om ons voor te stellen dat werken weer dingen van de wereld waren. Daarbij begonnen we ze te zien als circulerende deeltjes, blootgesteld aan licht of gevaar. Door de gevoelige band die we met objecten herstellen, kunnen we onze tastbaarheid en herinnering herontdekken. Om te voorkomen dat onze tactiele emoties een waas worden die de werken overspoelen, moesten we materialen gebruiken die onafgewerkt, zacht, warm, koud, hard, ruw waren. De materialen strelen, masseren, verlengen; andere vormen vinden in de herhaling, in het aanraken en voelen, in de gebaren. Sculpturale objecten belichamen een moment in de tijd; ze leren ons denken met onze handen. Met onze ogen ontdekken we de afstand die bestaat tussen ons lichaam en wat we willen aanraken. Ze hebben niets te maken met ons visuele genot; ze meten alleen hoe ver of dichtbij datgene is wat we willen aanraken.’
Táctica Sintáctica is de tweede in een reeks re-makes die Marres in 2020 begon met de tentoonstelling Codex Subpartum. Táctica Sintáctica begon in 2022 als onderdeel van de serie Dubbing the Voice van het Museo Centro de Arte Dos de Mayo in Madrid. In de serie worden kunstenaars uitgenodigd om een nieuw perspectief op de collectie te geven. Hierdoor worden de collecties als het ware opengemaakt worden voor een nieuw discours. Het opnieuw invullen en inrichten van deze tentoonstelling in Marres markeerde de tweede fase van dit discours. Hier bood de ingreep immers geen perspectief op een verankerde verzameling, maar toonde het een groepstentoonstelling die los van institutionele banden functioneerde.
Diego Bianchi (Buenos Aires Argentinië, 1969) studeerde grafisch ontwerp aan de Universiteit van Buenos Aires en werkt sinds 2003 als beeldend kunstenaar en docent. Tot zijn meest opmerkelijke tentoonstellingen behoren INFLATION, Liverpool Biënnale (2021); Sauvetage Sauvage en Softrealism, Galerie Jocelyn Wolff (Parijs, 2020 & 2019); Museo Abandonado: Barrio Kronfus, Bienal Sur 2019 (Argentinië); The Enchanting Now, Museo de Arte Moderno de Buenos Aires (2017); WasteAfterWaste, Perez Art Museum (Miami, 2015); Suspensión de la incredulidad, Museo de Arte Latinoamericano de Buenos Aires (2015); Under de Si, in samenwerking met Luis Garay (Matadero, Madrid, 2018, Wienner Festwochen, Oostenrijk en Bienal de Performance, Buenos Aires, 2015); El trabajo en Exhibición, Galerie Jocelyn Wolff (Parijs, 2015); Into the wild meaning, Visual Arts Center (Austin, 2013). Zijn werk is ook te zien geweest op de 13e Istanbul Biënnale van Istanbul (2013); 11e Biënnale van Lyon (2011) en de 10e Biënnale van Havana (2009). Sinds 2009 geeft hij les in het Artists Program aan de Universidad Torcuato Di Tella en workshops en symposia bij andere instellingen. Hij publiceerde ook boeken, waaronder Enlarge. Diego Bianchi Works 2003-2010 (KBB, 2011); RUB. Perspectivas sobre la obra de Diego Bianchi, onder redactie van Inés Katzenstein (Motto, 2018); Diego Bianchi, El presente está encantador(Museo de Arte Moderno de Buenos Aires, 2019) en Táctica sintáctica (Museo CA2M, 2022). Hij nam deel aan The Programme of Visual arts Rojas-UBA-Kuitca 2003-2005 (Buenos Aires) en The Skowhegan School of Painting and Sculpture (Maine, 2006).
Mariano Mayer (Buenos Aires, Argentinië, 1971) is dichter en onafhankelijk curator en woont sinds 2002 in Madrid. Zijn meest recente curatorprojecten omvatten Un lento venir viniendo, Cap I . Colección Oxenford (MAC Niterói, Brazilië, 2022); Amplitud de contexto with Manuela Moscoso (ARCOmadrid 2023/2022); Tiempo produce pintura – pintura produce tiempo. Álex Marco (Espai d’Art Contemporani, Riba-Roja, 2022); Azucena Vieites. Playing Across Papers (Sala Alcalá 31, Madrid, 2020); En el ejercicio de las cosas, met Sonia Becce (Plataforma Argentina ARCOmadrid 2017); La música es mi casa: Gastón Pérsico (MALBA, Buenos Aires, 2017); Isla de Ediciones (arteBA, Buenos Aires, 2017/2016) and Plano, peso, punto y medida (Universidad Torcuato Di Tella, Buenos Aires, 2011). Publicaties omvatten Fluxus Escrito (Caja Negra, Buenos Aires, 2019); Justus (Diputación de León and Instituto Leonés de Cultura, 2009); Fanta (Corregidor, Buenos Aires, 2002). In 2016 was hij Curating Professor van het kunstenaarsprogramma Universidad Torcuato Di Tella, Buenos Aires.
Voor persverzoeken, beeldmateriaal en interviewaanvragen kun je contact opnemen met Julie Cordewener: julie.cordewener@marres.org.
De wereld werd letterlijk op zijn kop gezet, door middel van papieren planten en bomen die ondersteboven door alle ruimtes van Marres groeiden. De twee verdiepingen van het huis werden ingezet om het dubbelleven dat planten leiden (boven- en onderaards) te tonen. Op een verbeeldingsrijke manier werd ervaarbaar gemaakt dat planten minstens even actieve en bepalende aardbewoners zijn als mensen.
Ook was de (pseudo)wetenschappelijke documentaire The Plantiarchy te zien, waarin de geschiedenis, het heden en de toekomst van een fictieve, invasieve plantensoort werd onthuld.
De tentoonstelling werd ontwikkeld door het nieuw opgerichte kunstenaarscollectief Sunflower Soup, dat zich keert tegen de gedachte dat mensen als onafhankelijk functionerende wezens de natuur overheersen. Het collectief verbindt activisme met lichtvoetigheid door met fantasierijke omkeringen te werken. Wat zou er gebeuren als planten de baas zouden zijn? Hoe zou de wereld er dan uitzien? Welke nieuwe vormen van samenwerking en bewustzijn zouden er optreden?
Plantiarchy combineerde utopisch activisme met een sprookjesachtige werkelijkheid. Een tentoonstelling die op een heel concrete en tastbare, speelse manier communiceerde: je betreedde een wereld waar je omringd werd door planten die de dienst uitmaakten en de ruimte bepaalden.
Plantiarchy is het eerste project van het kunstenaarscollectief Sunflower Soup dat werd opgericht in 2021. Het collectief is ontstaan vanuit een gedeelde activistische belangstelling en de behoefte om te onderzoeken wat de kunstpraktijk kan betekenen buiten de kaders van het individu.
Geïnspireerd door de natuur beschouwt het collectief Sunflower Soup zichzelf als een biotoop, waarin gedragingen, ideeën en gevoelens zo met elkaar verweven zijn dat ze nauwelijks te onderscheiden zijn. Sunflower Soup bestaat in de kern uit vijf leden, maar de tentoonstelling is tot stand gekomen door de samenwerking van een breed scala aan mensen: leerlingen, ouderen, klimaatactivisten, natuurexperts, mensen die in armoede leven, vrijwilligers, hobbyisten en vluchtelingen. Ruim 1.000 mensen werkten mee aan deze nieuw geschapen werkelijkheid. Samen nodigen ze ons uit om de plantenwereld in een ander licht te zien. Tegelijkertijd vormen ze een protest tegen de individualistische manier waarop de kunstwereld functioneert. In Plantiarchy is iedereen een maker en niemand de baas.
Vanwege het succes van de pulpworkshops was het mogelijk mee te werken aan Plantiarchy bij een bezoek aan de tentoonstelling. In een speciaal ingerichte atelierkamer kon iedereen met papierpulp een eigen blad, bloem of tak maken.
Je kon ook een groep inschrijven voor een workshop waarin planten van papierpulp werden gemaakt. Deze workshops, bedoeld voor allerlei groepen en alle leeftijden, werden gegeven bij Marres, maar ook in het buurthuis, de volkstuin of op school. Met een expert vanuit Marres werden planten rondom de locatie bekeken en wordt er uitgelegd hoe ze samenwerken, met elkaar, met andere wezens en met hun omgeving. Daarna werden bladeren en planten vormgegeven met papierpulp. Tijdens dat proces werden er vragen gesteld over het plantenleven, de natuur en het klimaat om de gedachte achter Plantiarchy verder vorm te geven.
In de aanloop van een nieuwe tentoonstelling bij Marres, Huis voor Hedendaagse Cultuur in Maastricht, interviewt directeur Valentijn Byvanck de deelnemende kunstenaars, performers en curatoren.
Hij gaat met de leden van Sunflower Soup in gesprek over onderwerpen zoals de totstandkoming van Plantiarchy en Sunflower Soup, samenwerken binnen een collectief, (klimaat)activisme en de plantenwereld.
Nederlands gesproken.
De tentoonstelling Plantiarchy kwam tot stand door de samenwerking van een breed scala aan mensen: leerlingen, ouderen, klimaatactivisten, natuurexperts, mensen die in armoede leven, vrijwilligers, hobbyisten en vluchtelingen. Ruim 1.000 mensen werkten mee aan deze nieuw geschapen werkelijkheid, waaronder leerlingen van basisschool Montessori en woonzorgcentrum De Beyart in Maastricht. Ook werden leerlingen van basisschool Bernard Lievegoed en zorgcentrum Sevagram in Maastricht aan elkaar gekoppeld. Niet alleen waren hun gepulpte creaties te zien in de tentoonstelling, ook hun verhalen waren te horen in de atelierkamer.
De Onzichtbare Collectie richt zich op verhalen van mensen over hun favoriete kunstwerk. Het is een online kunstcollectie die je niet kan zien, maar wel kunt horen. Marres oogst verhalen waarin mensen van alle leeftijden en achtergronden hun kunstervaring delen.
Marres organiseerde een Plantiarchy ophaaldag op zondag 3 september 2023. Bij de finissage, kon je als maker of geïnteresseerde een plant, bloem of tak komen ophalen.
🌱 Plantiarchy finissage
Zondag 3 september
Makers: 15-16u
Geïnteresseerden: 16-17u
Voor persverzoeken, beeldmateriaal en interviewaanvragen kun je contact opnemen met Julie Cordewener: julie.cordewener@marres.org.
Plantiarchy wordt mede mogelijk gemaakt door het Prins Bernard Cultuurfonds, Iona Stichting en Stichting Stokroos.
Marres volgt hierbij de traditie van de jaarlijkse Summer Exhibition van de Royal Academy in Londen. De eerste editie, die in 2020 plaatsvond, was met ruim 250 kunstwerken van meer dan 150 kunstenaars een groot succes.
Marres nodigde iedereen in Limburg en omgeving uit deel te nemen aan de Limburg Biënnale. Via een open call, die plaatsvond van 2 tot en met 18 maart, kon iedereen maximaal drie werken indienen. Een jury van 12 professionele kunstenaars beoordeelden de inzendingen en selecteerden de deelnemers. Vervolgens richtten ze met hun selectie een kamer in Marres in en toonden daarbij ook eigen werk.
De jury en curatoren voor de Limburg Biënnale #2 zijn: Kymani Ceder, Paul Drissen, Afra Eisma, Gijs Frieling, Norbert Grunschel, Susanne Khalil Yusef, Femmy Otten, Derk Thijs, Roy Villevoye & Fransje Killaars, Niña Weijers, Mickey Yang.
Johann Arens, Atelier Les Deux Garçons, Gegee Ayurzana, Marijke Bänziger, Felix Baumsteiger, Michael van den Besselaar, Maud van den Beuken, Nadie Borggreve, Dagmar Bosma, Milena Anna Bouma, Anne-Sophie Bourez, Mathieu Bruls, Greta Carlevaro, Senna Castro, Kymani Ceder, Hannelore Charlotte Celen, Johan Cloesen, Bas Coenegracht, Marie-Josée Comello, Karin Counet, Florentijn de Boer, Bob Demper, Jan Dietvorst, Adele Dipasquale, Yingda Dong, Michaela Drescher, Dina Dressen, Paul Drissen, Jeroen Duijf, Afra Eisma, Timo Ekhart, Koos van der Elsen, Frans Franciscus, Gijs Frieling, Truus Gelissen, Lena George, Jessie Georges, Norbert Grunschel, Vera Gulikers, Hilda Haafkens, Harrie Habets, Wilma Habraken, Paul Hanssen, Doris Hardeman, Nicole Hardy, Haya Yaseen, Toine Heemskerk, Josien Heesen, Trees Heil, Els Hendriks, Fransje Hendrikx, Vera Henning, Sonja Hillen, Ann van Hout, I The Observer, Tabor Idema, Lotte Jacobs, Toon Jans, Nora Jongen, Tonnie Jongen, Marlene Lydia Kapitza-Meyer, Fransje Killaars, Anastasia Kiseleva, Guna Klekers, Han de Kluijver, Luka Kluskens, Ludo de Kort, Le Cerff, Chan Le Doux, Mariet Leufkens, Thijs Linssen, Marian Litjens, Jonas Loellmann, Jeroen van Loon, Alejandra López, Ien Lucas, Maartje Maria, Linda Maissan, Steven Antonio Manes, Martens&Martens, Griet Moors, Marco Morittu, Esmeralda de Mosa, Yvonne Mostard, Martin Moulen, Susana Mulas Lastra, Christine Muris, Felix Nene, Remy Neumann, Annemarie Nibbering, Zoé Numan, Femmy Otten, Bea Otto, PHAE, Mariet Posthumus, Marjo Postma, Gerrit van Ratingen, Jürgen Reichert, René Reynders, Roos Roberts, Paul Rondags, Hannes van Roosmalen, Jamell Saman, Jan Samyn, Limmy Scheres, Alfons Schiffeleers, Ies Schute, Ika Schwander, Triana Segovia, Vera Sillen, Karin Smits, Nelly Snijders, Jiu Song, Henk Speth, Saskia Spitz, Christiane Steffens, Famke Storms, Studio Kuhlmann & Delphine Lejeune, Studio Tess, Fienke Teeken, Toon Teeken, Derk Thijs, Sabina Timmermans, Saar Trienes, Cassandra Troost, Frans Tummers, Ferren Uerlings, Kubilay Mert Ural, Marnix van Uum, Lizzie Veldkamp, Veerle Verschooren, Céline Villevoye, Roy Villevoye, Josine Vissers, Lotte Johhny Vrancken, Bas de Weerd, Niña Weijers, Trudie Westen, Ine van der Weyden, Heleen Wiemer, Vita Soul Wilmering, Indra Wouters, Suyoung Yang, Mickey Yang, Kwan Kit Ellen Yiu, Susanne Khalil Yusef.
Voor persverzoeken, beeldmateriaal en interviewaanvragen kun je contact opnemen met communicatie@marres.org.
Op vrijdag 15 december 2023 is Marres extra lang geopend. Neem je date mee, want elk 2e toegangskaartje is gratis tussen 17:00 en 21:00u!
Bezoek samen de hartverwarmende tentoonstelling Goodbye to Love en laat een foto maken onder de mistletoe.
Of het nu om internationale, queer, geheime of platonische liefde gaat: iedereen is welkom voor een warm avondje uit.
Vrijdag 15 december 2023
Open van 12:00 tot 21:00u
Je kunt bij Marres items met bijbehorend verhaal inleveren die te zien zullen zijn in het liefdesarchief Memorabilia of Broken Heart van de Koreaanse kunstenaar Hyesoo Park.
Dat album waarbij je het niet droog houdt, de tandenborstel van je ex, of een lief briefje dat je altijd hebt bewaard. Ze worden voorzien van een label, zodat je je memorabilia later ook weer terug krijgt. Jouw bijdrage wordt anoniem getoond in de tentoonstelling.
Kom langs tijdens openingstijden van Marres, Huis voor Hedendaagse Cultuur
Dinsdag t/m zondag
12:00-17:00u
Je kunt ook naar de website goodbye2love.com om jouw verhalen, herinneringen of hartenwens anoniem en digitaal te delen.
Hyesoo Park werd in 1974 geboren in Seoul, Korea, waar ze woont en werkt. Ze bevraagt universele waarden en onbewuste gedachten die invloed hebben op de samenleving en groepen die hierin functioneren. Parks werk gaat vaak over emoties en vooral over het maskeren daarvan. De tentoonstelling toont haar werk Our Joyful Young Days (2022) waarin de kunstenaar gepensioneerde fabrieksarbeiders interviewt over hun eerste liefdes. In opdracht van Marres maakte Hyesoo Park een nieuw installatiewerk Flower in Love dat bestaat uit verhalen, memorabilia en gefilmde interviews over de liefde, geoogst in de regio Limburg.
Jinju Lee werd in 1980 geboren in Busan, Korea. Ze behaalde een BA en MA in oosterse schilderkunst aan de Hongik Universiteit, waar ze momenteel professor oosterse schilderkunst is. Ze gebruikt diepgaande observaties over het leven en onze realiteit om gedetailleerde beelden te creëren van geheugenfragmenten of alledaagse voorwerpen die een symbolische betekenis hebben. Lee hanteert technieken van de oosterse schilderkunst om gedetailleerde scènes te creëren die intens vreemd aanvoelen, maar in feite gegrond zijn in de echte wereld. Ze bevatten ingekapselde herinneringen, drijvende eilanden en introverte landschappen die worden bewoond door eenzame figuren die zowel aangrijpend als verontrustend zijn.
James Webb werd in 1975 geboren in Kimberley, Zuid-Afrika. Hij woont en werkt in Stockholm, Zweden. Hij staat bekend om zijn locatiegebonden interventies en installaties. Zijn werk bestaat vaak uit geluid, gevonden voorwerpen en tekst, waarbij hij verwijst naar literatuur, film en minimalistische tradities. Door objecten, technieken en vormen buiten hun oorspronkelijke context te plaatsen en ze in verschillende omgevingen te introduceren, creëert Webb nieuwe spanningsruimtes. Deze ruimtes verbinden zijn academische achtergrond in religie, theater en reclame, en bieden poëtische onderzoeken naar de economieën van geloof en de dynamiek van communicatie in onze hedendaagse wereld.
James Webb wordt vertegenwoordigd door blank projects en Galerie Imane Farès.
Marres X Kasteel Wijlre
Als paralelle interventie is het werk ‘There’s No Place Called Home (Maastricht)’ van kunstenaar James Webb niet alleen te horen in de tuin van Marres, maar ook in die van Kasteel Wijlre. Het zachte gezang van een Peruaanse weidespreeuw is een eigenaardig geluid om buiten het westen van Zuid-Amerika tegen te komen.
In de aanloop naar een nieuwe tentoonstelling bij Marres, interviewt directeur Valentijn Byvanck deelnemende kunstenaars, performers en curatoren.
In deze aflevering zit hij aan tafel met kunstenaar James Webb, een kunstenaar die bekend staat om zijn site-specific interventies en installaties. In zijn werk maakt hij vaak gebruik van geluid, gevonden voorwerpen en tekst, waarbij hij verwijzingen oproept naar literatuur, film en minimalistische tradities. Webb transformeert objecten, technieken en vormen door ze in een nieuwe omgeving te plaatsen, waardoor unieke spanningen ontstaan. Deze spanningen voegen Webb’s diverse academische invloeden samen, waaronder religie, theater en reclame, om tot nadenken stemmende vragen over geloofssystemen en communicatie in de wereld van vandaag te verkennen.
De 19-jarige Jada Posthuma studeert aan het Vistacollege in Heerlen, en volgt de opleiding tot muzikant. Tijdens haar stage bij Marres nam zij een verhaal op dat het werk ‘Between’ van de Koreaanse kunstenaar Jinju Lee beschrijft. Dit werk was te zien in Marres tijdens ‘Goodbye to Love’ in het najaar van 2023: eententoonstelling gewijd aan de wijze waarop mensen verdwalen in onze wereld, op drift raken met hun herinneringen, zoeken naar ankers, omgaan met eenzaamheid en verlangen naar troost.
Dit fragment is opgenomen in het Engels.
De Onzichtbare Collectie richt zich op verhalen van mensen over hun favoriete kunstwerk. Het is een online kunstcollectie die je niet kan zien, maar wel kunt horen. Marres oogst verhalen waarin mensen van alle leeftijden en achtergronden hun kunstervaring delen.
Voor persverzoeken, beeldmateriaal en interviewaanvragen kun je contact opnemen met Julie Cordewener: julie.cordewener@marres.org.
Marres ontvangt structurele steun van het ministerie van Onderwijs, Cultuur en Wetenschap, de Provincie Limburg en de Gemeente Maastricht.
Daarnaast dankt Marres De Nederlandse Ambassade in Seoul en de Koreaanse Ambassade in Den Haag.
Wanneer het onmogelijk lijkt om een omgeving te creëren die onze basisbehoeften en sociale gemeenschappen kan voeden, zijn we geneigd het tegenovergestelde te doen: voortdurend sleutelen aan de lagen waarmee we onze identiteiten opbouwen. De soms hyperreële verwachtingen van onze samenleving kunnen ons overweldigen en elke ervaring veranderen in een geënsceneerde werkelijkheid. Ergens tussen fictie en werkelijkheid, individu en gemeenschap, publiek en privé, draaien de kunstenaars van deze tentoonstelling de rollen om en schrijven zij het script voor hun eigen narratief. Vanuit hun verschillende gezichtspunten laten zij ons zien hoe zij de wereld ervaren.
We leren vaak dat er altijd maar een juist antwoord is voor elke situatie, maar voor alles is er altijd meer dan één antwoord. Verschillende routes stellen verschillende uitkomsten van hetzelfde verhaal voor. Je wordt uitgenodigd om te dwalen, of om de volgende stap te kiezen door een van de voorgestelde verhaallijnen te volgen. Ontdek een nieuwe generatie kunstenaars door je eigen pad te kiezen om je in dit uitgezette veld in Marres te navigeren.
Het geselecteerde team bestaat dit jaar uit drie curatoren, werkzaam in Brussel: Déborah Claire, Erell Hemmer en Zeynep Kubat. Claire en Hemmer, oprichters van Dis Mon Nom, zijn beiden fotograaf en curator. Daarnaast is Hemmer ook grafisch ontwerper. Dis Mon Nom is een nomadisch curatorial platform, residentieplek en publiek forum voor weinig gehoorde stemmen in fotografie, activisme en kunst. Zij worden in hun rol als curatoren van Currents #10 bijgestaan door Zeynep Kubat. Zij is kunsthistorica, werkt als onafhankelijk curator, schrijver en redacteur voor een reeks kunsttijdschriften.
De selectie van recent afgestudeerde kunstenaars bestaat uit Anna De Sutter, Johann Husser, Haevan Lee, Michal Luft, Luna Mahoux, Camille Poitevin, Loïs Soleil, Brahim Tall, Luca Tichelman, Tara-Eva Kuijpers Wentink en Loran van de Wier.
Marres initieerde dit Euregionale talentonwikkelingsproject in 2013, dat deelnemers naast een podium ook een breder begeleidingstraject met training, netwerk en professionalisering biedt.
In 2018 sloot Z33, Huis voor Actuele Kunst, Design en Architectuur, in Hasselt (BE) zich als co-producent aan bij dit platform voor professionalisering. Jester is partner. Marres en Z33 wisselen elkaar sindsdien jaarlijks af als organiserende partij. De afgelopen jaren hebben 140 kunstenaars van twaalf academies deelgenomen en profiteerde een nog veel groter aantal jonge kunstenaars van workshops, fondsendagen en activiteiten. Ook 25 jonge curatoren gaven met het samenstellen van Currents hun carrière een stevige boost.
Voor persverzoeken, beeldmateriaal en interviewaanvragen kun je contact opnemen met Julie Cordewener: julie.cordewener@marres.org.
In een tijd waarin behandelmethoden als elektro-convulsietherapie, lobotomie en insulineshocktherapie gangbaar waren, geloofde Da Silveira dat psychiatrisch patiënten geholpen worden door hun verdriet te uiten in plaats van het te verdoven.
Haar creatieve activiteiten bleken een krachtig middel om patiënten met schizofrenie te kalmeren en gaven tegelijkertijd toegang tot hun innerlijke belevingswereld. De vele tekeningen van circulaire vormen die de patiënten maakten – van complexe tot harmonieuze structuren – intrigeerden Da Silveira. Ze stuurde er een aantal op naar de beroemde psychiater Carl Gustav Jung. Hij zag in deze mandala’s een bevestiging van zijn theorie van de universele symbolentaal. Ook kunstcritici waren onder de indruk van hun kwaliteit. Door de jaren heen groeide de zeldzame verzameling uit tot een collectie met ca. 400.000 werken die wordt gerekend tot beschermd Braziliaans erfgoed.
De tentoonstelling Images from the Unconscious toont een selectie kunstwerken uit deze bijzondere collectie. Van Adelina Gomes, Carlos Pertuis en Fernando Diniz, die elk bijna een halve eeuw met Nise da Silveira werkten, zijn onder meer neolithische sculpturen, een reeks geschilderde bloemtransformaties, met waskrijt vervaardigde zonneschilderijen en de door Jung bezongen mandalatekeningen te zien.
Luiz Carlos Mello en Luiza Mello
o.a. Adelina Gomes, Carlos Pertuis en Fernando Diniz
Voor persverzoeken, beeldmateriaal en interviewaanvragen kun je contact opnemen met Julie Cordewener: julie.cordewener@marres.org.
