Categories: Tentoonstelling

Curator: Valentijn Byvanck

Het laatste is ook een belangrijk vertrek­punt voor Katja Mater; terwijl ze de poëzie van het moment probeert te vangen, legt ze de schoonheid van basale natuurkundige wetten bloot.

What We See And What We Know is eerste overzichtstentoonstelling van beeldend kunstenaar Katja Mater. Zij zoekt uiterst zorgvuldig naar manieren om mogelijke werkelijkheden vast te leggen. Ze mengt en splitst kleuren, test de wetten van perspectief en ruimtelijkheid en legt vast hoe het ene medium in het andere overgaat. Daarbij worden telkens momenten in tijd gestapeld, samengeperst, uitgerekt of rondgedraaid. Zo speelt ze met onze verwachting dat fotografie de werkelijkheid in één ogenblik vastlegt. Maters beelden bestaan parallel aan die werkelijkheid en nodigen ons uit om de relatie tussen wat we zien en wat we weten steeds te herdefiniëren. Naast vier nieuwe werken van Katja Mater toont de tentoonstelling een brede  selectie uit haar oeuvre.

De tentoonstelling What We See And What We Know markeert het begin van het nieuwe tentoonstellingsprogramma van Marres onder Valentijn Byvanck, die in maart 2013 aantrad als directeur.

Curatoren: Chris Kabel en Valentijn Byvanck

Anderen verwaarlozen familie en vrienden. Velen gaan op zoek naar zonnige oorden, subtropische eilanden of de zonnebank. Over de oorzaak van een winterdepressie verschillen de meningen. Zeker is dat ons metabolisme een beetje verandert als het buiten koud is en de dagen korter worden. We komen in een langzamer ritme en onze zintuigen missen stimuli. Een staat die in de verte herinnert aan winterslaap. Wetenschap en industrie zien het gebrek aan zonlicht als boosdoener en zetten zwaar in op lichttherapie. Nederlandse ziekenhuizen hebben speciale ruimtes voor deze therapie. Met behulp van ingenieuze lampen en weksystemen zorgt Philips ervoor dat mensen ook thuis hun winterblues kunnen verzachten.

De nadruk op licht doet ons haast vergeten dat ook onze andere zintuigen in de winter tekortkomen. We missen de geur van bloemen en planten, het gevoel van blote voeten in het zand, het geluid van krekels in de zomer. In de Winter Anti Depression Show onderzocht Marres met een groep vormgevers en kunstenaars de mogelijkheid om de zintuigen een tijdelijke oppepper te geven. Ze creëerden een Art Resort, waarin bezoekers werden ondergedompeld in uiteenlopende zintuiglijke ervaringen.

Curator: Daan Bakker

Anders dan boeken geven ruimtelijke manuscripten hun inhoud vooral prijs door het beeld te laten spreken. Sommige zijn direct te begrijpen, andere laten zich letterlijk stap voor stap ontvouwen; de variëteit aan mogelijkheden is onuitputtelijk. De selectie Vedute die in Marres te zien was bestond uit werk van Peter Struycken, Marina Abramovic, JCJ VanderHeyden, Paul Panhuysen, 75B, Adriaan Geuze, Marlies Dekkers en Krijn de Koning.

In de tentoonstelling werd ook een reeks nieuwe Vedute-objecten getoond, die in 2013 en 2014 zijn gemaakt op academies voor beeldende kunsten, vormgeving en architectuur door heel Nederland.

Voor de bijzondere, veelkleurige collectie die met film, tekst en soms zelfs aanraakbaar wordt getoond, opende Marres het hele huis, inclusief, kelder, zolder, kantoor en ijshuis. De tentoonstelling leidde bezoekers tot in de geheime hoeken van huize Marres.

Stichting Vedute is opgericht in 1991. In 22 jaar is haar collectie uitgegroeid tot meer dan 200 ruimtelijke manuscripten. De collectie wordt beheerd door Het Nieuwe Instituut. Kijk op www.vedute.nl voor uitgebreide informatie over de volledige collectie Vedute.
De opening van de tentoonstelling vond plaats op 17 april 2014. Beelden van de opening zijn hier te bekijken.

Curatoren: Juha van ‘t Zelfde en Valentijn Byvanck

Wat horen we eigenlijk van het landschap waarin we leven? Brommende auto’s, scheurende scooters en zoevende trams, winkeldeurbellen, kerkklokken, ringtones, zingende vogels. Tikkende hakken op de straatstenen, kinderstemmen op het schoolplein en op het platteland koeien… We horen ze, maar luisteren er zelden naar. Met 11e-eeuwse liturgie en experimentele muziek, elektronisch geluid en ‘gewone’ klanken, soundtracks van haaien, web DJ’s, speech karaoke, radio en stemmen opende Marres een wereld van geluid die Maastricht een hele zomer deed gonzen.

In Marres werden werken gepresenteerd van Haroon Mirza, Ryan Gander, Sarah van Sonsbeeck, Lyndsey Housden, Chaim van Luit, Joseph Beuys, Anri Sala, Nishiko en Paul Devens.

Naast de groepstentoonstelling in Marres, vond Undertones op verschillende locaties in Maastricht plaats: de mergelgrotten in Sint Peter, de Sint Servaasbasiliek, de Kazematten, Intro in Situ en de Minderbroedersberg. Hier waren geluidsinstallaties geplaatst of werden live optredens uitgevoerd door: Kaffe Matthews, Espen Sommer Eide, Grandelavoix, Rutger Zuydervelt en Mark Blain, Thomas Rutgers en Jitske Blom, en David Helbich.

Curator: Valentijn Byvanck

The Unwritten onderzocht verschillende manieren waarop kunstenaars omgaan met het begrip geschiedenis. Zij documenteren persoonlijke narratieven en reconfigureren collectieve narratieven door toevoeging van stille episodes, verrassende voorgeschiedenissen waarvan we weten dat ze hebben bestaan.

Soms willen we dat we de geschiedenis anders hadden geschreven. Of ongeschreven hadden gelaten. Omdat het perspectief eenzijdig is, onrechtvaardig of wreed. We willen die geschiedenis ongedaan maken, omdat het een perspectief biedt dat we niet langer aanvaarden, of zelfs verafschuwen. Andere keren worden we geconfronteerd met geschiedenissen die nooit zijn verteld, omdat ze onbelangrijk geacht werden, zijn vergeten, onafgemaakt bleven, of ingehaald werden door andere perspectieven.

The Unwritten is gewijd aan deze vergeten en onvoltooide verhalen. Ze wekt heimwee naar een verloren wereld, ontlokt woede bij aangedaan onrecht, euforie bij datzelfde onrecht ongedaan gemaakt, veroorzaakt ontzetting bij een verkeerde afslag en opluchting bij een goede.

Curator: Ardi Poels

Uitgangspunt voor de tentoonstelling waren twee laatmiddeleeuwse getijdenboeken waarin ondanks het volgen van strakke schemata, de sierlijke persoonlijke hand van vaak onbekende meesters zichtbaar is. De kunstenaars wisten in stijl, een gecodeerde letter, een kleine verandering in een patroon of sensitief gebruik van materialen kieren open te wrikken naar nieuwe tijden. Werken van hedendaagse kunstenaars weerspiegelen deze getijdenboeken. Middeleeuwse aureolen echoën in de performance van William Hunt. Langzaam op de grond vallende zweetdruppels in Oscar Santillan’s A Hymn echoot de middeleeuwse verbeelding van Maria’s lijden. Kunstenaars zoeken een vergeten ziel, een veilige haven, een nieuwe omgang met het lichaam en de zintuigen. Daarmee bewijzen ze het bestaan van een spirituele lijn tussen de oude kunst en de kunst van nu.

Curator: Valentijn Byvanck

Het heeft iets vanzelfsprekends en toch koesteren we het als een zeldzaamheid. We voelen intimiteit in lichamelijke geborgenheid, spirituele verankering, in de liefde, seks en aandacht van onze naasten. We voelen het ook in negatieve zin, als we per ongeluk inbreken in een situatie of een gesprek dat niet voor ons is bedoeld, of bij de falende reproductie van intimiteit op Facebook, in dating programma’s of in reality series.

Curatoren: Levi van Veluw en Valentijn Byvanck

Zodra bezoekers de voordeur achter zich horen sluiten belanden ze in een wirwar van gangen, deuren, sferen, perspectieven en kleuren, die hen zintuiglijk op de proef stelt. In Marres, de eerste locatie waar dit werk te zien is, wordt 350m2 getransformeerd in een onherkenbaar en atmosferisch droomlandschap. De installatie bevat allerlei elementen uit eerder werk van Levi van Veluw, maar markeert ook een verschuiving in zijn werk van vorm- en materiaalonderzoek naar de donkere thematiek van angst, controleverlies en eenzaamheid. Met The Relativity of Matter presenteert Van Veluw een alomvattende scenografische ervaring die de bezoekers onderdompelt in een wereld van uiteenlopende expressieve vormen.

Kunstuur interviewde Levi van Veluw over zijn installatie in Marres.

Curatoren: Brett Littman en Valentijn Byvanck

Ze toonde die aan de hand van meer dan honderden kleurrijke tekeningen, schetsen, kleimodellen, collages, foto’s, spraakmakende gerechten, prachtige menu’s, bijzonder serviesgoed – zoals de soep-geur-lepel – en opmerkelijk kookgerei. Hoogtepunt van de tentoonstelling was een speciaal ontworpen spiegelzaal met een eindeloos landschap van meer dan honderd zwevende eetobjecten: glazen tumblers in alle mogelijke vormen, metalen amuseplaatjes, leistenen en glazen borden en plasticines, die de grootte van een gerecht aangeven. De film Cooking in Progress (2011) van regisseur Gereon Wetzel belicht Ferran Adrià’s experimentele werkwijze tot in detail. Ook werd de film 1846 vertoond, genoemd naar het aantal gerechten dat Adrià in twintig jaar samen met zijn team creëerde.

Curatoren: Claire van Els en Laura Mudde

Wat brengt de wereld aan de andere kant van de grens, en hoe verandert met het reizen verleden en identiteit? We volgden de tocht van Paulien Oltheten die via oude en nieuwe wegen in Midden- en Oost-Europa terug naar het Westen reisde. Shilpa Gupta bracht ons in de staat van verwarring die zo eigen is bij het arriveren op een nieuwe plek, en Mounira Al Solh tekende de verhalen op van migranten.

Grote groepen migranten wagen hun leven om Europa binnen te komen. We zien dobberende bootjes, gehelmde mannen en eindeloze beelden van verdronkenen. We horen over illegale kampen, wanhopige gezinnen en wrede smokkelaars. Het reizen van deze vluchtelingen staat in schril contrast met het vrije verkeer binnen de Europese Unie. Terwijl door de Euro, goedkope vliegtickets en open landsgrenzen de wereld binnen handbereik lijkt, gaan de buitengrenzen steeds meer op slot. Het gesprek gaat over migratie, over sociale ongelijkheid en de wijze waarop die vanouds met de voeten wordt uitgedrukt.

De titel van de tentoonstelling is afgeleid van een gedicht van de Ierse dichter W.B. Yeats (1865-1939) over de wijze waarop het ritme van het moderne Engeland veranderde tijdens de industriële revolutie. Hoe voert de vluchtelingenstroom het huidige “tempo” op en verhoudt zich tot de routes die wij zelf afleggen?

Curator: Yvonne Grootenboer

Ver voorbij een dagje naar het strand biedt de moderne vrijetijdsindustrie ruimtereizen, dating-trips, mindfulness-cruises en milieuvluchten. De meeste vakantiegangers nemen even pauze van hun stressvolle werk. Een enkeling gooit zijn leven definitief om. De meesten komen terug om met frisse moed het werkende leven op te pakken. Vakantie is daarmee een onlosmakelijk onderdeel geworden van onze werkroutine, gekenmerkt door eenzelfde zucht naar zekerheid, lichamelijk comfort en gebrek aan verrassingen.

De tentoonstelling Marres Tourist Office bood een dynamisch vakantieprogramma voor jong en oud. Van een wandeling met de naam Der Raufbold Tour dwars door Maastricht of een picknick in de stadstuin van Marres. Een tentoonstellingsruimte lag vol met LEGO® stenen, waar bezoekers naar hartelust konden bouwen in het werk van kunstenaar Krijn de Koning. Of onderuitgezakt naar een video kijken met beelden van de prachtigste vakantieoorden op aarde. In de weekenden werd het programma uitgebreid met lezingen en performances van Hans Aarsman, Wiel Kusters, Joost Prinsen, Ben van Melick, Doina Kraal, live radio uitzendingen door Ja Ja Ja Nee Nee Nee en een ontspannen dj-set door Mike Moonen. De mix die Mike Moonen maakte voor Marres is online te beluisteren op Radio Marres.

Curatoren: 策展人 LIU Chengrui — 刘成瑞 and Valentijn Byvanck — 瓦伦丁·拜凡克

Deze jonge artiesten worden vaak gezien als een exponent van een nieuwe lichting kunstenaars, de zogenoemde post-’80-generatie. In plaats van hun relatie met het westen uit te drukken, zoals eerdere generaties Chinese kunstenaars voor hen deden, verkent deze post-’80-generatie de kunst en de maatschappij op een introspectieve en onafhankelijke manier. Binnen dit kader maken zij compleet andere keuzes. De tarwe in de muurschilderingen van Yan Bing roept herinneringen op aan de gele aarde van het platteland van de provincie Gansu, zijn geboortegrond. Chen Youtong, een bioloog uit Guangzhou, transformeerde zijn atelier tot een kruising tussen een werkplaats en een laboratorium waar hij de levenscyclus van microben bestudeert. Kunniao is redacteur bij een tijdschrift en een erkend dichter. Lin Ke is een van de meest productieve internet kunstenaars in China.

Poets of Beijing vond plaats in de Wiebengahal in Maastricht.

Curatoren: Gijs Frieling en Valentijn Byvanck

Bereiden een vernieuwd nationalisme, xenofobie, wantrouwen in politiek en democratie, de komst van vluchtelingen en economische onzekerheid ons voor op een afschuwelijke ‘meltdown’? Misschien wel. Het zou ons hoop moeten geven voor dit project, omdat de beste kunst gemaakt wordt in tijden van wanhoop, op momenten dat samenlevingen afbrokkelen en we afstevenen op een nieuwe wereldorde.

The Painted Bird was een totaalproject waarvoor alle muren, gangen, het trappenhuis, vloeren en plafonds van het monumentale huis Marres werden beschilderd. De tentoonstelling toonde een reeks prachtige en beangstigende omgevingen. Zoals de zwarte supermarkt en het purperen aquarium, een wisteriakamer, angstaanjagende portretten of aangespoelde vluchtelingen. Maar ook schilderingen van Karel de Grote, de shisha meisjes, PJ Harvey en de Romanovs, de naakte wijzen en de Berlijnse hippies. Een soundtrack leidde je van kamer naar kamer, van droom tot nachtmerrie.

Curator: Valentijn Byvanck

De performances vielen onder het programma Marres Movements en bouwden voort op de tentoonstelling. Er werden bewegende lichamen en muzikale optredens toegevoegd aan het panorama van muurschilderingen en soundtrack. Zo creëerde Marres een indrukwekkend podium voor performances, dans en muziek.

Dansers en performers betraden de tentoonstelling tijdens reguliere openingsuren met geïmproviseerde muziek- en dansstukken en interventies. In de avonden werden complete voorstellingen gegeven.

Curatoren: Lex ter Braak en Huib Haye van der Werf

Veel kunstenaars doen onderzoek naar onderliggende lagen van onze sociale, maatschappelijke en politieke werkelijkheid. Zij leggen het verborgene bloot en dringen door in andere tijden. Zo maken zij net als archeologen het onzichtbare zichtbaar.

De tentoonstelling vond plaats op drie locaties: Marres, Bureau Europa en Van Eyck. Van Eyck is partner van het meerjarige EU-project NEARCH – New scenarios for a community-involved archaeology. Voor dit project selecteerde de Van Eyck zes internationale kunstenaars die elk met twee archeologische partners samenwerkten. The Materiality of the Invisible toont het resultaat daarvan en het werk van 24 andere kunstenaars.

De opening van de tentoonstelling viel samen met het jaarlijkse congres van de European Association for Archaeologists, dat in 2017 in Maastricht plaatsvond.

Curatoren: Luiza Mello en Valentijn Byvanck

Het regenwoud. Een klamme, warme, broeierige omgeving waar de druk een bijna hypnotische werking heeft op ons lijf. Er valt niet aan te ontsnappen, het gevoel dat je plots in een droomstaat bent. Dreaming Awake probeerde dat gevoel over te brengen op bezoekers, dromen terwijl je wakker bent, door in lagen het regenwoud na te bootsen. Op de begane grond werden visies en werken van kunstenaar Luiz Zerbini uitgewerkt tot levensechte werken waar bezoekers zich doorheen bewogen. Een van de bovenruimtes werd gebruikt om het werk van Dominique Gonzalez-Foerster ten oren te leggen. Zij onderzocht hoe de combinatie van licht, geluid en ruimte onze stemming en waarneming kan beïnvloeden. Door middel van geluid werd in deze ruimte een regenwoud gesimuleerd. In de andere bovenruimtes toonde Daniel Steegmann Mangrané een film waarbij de toeschouwer in een eindeloze spiraal wordt rondgedraaid en creëerde hij een zwart-witte virtual reality van een regenwoud waar bezoekers zich in konden banen door middel van een virtual reality bril.

Het immersieve project werd ontwikkeld door de Braziliaanse curator Luiza Mello en directeur van Marres Valentijn Byvanck in samenwerking met de kunstenaars Dominique Gonzalez-Foerster, Daniel Steegmann Mangrané en Luiz Zerbini.

De grote Jugendstil ramen en het uitzicht op de tuin met cactussen, eucalyptus- en palmbomen kwamen terecht in Picasso’s schilderijen. Deze interior landscapes, zoals Picasso ze noemde, tonen onvoltooide schilderijen en sculpturen, schildersmaterialen, muziekinstrumenten en allerhande objecten die hij als rekwisieten gebruikte in zijn werk.

In Marres presenteerde de Nederlandse kunstenaar Marijn van Kreij in een solotentoonstelling honderden tekeningen en gouaches, van monumentale werken op dik aquarelpapier tot losse series op schetspapier, reclamefolders of ander drukwerk. Hij combineerde deze werken met provisorisch in elkaar geknutselde klankmobiles en een verzameling krukjes uit zijn atelier. In het historische huis Marres, met zijn intieme kamers en prachtige stadstuin, ontstond als vanzelf de associatie met Picasso’s zomerse atelier aan de Middellandse Zee.

Marijn van Kreij werkte de afgelopen jaren aan een serie tekeningen en schilderingen waarvoor Picasso’s interior landscapes steeds model stonden. Reproducties in boeken vormden de aanleiding voor een nieuw scheppingsproces, waarbij de handeling van het tekenen en schilderen centraal staat. Van Kreij: ‘Ik maak het beeld leeg en tegelijkertijd vult het zich met nieuwe interpretaties.’ De kunstenaar is alleen in zijn atelier wanneer hij zich de beelden toe-eigent en eindeloos mogelijkheden tot variatie onderzoekt. Maar op zeker moment ontstaat de wens de ander er bij te betrekken. Het titelwerk van de tentoonstelling Nude in the Studio maakte hij samen met schoolkinderen uit het Japanse bergdorp Kamiyama.

Curator: Erich Weiss

Curator, kunstenaar en magisch denker Erich Weiss stelde voor dit onderwerp een internationale sterrencast samen: Nina Beier & Simon Dybbroe Møller, Otto Berchem, Pierre Bismuth, Santiago Borja, Ulla von Brandenburg, Stefan Brüggemann, Lilibeth Cuenca Rasmussen, Keren Cytter, Uri Geller, Joachim Koester, Germaine Kruip, Nils Nova, Joanna Piotrowska, John Stezaker en Mungo Thomson.

Kunstenaars zijn van oudsher geïnteresseerd in verschijnselen die zich niet door logica laten verklaren. De surrealisten waren geobsedeerd door het analyseren en de creatieve mogelijkheden van droomtoestanden. Schrijvers als Antonin Artaud, William S. Burroughs en Alan Ginsberg gingen (soms met behulp van drugs) op zoek naar de grenzen tussen realiteit en fictie. En de regisseurs Ingmar Bergman en Andrei Tarkovski wisten de invloed van bijgeloof op de fantasie en het bewustzijn op film vast te leggen.

Superstition, een tentoonstelling over bijgeloof, magie en illusie. Kunstenaar Nils Nova verdraaide de werkelijkheid. Hij zette de kamer op zijn kop. Stefan Brüggemanns suggereerde dat zijn werk vernietigd wordt als je wegkijkt. Germaine Kruip’s fascinatie voor spiegels was in haar werk terug te zien. En in de video’s van Joanna Piotrowska gebeurde eigenlijk niets, maar er ging toch een dreiging van uit.

Valentijn Byvanck ontmoette Erich Weiss meermaals in de aanloop naar Superstition. In Erichs surrealistische verbeelding zijn toeval, gezichtsbedrog, magie, het onderbewuste, esoterie en bijgeloof met elkaar verknoopt. En niets is wat het lijkt. Een interview met de curator is terug te vinden in het cahier.

Curator: Valentijn Byvanck

In de aanloop naar Museum Motus Mori stelde de choreografe Katja Heitmann zichzelf een eenvoudige vraag: kan de menselijke beweging worden tentoongesteld? Het is een vraag die in de dans vaker aan de orde is, aangezien de discipline geen gestandaardiseerde notatie kent. Het lichaam van de danser, wordt vaak gezegd, is het archief van de dans. Maar de vraag is ook van toepassing op de wereld buiten de dans. Onze archieven en musea verzamelen portretten, objecten en geschriften van belangrijke gebeurtenissen en personen. En ook thuis bewaren we brieven, objecten en foto’s van onze geliefden. De houdingen, bewegingen en reflexen waaraan we hen direct herkennen, die raken we kwijt. Katja Heitmann maakte voor Marres samen met tien dansers Museum Motus Mori, een museum van de uitstervende lichamelijke beweging, om dat gemis te compenseren. Hiervoor verbleven de choreografe en haar team twee maanden in Marres.

Curator: Valentijn Byvanck

Zij maakten figuren van allerlei materialen zoals klei, textiel en hout, met expressieve gezichten. Het zijn toneelspelers op zoek naar een voorstelling. Ze leunen tegen een wand, zitten op van bijeengeraapte materialen samengestelde stoelen, staan voor een loket, of wachten op een arriverende trein. Tegelijkertijd vormen ze composities van identiteit, dat vluchtige moment van stilstand in een wereld die in voortdurende beweging is. De premisse hierachter is dat mensen altijd een rol spelen, in elke omgeving anders, met specifieke karaktertrekken en lichaamstaal.

De titel voor deze tentoonstelling werd ontleend aan een kinderspel waarin deelnemers op afroep onmiddellijk hun voeten van de vloer moeten halen en een houding aannemen, alsof ze versteend zijn in standbeelden. Het vloeibare karakter van de vloer suggereert hier een extra betekenis van een wereld waarover we geen controle hebben, van gedeelde normen die vervagen en een toekomst die onzeker is. De figuren bevolken het podium dat overblijft wanneer alle vaste waarden zijn verdampt. In het cahier worden alle werken die in de tentoonstelling te zien waren verder toegelicht.

Curator: Valentijn Byvanck

Samen met de zangeres Mari Kvien Brunvoll en de tuba speler Martin Taxt zwierf hij luisterend door de kamers van het huis op zoek naar vergeten stemmen, deels door de wanden en vloeren, deuren en trappen te laten resoneren en deels door composities te maken op basis van wat het huis voortbrengt. Het album, zo zegt de componist, werd niet zozeer ‘vóór het huis, maar met het huis gemaakt’. Het resultaat was een wonderschoon ruimtelijk album dat zich, in delen verspreid over de kamers, ontvouwde als een moderne symfonie. De muziekstukken voerden de bezoekers kamer voor kamer door het gebouw, de schaduwen van de optredens volgend, waarbij de geschiedenis van de desbetreffende ruimten uit de doeken wordt gedaan. Ze hoorden muziekstukken, melodieën en ritmes, waarbij de stemmen en perspectieven van de uitvoerende artiesten vermenigvuldigd vanuit meerdere hoeken tegelijkertijd klonken, als in een spiegelpaleis van geluid. De muziek veranderde het gebouw in een plek waar talloze werelden mogelijk zijn – vrij van de aanwezigheid van bepaalde voor- of onderwerpen. In de vervlechting van verschillende stemmen en tijden toonde zich de inspiratiebron, de befaamde roman The Waves (1931) van de Britse auteur Virginia Woolf. De Antwerpse fotograaf Jochem Vanden Ecker werd uitgenodigd om het gehele proces te documenteren.

De afgelopen jaren voerden Espen Sommer Eide en Valentijn Byvanck, directeur van Marres een serie gesprekken die uiteindelijk leidden tot de tentoonstelling The Waves. Deze gesprekken zijn verwerkt tot een interview dat is gepubliceerd in het cahier.

Curatoren: Stichting Nieuwe Helden en Valentijn Byvanck

Zijn onze lichamen wel mooi genoeg? Doen we het wel goed? Wat zijn de verwachtingen van onze partner en geniet die er wel van? Er is een nieuwe preutsheid ontstaan die onze seksuele vrijheid beperkt. Er is echter één plek waar we vrij kunnen experimenteren en geen prestatiedruk voelen: onze verbeelding.

Marres en Stichting Nieuwe Helden presenteerden in het voorjaar van 2020 Yes, Please!, een tentoonstelling over erotische fantasieën. De tentoonstelling wilde een tegenwicht bieden aan de niet aflatende maatschappelijke aandacht voor seks via porno en dating apps en zo ruimte scheppen voor de relatie tussen verbeelding en seksualiteit.